بریده‌هایی از کتاب بهره وری آهسته

انجام‌دادن کارهای طولانی که فوراً و به‌وضوح اثرات تلاشش دیده نمی‌شود، به یکی از عوامل اضطراب تبدیل شده است.

آخرین مقاله‌ای که نوشتی، هیچ‌وقت نمی‌تونه مقالهٔ بعدی رو برات بنویسه.»

وقتی هیچ معیار پیچیده‌ای برای کارآمدبودن وجود ندارد، از تلاش‌های عمیق هم دور می‌شویم و بیشتر به سراغ انجام‌دادن کارهای سطحی‌تر و مشخص‌تری می‌رویم که با سهولت بیشتر می‌توان آن‌ها را در فهرست وظایف قرار داد و بعداز انجام علامت زد.

در سازوکاری که فعال‌بودن نشان‌دهندهٔ بهره‌وری‌داشتن در نظر گرفته می‌شد، ابزارهایی مانند ایمیل و بعداً نرم‌افزار اسلک معرفی شده بود که به افراد اجازه می‌داد سیگنال‌هایی مشهود از مشغول‌بودن خود بفرستند و حتی برای این کار، به زحمت زیادی هم نیاز نبود.

وقتی روی چیزهای کمتری کار کنید، برعکس می‌توانید در بلندمدت ارزش بیشتری تولید کنید.

اینکه اول کار احساس کنی اعتمادبه‌نفس کافی نداری، منطقیه. حتی دیگه کارهای موفقی که قبلاً انجام دادی هم اهمیتی نداره.

«باید کمی روی محل تلاقی کار و زندگی کار کنیم.»

بهره‌وری آهسته یعنی تعیین جهت مجدد کارها به‌طرفی که به‌جای غرق‌کردن فرد زیر بار شدید کار، منبعی معنادار ایجاد کند و در عین حال توانایی تولید محصولی ارزشمند حفظ شود.

محدودکردن جزئیات کوچک در زندگی حرفه‌ای، فضای کافی برای شما ایجاد می‌کند تا به دنبال اهداف بزرگ‌تر بروید.

برای بهره‌وری آهسته باید بتوانید خودتان را از محدودیت‌های کوچک رها سازید تا به‌شکل معنادارتری روی چیزهای بزرگ‌تر سرمایه‌گذاری کنید.

لذت فکرکردن و انجام‌دادن درست کارها یکی از لذت‌های عمیق انسانی است...

«ما بیش از حد کار می‌کنیم و بیش از حد زیر فشار هستیم و مدام با نارضایتی روبه‌رو می‌شویم. مجبوریم خودمان را به نموداری برسانیم که سطحش مدام بالاتر و بالاتر می‌رود.»

این بار اضافهٔ بی‌امان که درحال فرسودن ماست، براساس این باور ایجاد شده که لازمهٔ انجام کار خوب، مشغلهٔ زیاد است.

رایانه‌ها و شبکه‌ها فرصت‌های بسیار زیادی ایجاد کرده‌اند؛ اما در ترکیب با بهره‌وری کاذب، سبب لبریزشدن حس بار کاری بیش از حد و حواس‌پرتی‌مان شده‌اند و ما را با سرعتی زیاد وارد مسیر بحران فرسودگی کرده‌اند که تا امروز هم برایمان مشکل‌ساز است.

به نظر می‌رسد مزایای فناوری سبب ایجاد نوعی توانایی شده که بار بیشتری به روزها و برنامه‌های ما اضافه می‌کند و این بار هم بیشتر از ظرفیت ماست. در عین حال مجبوریم این بار اضافه را نیز با حفظ سطح کیفی بپذیریم تا کارها ارزش انجام‌دادن داشته باشد... فکر می‌کنم اینجاست که فرسودگی واقعاً آزارمان می‌دهد. می‌خواهیم به چیزی واقعاً اهمیت بدهیم؛ اما ظرفیت لازم برای انجام کارها یا حداقل انجام درست آن‌ها و همچنین اجرای آن‌ها با اشتیاق و توجه و خلاقیت کامل از ما گرفته می‌شود؛ چون از ما انتظار می‌رود کارهای بسیار دیگری را نیز هم‌زمان انجام دهیم.

چیزی که در نهایت اهمیت داشت، تلاش‌های سرسختانهٔ فردی با استعداد و خلاق و خارق‌العاده بود که بیش از سه سال تلاش کرد تا دیدگاهش را پرورش دهد و در تلاش برای ساخت چیزی خاص، دوباره و دوباره به آن برگشت و اصلاحش کرد.

اولین محرک ایجاد چنین ایده‌هایی قدرت گزینه‌های جایگزین است

برای ایجاد تغییرات پایدار باید گزینه‌هایی لذت‌بخش و روحیه‌بخش در اختیار افراد قرار داد.

«افرادی که به‌خاطر دیگران رنج می‌کشند، در مقایسه با آن‌هایی که از زندگی‌شان لذت می‌برند، آسیب بیشتری به انسانیت می‌زنند.»

سنت‌هایی که توانسته‌اند در تکامل فرهنگی به حیات خود ادامه دهند، شانس بیشتری برای رایج‌ماندن دارند.

در زندگی حرفه‌ای‌تان مشغله‌داشتن اجتناب‌ناپذیر است.

وقتی عجله نداریم، مغزمان بهتر کار می‌کند.

اگر کارهای کمتری انجام دهیم، کارمان را بهتر انجام می‌دهیم و این بهتربودن، هم ازلحاظ روانی و هم اقتصادی و خلاقیت احساس می‌شود.

بار کار اضافه از ضروریات کارهای دانش‌ورزی نیست؛ بلکه در واقع یکی از اثرات جانبی روش‌های خامی است که با کمک آن‌ها حجم کاری خودمان را مدیریت می‌کنیم.

می‌گویند نه‌گفتن سخت است؛ چه به کس دیگری باشد و چه بخواهید به بلندپروازی‌های خود نه بگویید. واقعیت این است که نه‌گفتن این‌قدرها هم بد نیست. فقط باید شواهد محکمی داشته باشید که نشان دهد پاسخ منفی تنها پاسخ منطقی ممکن است.

وقتی بحث متمرکزکردن تلاش‌ها روی نوآوری‌های مهم‌تر و بزرگ‌تر پیش می‌آید، باید فقط روی یک هدف در روز تمرکز کنید.

نوعی ثبات طبقه‌بندی‌شده در کارکردن روی یک نوآوری بزرگ در هر روز وجود دارد. وقتی پیشرفت واقعی اتفاق می‌افتد، اضطراب کاهش پیدا می‌کند.

در بسیاری مواقع، عامل حواس‌پرتی اجرای عملی یک تعهد کوچک نیست؛ بلکه تلاش شناختی لازم برای به‌خاطرسپردن این تعهد، نگرانی دربارهٔ آن و در نهایت پیداکردن زمانی در برنامه‌تان برای انجام آن کار است و همین‌ها حواستان را پرت می‌کند.

«وقتی بتوانید به جایی برسید که کارهای عادی‌تان را با کمترین میزان فکرکردن انجام دهید، می‌توانید به آن نقطهٔ دل‌نشین کم‌استرس برسید که توجهتان را به چیزهای بزرگ‌تر معطوف کنید.»

به‌طور کلی، مردم اغلب به‌قدری روی مشکلاتشان تمرکز می‌کنند که اصلاً اهمیت نمی‌دهند شما از چه راهی مشکلتان را حل می‌کنید.