بریده‌هایی از کتاب روانشناسی تمامیت خواهی

تمامیت‌خواهی حاصل تحول‌ها و گرایش‌هایی است که در زندگی روزمره‌مان رخ می‌دهند. ما باید به یک فضیلت اخلاقی فراموش‌شده که در این زمانه به آن بسیار نیاز داریم رو بیاوریم؛ گفتن حقیقت. یا همان‌طور که سولژنیتسین گفت، خودداری از دروغ!

اگر تمدن با بالا رفتنِ سطح آب دریاها از بین نرود، حتماً پناهندگان آن را به قهقرا خواهند برد.

وقتی مسئله‌ای ترسناک در جامعه پدید می‌آید، در شیوهٔ تفکر فعلی ما صرفاً یک پاسخ و یک دفاع شکل می‌گیرد: افزایش کنترل. این واقعیت که انسان می‌تواند صرفاً مقدار مشخصی از کنترل را تحمل کند، کاملاً نادیده گرفته می‌شود. کنترل اجباری زمینه را برای افزایش ترس و ترس زمینه را برای افزایش کنترل اجباری فراهم می‌کنند. به‌این‌ترتیب، جامعه قربانی دور باطلی می‌شود که در نهایت به تمامیت‌خواهی می‌انجامد؛ یعنی کنترل شدید دولت که تمامیت روانی و فیزیکی انسان‌ها را به نابودی می‌کشاند.

بحران ویروس کرونا بی‌مقدمه به وجود نیامد. این بحران در امتداد مجموعه‌ای از واکنش‌های اجتماعی ناامیدانه و خودویرانگر به منابع ترس قرار می‌گیرد: تروریست‌ها، گرمایش زمین، ویروس کرونا.

تمامیت‌خواهی تصادف تاریخی نیست، بلکه در تحلیل نهایی، پیامد منطقی تفکر مکانیکی و باور توأم با توهم به قدرت عالم‌گیر عقلانیت انسان است. به‌این‌ترتیب، تمامیت‌خواهی یکی از ویژگی‌های تعیین‌کنندهٔ سنت روشنگری است.