بریده‌هایی از کتاب آن سوی پرچین

در جواب گفت: «قبل از هر چیز باید دروازه‌ها را ببینی، چون برای هر کدام از ما دروازه‌هایی وجود دارد، حتی اگر هیچ وقت ازشان استفاده نکنیم».

به من زندگی را ببخش، با تمام کشمکش‌ها و سربلندی‌هایش، با تمام بیزاری‌ها و سرخوردگی‌هایش، با تمام معانی معنویش و با تمام اهداف پنهانیش

هر دستاوردی به تنهایی بی‌ارزش است، مگر اینکه در مسیر پیشرفت‌ قرار بگیرد.

شکی در این نیست که جاده‌ی بعضی جاها دو‌راهی می‌‌شود، اما این به نگرش ما بر می‌‌گردد. چه کسی می‌‌تواند منکر این بشود که جاده عموماً به سمت جلو حرکت می‌‌کند؟ برای رسیدن به چه چیزی، ما نمی‌دانیم. می‌‌تواند به سوی کوهی باشد که بشود آنجا آسمان را لمس کرد، یا بر روی پرتگاهی رو به دریا. اما در نهایت رو به جلو حرکت می‌‌کند؛ چه کسی می‌‌تواند منکر این موضوع بشود؟ و این همان چیزی است که به خاطرش ما تلاش می‌‌کنیم تا مدام از هم پیشی بگیریم، البته هر کسی به شیوه‌ی خودش و به ما انگیزه‌ای می‌‌دهد که در وجود تو نیست.

«قبل از هر چیز باید دروازه‌ها را ببینی، چون برای هر کدام از ما دروازه‌هایی وجود دارد، حتی اگر هیچ وقت ازشان استفاده نکنیم».

کاش می‌‌شد دیگر ادامه ندهم.

قوانین علم همه جا ثابت‌اند.

«عجب مسابقه دویی! پس بقیه کجا‌اند؟» همراهم در جواب گفت: «بقیه‌ای در کار نیست».

از این بدتر نمی‌شود. هیچ ترقی در کار نیست، هیچ پیشرفتی در کار نیست

علم و حس رقابت! همین‌ها‌‌اند که ما را به این‌جا رسانده‌اند.

«می‌فهمم، اما موافق نیستم. هر دستاوردی به تنهایی بی‌ارزش است، مگر اینکه در مسیر پیشرفت‌ قرار بگیرد.