بریده‌هایی از کتاب راهنمای سفر درونی

اگر سهم خود از ابدیت را زندگی نکنیم، هیچ‌کس هرگز آن را زندگی نخواهد کرد. مایکل مید

هریک از طرفین رابطه در درجهٔ اول مسئول فردیت خودشان هستند. درست است که آن‌ها یکدیگر را ازطریق رابطه‌ای که باهم دارند تشویق و حمایت می‌کنند، اما نمی‌توانند وظیفهٔ رشد یا فردیت یکدیگر را بر عهده بگیرند و انجام بدهند.

اگر کاری را که برای رشد فردی‌مان لازم است انجام بدهیم، درحقیقت به دیگران هم خدمت کرده و با رشدکردن ازلحاظ اخلاقی، از رشد و بالندگی آن‌ها نیز حمایت کرده‌ایم.

‫زیستن زندگی‌ای که پر از هیاهوی جهان و پافشاری عقده‌های قدیمی است، به زندگی درونی بپردازد و تنهایی بالقوهٔ آن را بپذیرد. «من» باید خود را تسلیم آن چیزی کند که واقعاً بزرگ‌تر است، گاهی ترسناک است و همیشه ما را به رشد و بالندگی فرامی‌خواند. «من» یا همان ایگو باید با تأییدهای درونی زندگی کند، نه با تن‌دادن به تردیدهای زمانه‌اش.

عقده‌های مرکزی هستند که ما به آن‌ها خدمت می‌کنیم و زندگی‌مان در اختیارشان است. درحقیقت، آن‌ها هدف ما از خلق یک زندگی را مبهم می‌سازند.

سرنوشت ما این است که از بین تمام لحظات فانی و چیزهای ناپایدار، جهان را با تأیید یا بهتر است بگوییم با ستایش چیزهای پایدار و ماندگار معنادار کنیم.

افسردگی چیست جز زندگی‌ای که می‌خواهد خود را نشان دهد، اما «سرکوب» شده است؟ چه‌چیزی می‌خواهد در درون ما زندگی کند؟ آن چیز را پیدا کنید و به آن انرژی، ارزش و فعلیت ببخشید تا افسردگی برطرف شود.