بریده‌هایی از کتاب مدیریت ذهن برای پیروزی و موفقیت

در کلاس ششم دبستان بودم معلم بعد از توضیحاتی راجع به مسابقات المپیک گفت: «ممکن است یک روز کسی از میان شما مدال طلای المپیک را کسب کند. به نظرتان کدامیک از شما در این کلاس بیشترین شانس را برای کسب مدال دارد؟» پسری که در کنار من نشسته بود بلند شد و گفت: «من نمیدونم کی بیشترین شانس رو داره اما می‌دونم بدشانس‌ترین کیه. لنی!» در چنین مواقعی است که باختن درد دارد و من بارها و بارها شکست خورده بودم. همان موقع تصمیم گرفتم که یک روز به آن بچه نشان بدهم که اشتباه می‌کند.

مادامی که ما در مسیر دستیابی به موفقیت پیش می‌رویم، برنده هستیم.

کسی که تو بعد از طی کردن یک مسیر طولانی به آن تبدیل شده‌ای به اندازهٔ جایی که به آن رسیده‌ای اهمیت دارد.

به جای هدف‌گذاری برای پیروزی در یک رقابت، برای داشتن یک عملکرد پیروزمندانه هدف‌گذاری کنید.

اگر فکر کنید که نمی‌توانید موفق شوید پس موفق نخواهید شد. هنری فورد این مفهوم را زیباتر بیان کرده است: «چه فکر کنید که می‌توانید و چه فکر کنید که نمی‌توانید، در هر حال حق با شما است».

ذهن ناخودآگاه منبع مهارت‌ها و قدرت اجرایی شما است. عملکردهای عالی همگی بدون هرگونه ذهنیت خودآگاه و به شکل ناخودآگاه انجام می‌شود. ما مهارت‌ها را از طریق تکرار فکرکردن خودآگاه توسعه می‌دهیم تا ذهن ناخودآگاه آن‌ها را به شکل خودکار انجام دهد

خودپنداره باعث می‌شود که [درست] مثل خودتان عمل کنید. این مفهوم در بردارندهٔ همهٔ عادات و نگرش‌های شما است. خودپنداره و عملکردتان همیشه در یک سطح قرار دارند. از آنجایی که خودپنداره با موفقیت ارتباط مستقیم دارد مهم‌ترین مؤلفهٔ سیستم مدیریت ذهنی به شمار می‌رود.

در صورت نیاز به یک عمل ناخودآگاه، ذهن خودآگاه ماشهٔ ذهن ناخودآگاه را کشیده و در همان زمان ردی را از خود در خودپنداره به جای می‌گذارد.

اصل نخست مدیریت ذهنی ذهن خودآگاه شما در آنِ واحد تنها بر روی یک چیز می‌تواند تمرکز کند.

اگر شما چیزی را به شکل مثبت تصور کنید، محال است که بتوانید در همان لحظه آن چیز را منفی تصور کنید. این خبر خوبی است زیرا به این معنی است که امکان ندارد تصور بد بازی کردن در حالی که مشغول تصویرسازی یک بازی خوب هستیم به سراغ‌مان بیاید.

ذهن انسان تنها برای مدت کوتاهی این توانایی را دارد که افکار خود را با اراده شخصی کنترل کند. آنچه ما در ذهن خود به تصویر می‌کشیم بسیار اهمیت دارد.

«من کنترل آن چه را که قرار است در ذهنم تصویر کنم به دست دارم و تصمیم دارم به آن چیزی فکر کنم که می‌خواهم در زندگی‌ام اتفاق بیفتد!»

اصل دوم مدیریت ذهنی مهم نیست چه می‌گویید؛ مهم این است که گفتهٔ شما چه اثری بر خود شما و دیگران دارد.

آن چیزی که به زبان می‌آوریم به اندازهٔ تصویری که کلمات ما خلق می‌کنند اهمیت ندارد. وقتی مربی به من گفت: «بشام هر کاری می‌کنی، فقط توپ رو بیرون نزن!» من بیرون زدن توپ را تصور کردم. او با شیوهٔ بیانش، من را برای شکست تنظیم کرد.

بیانیهٔ عملیاتی اصل دوم «من همیشه به خودم دستورات مثبت می‌دهم! من به خودم یادآوری می‌کنم که تصویری که در نتیجهٔ صحبت‌های من در ذهن دیگران نقش می‌بندد، برای ایجاد درکی مناسب در آن‌ها بسیار مهم است.»

اصل سوم مدیریت ذهنی ذهن ناخودآگاه منبع تمامی قدرت ذهنی است.

در اغلب کارهایی مثل نواختن موسیقی یا پرداختن به ورزش لازم است که خیلی از فعالیت‌ها به طور همزمان انجام شود. از آن جایی که ذهن خودآگاه در آنِ واحد فقط یک فعالیت را می‌تواند انجام دهد، معمولاً اولین تجربه‌ها بسیار دلسردکننده هستند. ذهن خودآگاه به یک همکار مثل ذهن ناخودآگاه نیاز دارد که بتواند یک فرایند ذهنی موازی را بر عهده بگیرد.

