بریده‌هایی از کتاب توهمات جمعی

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت.

پیروی کورکورانه بر انواع تصمیم‌گیری‌ها تأثیر می‌گذارد، از نحوهٔ رأی‌دادن و مکان سرمایه‌گذاری گرفته تا لباس‌هایی که می‌پوشیم، جایی که غذا می‌خوریم و مدرسه‌ای که انتخاب می‌کنیم. این رفتار همچنین نقصی اساسی را در تمایل ما به کپی‌برداری از دیگران نشان می‌دهد. ممکن است پیش خودمان فکر کنیم معقولانه و به نفع خودمان عمل می‌کنیم، درحالی‌که در واقع در دام کپی‌برداری افتاده‌ایم.

ما انسان‌ها آن‌قدر اجتماعی هستیم که فقط آگاهی‌مان از حضور دیگران می‌تواند رفتارمان را تغییر دهد. این تمایل به هم‌سوشدن با افراد دیگر که چیزی که دانشمندان علوم اجتماعی آن را «سوگیری انطباق» می‌نامند اختیاری نیست؛ این بخشی از زیست‌شناسی ماست.

معتقدم علت اصلی بی‌اعتمادی ما والدسالاری است. این کلمه از صورت لاتین واژهٔ «پدر» گرفته شده است. معنای آن «اقدامات یا اعمالی است که آزادی و استقلال شخصی فرد (یا طبقه‌ای از افراد) را با هدفی مفید یا محافظتی نقض می‌کند.» به زبان ساده، والدسالاری یعنی با دیگران به‌گونه‌ای رفتار شود که گویی آن‌ها کودکانی هستند که به‌خاطر صلاح خودشان باید تحت‌کنترل باشند. امروزه، وقتی از چیزی با عنوان «رفتار والدسالاری» یاد می‌کنیم، منظورمان این است که این امر نه‌تنها مقتدرانه و اجباری است، بلکه تحقیرآمیز هم هست.

سنکا بیش از همه از انطباق کورکورانه متنفر بود. به گفتهٔ او، با پیوستن ناخودآگاهانه به گروه‌ها، استقلال خود را تسلیم می‌کنیم و به خود و اطرافیانمان آسیب می‌رسانیم.

کشش قبیله‌های ما ممکن است بسیار قوی باشد. آن‌قدر قوی که آنچه من «تلهٔ هویت» می‌نامم می‌تواند ما را وادار کند دربارهٔ ارزش‌های شخصی‌مان دروغ بگوییم. حتی باعث شود براساس باورهایی رفتار کنیم که شخصاً از آن‌ها حمایت نمی‌کنیم و در نهایت به دیگرانی که در خفا مانند ما هستند آسیب برسانیم. این تلهٔ هویت نه‌تنها مانند آنچه در جونزتاون دیدیم توهمات جمعی را شکل می‌دهد و پایدار می‌کند، بلکه می‌تواند خود گروه را نیز نابود کند.

متأسفانه پیامدهای توهمات جمعی به سیاست محدود نمی‌شود. آن‌ها تقریباً به قلب هرچیزی که در زندگی اجتماعی ما اهمیت دارد، ضربه می‌زنند.

امروزه تنها چیزی که نیاز دارید حساب کاربری در شبکه‌های اجتماعی است. بسترهای رسانه‌های اجتماعی به هرکسی که تیشه به دست دارد، اجازه می‌دهد بازی قدرت دیجیتالی راه بیندازد، کنترل مستقیمی بر اکثریت مورد نظر اعمال کند و همهٔ مخالفان را با خشونت سانسورنشده به سکوت سوق دهد.

ترس ما از طردشدن غریزه‌ای برای بقاست که ریشهٔ آن به اجداد مشترک ما می‌رسد. انسان‌های اولیه زمانی که از گروه‌های اجتماعی کنار گذاشته می‌شدند، دسترسی کمتری به غذا و منابع داشتند و شانس کمتری هم برای یافتن جفت داشتند. در نتیجه برخی جان می‌باختند.

