بریده‌هایی از کتاب کار آهسته

کارفرمایان برای افزایش بازدهی نیروی کار، مدام انتظاراتشان را از کارکنان بالاتر می‌برند؛ نه، دلیل این خستگی در واقع فرهنگی درونی‌شده است که می‌گوید مشغله داشتن ارزشمند است؛ این فرهنگ از اینفلوئنسرهای آنلاینِ بهره‌وری نشئت گرفته است و دارد ما را از پا درمی‌آورد؛ شاید هم این وضعیت آغاز فروپاشی اجتناب‌ناپذیرِ "آخرین مرحلهٔ سرمایه‌داری" است.

چیزی را که نتوانی اندازه بگیری، نمی‌توانی مدیریتش کنی.

«چیزی را که نتوانی اندازه بگیری، نمی‌توانی مدیریتش کنی.»

جان مک‌فی در پایان یک مصاحبهٔ مفصل با پاریس ریویو در سال ۲۰۱۰، از این ایده شگفت‌زده شد که ممکن است کسی او را فردی بسیار سخت‌کوش بداند: خیلی عجیب است که کسی به من بگوید "تو نویسندهٔ پرکاری هستی". این شبیه تفاوت زمان‌ها در مقیاس زمین‌شناسی و مقیاس انسانی است. ممکن است من در یک مقیاس مشخص پرکار باشم، اما یک روز کامل می‌نشینم و فکر می‌کنم که چه زمانی می‌توانم شروع کنم. نکتهٔ کلیدی این است که من شش روز هفته، هر روز به قدر چند جرعه آب در یک سطل می‌ریزم. پس از ۳۶۵ روز، آب سطل به میزان خوبی می‌رسد.

آنچه اهمیت دارد این است که به کجا می‌رسید، نه اینکه با چه سرعتی به آنجا رسیدید یا در طول مسیر چند نفر را با مشغله‌های دیوانه‌وار خود تحت تأثیر قرار دادید.

رویکردی آهسته‌تر به کار نه تنها شدنی است، بلکه احتمالاً بر شبه‌بهره‌وری برتری دارد. مک‌فی یادآوری می‌کند که اگر شما طی ۳۶۵ روز قطره‌هایی ناچیز از تلاش معنادار خود را جمع‌آوری کنید، سال خود را با سطلی کاملاً پر آب به پایان خواهید رساند.

ما برای برآورده کردن توقعات و انتظاراتی که دائماً بیشتر و بیشتر می‌شوند، بیش‌ازحد کار می‌کنیم و همواره مضطرب و از شرایط ناراضی هستیم.

راهکار پیشنهادی کال نیوپورت این است که تعریفی بهتر، بهینه‌تر و انسانی‌تری از بهره‌وری ایجاد کنیم و برای حرکت به سمت آن، سه اصل کلی را پیشنهاد می‌کند: کارهای کمتری انجام دهیم، با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کنیم و تمام فکرمان را به کیفیت کار معطوف کنیم.

«افرادی که برای دیگران رنج می‌کشند بیشتر به بشریت آسیب می‌زنند تا افرادی که از اوقات خود لذت می‌برند.»

پویایی مشاغل شناختی (ذهنی) با مشاغل فیزیکی متفاوت است. در کارهای فیزیکی، اینکه کارگران مجبور شوند بیشتر در کارخانه کار کنند ممکن است مستقیماً سود بیشتری تولید کند، اما در مقابل، در کار دانش‌بنیان، اینکه کارمندان وادار شوند کارهای بیشتری انجام دهند هم کمیت و هم کیفیت نتیجه را کاهش می‌دهد.

به نظر من، اعتماد به نفس نداشتن در ابتدای کار منطقی است، اهمیتی ندارد که کارهای قبلی خوب پیش رفته باشند. نوشته‌های قبلی هرگز راهکاری برای نوشتن مطلب جدید فراهم نمی‌کنند.

زبان بهره‌وری نه تنها بر انجام دادن کارها، بلکه بر انجام دادن آن‌ها به هر قیمتی تأکید می‌کند.

‫بهره‌وری آهسته ‫فلسفهٔ سازمان‌دهی تلاش‌های دانش‌ورزان به شیوه‌ای پایدار و معنادار بر این سه اصل پایدار است: ‫-کارهای کمتری انجام بده. ‫-با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کن. ‫-تمام فکرت را به کیفیت کار معطوف کن.

