بریده‌هایی از کتاب رئالیسم ساطوری

به زبانِ تو راوی بادند عصر، گنجشک‌های دلتنگی که به سرشاخه‌هات معتادند

ریه باد را نفس دادی واژه سرخِ شاخه‌هایی سبز: مثل سیب اتفاق افتادی

بی‌که دیگر از او شود یادی یادبودِ عزیزِ رفته زدست سنگِ برگور: برجِ آزادی