بریده‌هایی از کتاب محدودیت صفر (جلد اول)

نباید کسی را سرزنش کرد چرا که همه‌چیز در درون ماست، پس مسئولیت آن نیز با خود ماست.

خیلی ساده است. باید چهار جمله را بی‌وقفه خطاب به روح الهی تکرار کنید: دوستت دارم متاسفم لطفا مرا ببخش ممنونم

جهان هستی سخاوتمند است. وقتی دانش‌آموز آماده باشد، استاد از راه می‌رسد.

هواوپونوپونو به من کمک کرد تا کهنه‌ها را دور بریزم و جا برای چیزهای نو باز کنم.

خاطرات برنامه‌اند، تنها مال شما نیستند، دیگران هم آنها را دارند. راه رها کردن خاطرات، فرستادن عشق به‌سوی روح الهی است. روح الهی می‌شنود و پاسخ می‌دهد، اما در زمان مناسب و طبق صلاحدیدش برای هر کسی

همه باید بدانند که چیزی به نام "آن بیرون" وجود ندارد.

آنچه ما را دچار نقصان می‌کند خاطراتی است که به‌صورت پیش‌داوری، حس رنجش، انزجار و عصبانیت، پخش و بازپخش می‌شود و ما را به عکس‌العمل آنی وامی‌دارد. فقط خدا می‌داند که ما چه زباله‌های دیگری در روح‌مان حمل می‌کنیم.

"اغلب مردم معنای مسئولیت را نمی‌دانند. آنها شیفتهٔ سرزنش کردن هستند. همچنان که رشد می‌کنند بالغ‌تر و آگاه‌تر می‌شوند و آهسته آهسته حس می‌کنند که مسئول آنچه می‌گویند و انجام می‌دهند هستند. مهم‌تر از آن اینکه وقتی آگاه و آگاه‌تر می‌شوید آرام آرام پی می‌برید که مسئول هر آنچه دیگران می‌گویند یا انجام می‌دهند نیز هستید، چرا که تمام این اتفاقات در دنیای شما رخ می‌دهد.

"دوستت دارم"، "متاسفم"، "لطفا مرا ببخش" و "از تو ممنونم". اما قرار نیست این را به مردم بگویی بلکه آن را به روح الهی می‌گویی. تنها هدف این است که انرژی مشترک بین‌تان پاک شود."

در واقع مساله هرچه که باشد ذهن من و شماست که مانع تجربهٔ شادی نهفته در هر لحظه می‌شود

در واقع مساله هرچه که باشد ذهن من و شماست که مانع تجربهٔ شادی نهفته در هر لحظه می‌شود