در اکثر مواقع، کسی میزان بهره‌وری دانش‌ورزان را اندازه نمی‌گیرد و در معدود زمان‌هایی هم که بهره‌وری آن‌ها را اندازه می‌گیریم، از روش‌های احمقانه‌ای مثل تعداد مقالات ارائه‌شده، صرف‌نظر از کیفیت آن‌ها، استفاده می‌کنیم. ما هنوز اول راه هستیم.

انجام دادن کارهای کمتر کلید موفقیت در کارهای بزرگ است.

هیچ کاری نکن از سلست هدلی، اصلاً نمی‌تونم از آنه هلن پترسن، تنبلی وجود ندارد از دِوان پرایس و چهار هزار هفته از اولیور برکمن

تعریفی بهتر، بهینه‌تر و انسانی‌تری از بهره‌وری ایجاد کنیم و برای حرکت به سمت آن، سه اصل کلی را پیشنهاد می‌کند: کارهای کمتری انجام دهیم، با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کنیم و تمام فکرمان را به کیفیت کار معطوف کنیم.

فلسفهٔ سازمان‌دهی تلاش‌های دانش‌ورزان به شیوه‌ای پایدار و معنادار بر این سه اصل پایدار است: -کارهای کمتری انجام بده. -با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کن. -تمام فکرت را به کیفیت کار معطوف کن.

تلاش‌های حرفه‌ای باید با ضرب‌آهنگی انسانی و متغیر روی دهند، به گونه‌ای که دوره‌های سخت با استراحت در بازه‌های زمانی مختلف متعادل شوند و اینکه تمرکز بر کیفیتی چشمگیر، نه فعالیت نمایشی، باید اساس تمام کارها باشد.

دست یافتن به اهداف بدون فرسودگی نه تنها ممکن است، بلکه باید به استاندارد جدید کار تبدیل شود.

"کار" چیز مبهمی است که کارمندان در اداره آن را انجام می‌دهند و کار بیشتر نتایج بهتری به همراه دارد، نه بدتر. وظیفهٔ مدیر آن است که اطمینان حاصل کند کار به اندازهٔ کافی انجام می‌شود، زیرا کارمندانِ تنبل بدون این فشار تلاش خواهند کرد تا از زیر کار دربروند. موفق‌ترین شرکت‌ها سخت‌کوش‌ترین کارکنان را دارند. اما این باورها چطور در ما ایجاد شده‌اند؟ شاید ما به‌قدری آن‌ها را شنیده‌ایم که درست بودنشان را باور کرده‌ایم، اما اگر دقیق‌تر بنگریم، داستان پیچیده‌تری را مشاهده خواهیم کرد.

شرکت نرم‌افزاری رِسکیوتایم، در یک بررسی روی بیش از ده هزار دانش‌ورز، نشان داد که افراد به‌طور متوسط هر شش دقیقه یک بار پیام‌های خود را چک می‌کنند). ورود کامپیوترهای قابل‌حمل در قالب لپتاپ و تلفن‌های هوشمند این روند را بدتر کرد؛ زیرا تقاضای نشان دادن تلاش کاری به فراتر از ساعات اداری و حتی به شب‌ها، در خانه و به آخر هفته در زمین بازی فرزندان نیز کشیده شد. کامپیوترها و شبکه‌ها فرصت‌های جدید فراوانی فراهم کردند، اما وقتی با شبه‌بهره‌وری همراه شدند احساس اضافه‌کاری و مشغولیت ما را به‌شدت افزایش دادند و ما را به بحران فرسودگی شغلی در زمان حال کشاندند.

جزئیات ارتقای CBS تضاد مفیدی را بین مفاهیم مختلف بهره‌وری نمایان می‌کند: مونوز تلاش کرد با ساعات کاری طولانی‌تر شبکه را نجات دهد، اما آنچه در نهایت تغییری در شرایط ایجاد کرد تلاش‌های یک استعداد خلاق بود که بیش از سه سال روی یک هدف متمرکز شده بود او بارها و بارها پروژهٔ خود را با این هدف تغییر داد که چیزی استثنایی بسازد.

به نظر می‌رسد فواید فناوری باعث شده‌اند ما برنامهٔ روزانه‌مان را فراتر از ظرفیتمان برای انجام دادن کارِ باکیفیت و ارزشمند فشرده کنیم... فکر می‌کنم فرسودگی شغلی به همین دلیل آزاردهنده است؛ زیرا می‌خواهیم توجه خود را به کار خاصی معطوف کنیم، ولی حجم و تنوع کارِ مورد انتظار به قدری زیاد است که مانع از انجامِ درست آن و اختصاص کامل توجه و خلاقیتمان به آن می‌شود.