جهان با دیدگاه مردم تغییر می‌کند. اگر بتوانید دیدگاه مردم را به واقعیت حتی یک میلی‌متر تغییر دهید، آن‌گاه می‌توانید دنیا را تغییر دهید. جیمز بالدوین

طی مطالعه‌ای، وقتی شرکت‌کنندگان ازسوی پزشکی سیاه‌پوست تحسین می‌شدند، او را در جایگاه پزشک قبول داشتند. اما وقتی همان دکتر از آنان انتقاد کرد، شرکت‌کنندگان به‌شدت بر این موضوع تأکید کردند که او سیاه‌پوست است، صلاحیت ندارد و تبحر حرفه‌ای او را رد کردند.

همان‌طور که ژیرار اشاره کرد، «هر آرزوی مشترکی دو برابر می‌شود.»

رسانه‌های اجتماعی امروزی هم قلدری را دموکراتیک کرده‌اند. با لمس سادهٔ یک گزینه، قلدرهای آنلاین می‌توانند از رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد لغزش‌های عظیمی از قضاوت و نفرت استفاده کنند.

اکثریت قریب‌به‌اتفاق ما می‌خواهیم زندگی‌هایی بامعنا و باهدف را دنبال کنیم. بااین‌حال، ما هم‌زمان معتقدیم اکثریت ارزش‌های مشابهی با ما ندارند. در نتیجه، مدام عقاید خود را پنهان می‌کنیم و سعی داریم با آنچه به‌اشتباه فکر می‌کنیم دیگران از ما انتظار دارند، خود را مطابقت دهیم.

مخصوصاً، تحقیقات نشان می‌دهند دروغ‌گفتن ممکن است باعث ترشح هورمون‌های استرس و افزایش ضربان قلب و فشارخون شود.

گونه‌های اجتماعی، از مگس سرکه تا انسان خردمند، زمانی که منزوی می‌شوند، در وضعیت بدی قرار می‌گیرند. انسان خردمند، گونه‌ای سرکوب‌ناپذیر و معناساز، در شرایط عادی تحت‌تأثیر انزوای اجتماعی درک‌شده قرار می‌گیرد و این تأثیرپذیری کاملاً چشمگیر است.

تحقیقات نشان می‌دهند انزوای اجتماعی درک‌شده (یعنی تنهایی) عامل خطرناکی در تضعیف عملکرد شناختی کلی، تسریع زوال شناختی، تضعیف عملکرد اجرایی، افزایش منفی‌گرایی و افسردگی، افزایش حساسیت به تهدیدات اجتماعی و سوگیری تأیید اجتماعی است که به‌شکل متناقضی هم محافظت‌کننده است و هم خودویرانگر. همچنین انسان‌گرایی و سرایت این‌ها را نیز افزایش می‌دهد؛ آنچه انسجام اجتماعی را تهدید می‌کند.

سؤال واقعی اینجاست که آیا آیندهٔ روشن‌تر واقعاً همیشه این‌قدر دور است؟ برعکس، اگر آینده مدت‌ها همین‌جا بوده باشد و فقط کوری و ضعف خودمان مانع دیدن آن در اطراف و درونمان شده و ما را از توسعهٔ آن بازداشته باشد، چه؟ واتسلاف هاول

تحت شرایطی، این انگیزه برای محافظت از خود می‌تواند زشت باشد. وقتی احساس خطر می‌کنیم، تمایل داریم هویت دیگران را تغییر دهیم و آن‌ها را براساس هویت‌های منفی‌تر یا کلیشه‌های مضر توصیف کنیم تا به خودمان احساس برتری دهیم.

ازنظر جایگاه سیاسی ربات‌ها، درحال‌حاضر بیشتر آن‌ها محافظه کارند تا لیبرال.

«اینکه کسی یاد بگیرد دهان خود را بسته نگه دارد، اینکه یاد بگیرد چه دیدگاه‌هایی برای بیان مناسب‌اند و به‌خصوص چه دیدگاه‌هایی مناسب نیستند، تاحدی تابعی از افزایش اجتماعی‌شدن» است، فرآیندی که با عنوان «یادگیری دموکراتیک» نیز شناخته می‌شود.» این الگو نشان می‌دهد آموزش و منابع بیشتر ممکن است در واقع احتمال خودسانسوری را افزایش دهند.

