بریده‌هایی از کتاب هنوز می بینی مرا؟

کسی عزیز از دست می‌دهد، می‌گویند دورش را بگیرید دلش گرم شود؟ چون اگر نکنید، قالب تهی می‌کند.

آدم‌ها همیشه دنبال کسی هستند که یا بار تقصیراتشان را بر دوش او بیندازند، یا لااقل او را در سختی‌ها شریک کنند و من یک آدم معمولی بودم که دلم لک زده بود برای تقسیم بار بچه‌ها از روی شانه‌ام بر شانه‌ای دیگر.

هیچ‌چیز سخت‌تر از این نیست بین خدا و عشقت مجبور شوی یکی را انتخاب کنی، اما اگر در این امتحان سربلند شوی، خدا عشق واقعی را نشانت می‌دهد. چنان تو را عاشق خودش می‌کند که حاضر نباشی روی هیچ‌کدام از حس‌های شیرین این دنیا اسم عشق بگذاری. فقط این را با تمام وجودت از خدا بخواه.

دنیایی که حالا دیگر در آن حیوان‌ها فخر رهایی‌شان را به آدمیزاد می‌فروختند

اگر جهنم خدا روی زمین قرار بود ظاهر شود، می‌شد عشق نافرجام.

نگاهش را به ماه دوخت و گفت: «بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم/ همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم/ شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم/ شدم آن عاشق دیوانه که بودم»

در دنیایی که دست حاج قاسم را از تنش جدا کردند، همان بهتر که کسی نتواند کسی را در آغوش بگیرد.

جناب خدا! فهمیدم که با آن عظمتت چند دقیقه حمزه را مشغول گلدانی که هیچ‌وقت به چشمش نیامده بود کردی تا دلم شور نبودنش را بزند و بفهمم این‌هایی که برای خودم مصیبت کرده‌ام و به‌خاطرشان به هم می‌ریزم در برابر آن‌هایی که بی‌منت و بی سؤال به من بخشیده‌ای و فرشتگانت را ردیف کرده‌ای برای محافظتشان هیچ‌چیز نیستند. من اشاره‌ات را گرفتم و بی‌نهایت ممنونم،