شیوه‌ای که ما پیشنهاد می‌کنیم به مثابه واکسنی برای آن دسته از افراد -یا به عبارتی، اکثریت مردمی- است که کارایی را با مشغله اشتباه می‌گیرند:

دو ایدهٔ اصلاحیِ اصلی پترینی، یعنی تمرکز بر جایگزین‌های مثبت و اقتباس از سنت‌های تثبیت‌شده، فقط به غذا محدود نمی‌شوند و می‌توان آن‌ها را در هر محیطی که مدرنیته با تجربهٔ انسانی در تضاد است، به‌طور گسترده اعمال کرد. این ادعا مورد تأیید بسیاری از جنبش‌های حمایت از آهستگی است که در پی جنبش غذای آهسته ایجاد شده و هدفشان اصلاح جنبه‌های دیگری از فرهنگمان است که از شتاب ناآگاهانه رنج می‌برند.

دو ایدهٔ اصلاحیِ اصلی پترینی، یعنی تمرکز بر جایگزین‌های مثبت و اقتباس از سنت‌های تثبیت‌شده، فقط به غذا محدود نمی‌شوند و می‌توان آن‌ها را در هر محیطی که مدرنیته با تجربهٔ انسانی در تضاد است، به‌طور گسترده اعمال کرد. این ادعا مورد تأیید بسیاری از جنبش‌های حمایت از آهستگی است که در پی جنبش غذای آهسته ایجاد شده و هدفشان اصلاح جنبه‌های دیگری از فرهنگمان است که از شتاب ناآگاهانه رنج می‌برند.

کارل انوره، روزنامه‌نگار، در سال ۲۰۰۴ کتاب در ستایش آهستگی را نوشته و در آن به موج دوم این جنبش‌ها با عنوان شهر کم‌شتاب اشاره کرده است؛ این جنبش نیز از ایتالیا آغاز شد و بر پیاده‌محور شدن شهر، حمایت از کسب‌وکارهای محلی و به‌طور کلی تمرکز بیشتر بر محله تأکید دارد. طب آهسته، مراقبت جامع از افراد به جای تمرکز صرف بر درمان بیماری، و آموزش آهسته، تلاش برای رها شدن دانش‌آموزان دبستانی از فشار آزمون‌های پراسترس نیز بخشی از این جنبش‌ها هستند. اخیراً جنبش رسانهٔ کم‌شتاب، برای ترویج جایگزین‌های پایدارتر و باکیفیت‌تر به جای تله‌های دیجیتالی و سینمای آهسته، برای توصیف فیلم‌های واقع‌گرایانه و غیرروایی به منظور جلب بینش عمیق‌تر به شرایط انسانی نیز جای خود را در این بین باز کرده‌اند.

در فوریهٔ سال ۲۰۲۳، بریتانیا نتایج یک مطالعهٔ آزمایشی را منتشر کرد که در بیش از شصت شرکت با ساعات کاری کاهش‌یافته انجام شده بود. به گزارش BBC، نتایجْ "بی‌چون‌وچرا مثبت" بودند و دست‌کم ۹۰ درصد این شرکت‌ها تصمیم داشتند این روند را ادامه دهند. مارک تاکانو، نمایندهٔ کالیفرنیا در کنگره، قانونی را پیشنهاد کرد که بر اساس آن ساعات کاری تعیین‌شده در قانون کار از ۴۰ ساعت به ۳۲ ساعت در هفته کاهش یابد. این قانون تصویب نشد، اما شرکت‌هایی مانند لاوز و کیک‌استارتر این ساعات کاری کوتاه‌تر را اعمال می‌کنند.

در فوریهٔ سال ۲۰۲۳، بریتانیا نتایج یک مطالعهٔ آزمایشی را منتشر کرد که در بیش از شصت شرکت با ساعات کاری کاهش‌یافته انجام شده بود. به گزارش BBC، نتایجْ "بی‌چون‌وچرا مثبت" بودند و دست‌کم ۹۰ درصد این شرکت‌ها تصمیم داشتند این روند را ادامه دهند. مارک تاکانو، نمایندهٔ کالیفرنیا در کنگره، قانونی را پیشنهاد کرد که بر اساس آن ساعات کاری تعیین‌شده در قانون کار از ۴۰ ساعت به ۳۲ ساعت در هفته کاهش یابد. این قانون تصویب نشد، اما شرکت‌هایی مانند لاوز و کیک‌استارتر این ساعات کاری کوتاه‌تر را اعمال می‌کنند.