تعریف مهارت، اجرای خودآگاه یک فعالیت به مدت کافی برای خودکار شدن فرایند انجام آن توسط ذهن ناخودآگاه است.

این که ذهن ناخودآگاه چه تعداد وظیفه جداگانه را می‌تواند به طور همزمان اجرا کند قابل شمارش نیست اما ممکن است تعداد آن به میلیاردها وظیفه برسد. ذهن ناخودآگاه شما حجم بالایی از فعالیت‌ها را می‌تواند در آنِ واحد اجرا کند.

بیانیهٔ عملیاتی اصل سوم «من به قدری خوب تمرین کرده‌ام که عملکردم کاملاً به شکل ناخودآگاه انجام می‌شود. من به ناخودآگاه خودم اعتماد دارم و باور دارم که می‌تواند راهنمای خوبی برای عملکردم در مسابقه باشد.»

هدف‌تان را به قدری بزرگ انتخاب کنید که شما را مجبور کند عادت‌ها و نگرش‌هایتان را تغییر دهید.

تمرکز می‌بایست معطوف به فرایند کسب امتیاز باشد که نهایتاً به کسب نتیجه منجر خواهد شد. وقتی که ذهن‌تان را از روی نمره برمی‌دارید و روی فرایند خوب انجام دادن کارتان تمرکز می‌کنید با موقعیتی روبه‌رو می‌شوید که احساس می‌کنید به تنهایی از پس کنترل آن برمی‌آیید. شما نمی‌توانید همهٔ عواملی را که منجر به برنده شدن می‌شود کنترل کنید. شما نمی‌توانید عملکرد دیگر رقبای خود را کنترل کنید و خیلی وقت‌ها حتی نمی‌توانید پیش‌بینی کنید که برای پیروزی در یک رقابت باید دقیقاً چه امتیازی را کسب کنید؛ اما شما می‌توانید فرایند را پیش‌بینی کنید. فرایند چیزی است که می‌توانید کنترلش کنید و اتفاقاً تنها چیزی هم هست که توانایی کنترل آن را دارید.

انتظار پیروزی داشتن، حسی درونی است که از تمرکز یک قهرمان بر روی عملکردش نشأت می‌گیرد. او در سطحی از هماهنگی قرار دارد که در آن انتظار و عملکرد او متعادل هستند.

روزی یکی از دوستانم من را به باشگاه تفنگ دعوت کرد. پرسیدم: «توی باشگاه تفنگ چی کار می‌کنید؟» گفت: «ما با تفنگ شلیک می‌کنیم. هم سرگرمیه و هم این که یه ورزش المپیکیه». توجه من حسابی به حرفش جلب شد. پرسیدم: «برای اینکه بتونی یه تیرانداز تفنگ باشی به چه مقدار قدرت احتیاج داری؟» گفت: «لازم نیست قوی باشی. تفنگ‌ها اونقدرها هم سنگین نیستن!» پرسیدم: «برای تیرانداز شدن قدّت باید چقدر باشه؟» او گفت: «لازم نیست قدّت بلند باشه». گفتم: «خب چقدر باید سریع باشی تا یه تیرانداز بشی؟» جواب داد: «نمی‌فهمی؟ اصلاً لازم نیست قدبلند، قوی یا سریع باشی. تنها کاری که لازمه برای تبدیل شدن به بهترین تیرانداز جهان انجام بدی اینه که یه جا بایستی». فریاد زدم: «چه عالی!»

جک رایتر آن روز قهرمان شد؛ و من تنها توانستم به مدال نقره برسم. با شما موافقم که نقره ده برابر بیشتر از برنز و برنز ده برابر بیشتر از نداشتن مدال ارزش دارد؛ اما از نظر من مدال نقره نزدیک‌ترین چیزی به مدال طلا است که نشان می‌دهد شما طلا را از دست داده‌اید و [در هر حال] بهترین بازندهٔ جهان هستید. هیچ کس به اندازهٔ کسی که با مدال نقره به خانه برمی‌گردد انگیزه کسب مدال طلا را نداشته است.

نود و پنج درصد پیروزی‌ها متعلق به تنها پنج درصد از شرکت‌کنندگان در مسابقات است.

نود و پنج درصد پیروزی‌ها متعلق به تنها پنج درصد از شرکت‌کنندگان در مسابقات است.

استعداد همان مهارت است و چیزی نیست که به شما هدیه شود بلکه باید آن را به دست بیاورید.

اصلی‌ترین چیزی که باعث تمایز برنده‌ها از دیگران می‌شود، شیوهٔ تفکر آن‌ها است. برنده‌ها باور دارند که اولین نفری هستند که به خط پایان می‌رسند؛ اما بقیه شرکت‌کنندگان امیدوارند که به چنین موفقیتی دست پیدا کنند.

اگر در حد و اندازهٔ یک برنده ظاهر نشوید، هیچ‌وقت شانسی برای پیروزی نخواهید داشت.