بریده‌هایی از کتاب بلو

آدمای مجازی فقط زمانی هستن که تو به نت وصلی، اگر داده رو خاموش کنی دیگه نیستن، دیگه وجود ندارن، چون مجازی‌اند.

وقتی قیافه‌ات نگرانه یعنی داری به همه اعلام می‌کنی آمادهٔ سنگ خوردنی، سرت‌و بالا بگیر و جدی راه برو، یه‌جوری که کسی جرئت نکنه حتی ازت سؤال بپرسه.

وقتی مشکلاتت زیاد می‌شه باید مدیریت کنی. اگر مدیریت نکنی مشکلات قورتت می‌دن

به آدم یه تیکه سنگ میدن می‌گن الماسه، امانته، حواست بهش باشه تا صاحبش بیاد بگیره، نمی‌شه چشم از الماس برداری! هی جیبت‌و چک می‌کنی، هی می‌پایی نگاش می‌کنی که از زرق و برقش کم نشه، چه برسه به اینکه یه انسان‌و بهت امانت بدن! یه دختر هم‌خون و هم‌ریشه‌اتو، سنگ که ارزش نداره! هر چقدرم تراش بخوره تهش سنگه، اما انسان انسانه! هر چی بهت نزدیک‌تر بار مسئولیتت بیشتر.

پس مقصری! حقته سرزنش بشی. آدما سرزنش می‌شن که به خودشون بیان،

خودت‌و شبیه جنا درست می‌کنی عکس می‌گیری لایک بگیری؟ الان لایکات اومدن کمکت؟ جز اینکه به نامردا فهموندی می‌تونید به من دست‌درازی کنید، جنس رایگانه.

یه شب من و هوشیار دو سه ساعت داشتیم روی کاغذای ده در ده خط می‌کشیدیم که به عنوان دعا به ملت بدبخت بده. اونم یه خط معمولی، بدون یه سلام و صلوات. بعد با اون دعا قلابی‌ها، اون شب بالای ده میلیون کار کرد. پوزخندی زدم و گفتم: - فقط نمی‌دونم این همه پول درمی‌آره چرا هنوز مستأجره یه خونهٔ صد سال ساخته. یه فرقون هم نداشت سوار بشه.

دارم به این فکر می‌کنم آدم توی شرایط حاد چقدر رنگ عوض می‌کنه. اگر بیرون گود بودیم به خانوادهٔ قربانی اُرد ناشتا می‌دادیم که باید ال کنن و بل کنند، اما حالا که وسط گودیم روشن‌فکر شدیم، منطقی فکر می‌کنیم تا آسیب کمتری ببینیم. شبیه اون غریبه‌ای شدیم که یه بچهٔ تخس می‌بینه می‌گه اگر بچهٔ من بود دو تا تو دهنش می‌زدم سر جاش بشینه، بعد که همین غریبه بچه‌دار می‌شه و بچهٔ بدتری نصیبش می‌شه بچه‌اش‌و بغل می‌کنه می‌گه بچه رو بزنی پررو می‌شه، باید حواسش‌و پرت کرد و با محبت باهاش رفتار کرد.