ما در دوران چالش‌برانگیزی زندگی می‌کنیم: فشار زیادی وجود دارد که باید با هم همراه شویم و با یکدیگر کنار بیاییم، سکوت کنیم یا در خصوص اعتقادات شخصی خود دروغ بگوییم تا به گروه تعلق داشته باشیم. اما انطباق کورکورانه هرگز برای کسی خوب نیست؛ شادی را از ما سلب می‌کند و ما را از تحقق قابلیت‌های فردی و جمعی‌مان باز می‌دارد.

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت. سنکا

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت.

«ما به خوب یا بدبودن راه خود فکر نمی‌کنیم، فقط انبوه قدم‌ها را می‌شماریم، اما هیچ‌یک از قدم‌ها جبران نمی‌شوند.»

انسان‌ها درزمینهٔ سرایت عاطفی بی‌شباهت به زنبورها نیستند. وقتی مهاجمی وارد لانه می‌شود، زنبورها مواد شیمیایی هورمونی به نام فرومون پخش می‌کنند که به زنبورهای دیگر می‌گوید حمله کنند. هرچه فرومون‌های بیشتری وارد فضای آن‌ها شود، زنبورهای دیگر نیز بیشتر تحت‌تأثیر اجتماعی حمله قرار می‌گیرند. ما هم مانند زنبورها فرومون‌هایی منتشر می‌کنیم که به ما کمک می‌کنند بی‌صدا ارتباط برقرار کنیم، حتی بدون این‌که متوجه باشیم.

در مطالعه‌ای، محققان از ۲۲۲ نفر از ساکنان اوهایو در خصوص مهم‌ترین عضویت‌های گروهی و دیدگاه‌هایشان دربارهٔ افرادی که خارج از گروه‌های ترجیحی آنان بودند، پرسیدند. هرچه فرد اعتقاد محکم‌تری داشته باشد به اینکه هم‌گروه‌هایش پیچیده‌ترند، بیشتر احتمال دارد از اقدامات مثبت، چندفرهنگی و رفتار برابر با اعضای برون‌گروهی مانند مسلمانان حمایت کند.

ماهی‌هایی که در لبه‌های بیرونی گروه خود هستند، راحت‌تر شکار می‌شوند. نه به‌دلایل رایج مثل کندبودن، پیر یا ضعیف‌بودن، بلکه به این دلیل که برای شکارچی آسان‌تر است «آن‌ها را از محیط اجتماعی‌شان جدا کند.»

زمانی که آملی ون ژائو، مهاجر آسیایی جوان، در شرف انتشار اولین رمان خود به نام وارث خونی (Blood Heir) بود. در نظرات آنلاین، گروه کوچکی از خوانندگان عصبانی، به‌علاوهٔ بسیاری دیگر که کتاب را نخوانده بودند، ژائو را به نژادپرستی و سرقت ادبی متهم کردند. وقتی حامیانش برای دفاع از او وارد میدان شدند، هرج‌ومرج آتشینی به پا شد. ژائوی ۲۶ ساله، که وحشت‌زده و مبهوت بود، عذرخواهی کرد و انتشار کتاب را لغو کرد. اما پس از ماه‌ها بررسی دردناک هر صفحه از داستان و جزئیات شخصیت، متوجه شد با منتقدانش مخالف است. کتاب او سرانجام با برخی بازبینی‌ها در نوامبر ۲۰۱۹ منتشر شد.

براساس مطالعه‌ای در ۲۰۱۸ که سازمانی غیرانتفاعی به نام آزار و اذیت خیابانی را متوقف کنید انجام داد، ۷۷ درصد از زنان آزار جنسی کلامی را تجربه کرده‌اند و ۵۱ درصد بدون اجازه مورد لمس جنسی قرار گرفته‌اند. حدود ۴۱ درصد گفتند مورد آزار جنسی آنلاین قرار گرفته‌اند و ۲۷ درصد گفتند از تجاوز جنسی نجات یافته‌اند.