بریده‌هایی از کتاب در مسیر بندگی

[الیوم عمل و لاحساب و غداً حساب و لا عمل] «امروز، روز عمل است، حسابی نیست؛ فردا روز حساب است و عملی نیست

علامه طباطبایی می‌فرمودند: ممکن است انسان گاهی اوقات از خدا غافل شود، پروردگار یک تب سخت چهل روزه به او می‌دهد تا یک بار از ته دل بگوید یا الله و به یاد خدا بیفتد.

در زمان امام هادی علیه السلام شخصی از راه دور به ایشان نامه‌ای نوشت: آقا، من از شما دور هستم... گاهی حاجاتی دارم، مشکلاتی دارم... به هرحال چه کنم؟ حضرت در جواب ایشان نوشتند: لبت را حرکت بده. حرف بزن ... بگو ... ما دور نیستیم...

مردم قلبِتان را با معصیت کردن سیاه نکنید، خدا قلب سیاه را نمی‌خرد...

چگونه بندگی کنیم؟ آیت الله بهجت می‌فرمود: با خود قول دهید اگر خداوند صد سال هم به شما فرصت زندگانی داد، یک بار هم نه عالماً و نه عامداً معصیت و خطا نکنید و واجبات را انجام دهید. که اگر چنین شد خدا شما را توفیق می‌دهد.

بلا برای قضای نماز صبح آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی: در تمام عمرم تنها یک روز نماز صبحم قضا شد، پسر بچه‌ای داشتم آن روز از دست رفت. سحرگاه مرا گفتند: این رنج فقدان را به علت فوت نماز صبح مستحق شده‌ای! اینک اگر شبی تهجدم ترک گردد، صبح آن شب انتظار بلایی می‌کشم.

آیت الله بهجت: باید همه متوجه و ملتفت باشیم که هدف از خلقت، عبودیت است، برای تمام بشر. باید بدانیم که این یک کلمه «إِلّا لِیَعْبُدُونِ» معنایش این است که هرچه هست و نیست، در همین عبودیت خداست. هرچه هست و نیست، در تحصیل رضای خداست.

گرفتار یار حاج اسماعیل دولابی: هر وقت در زندگی‌ات گیری پیش آمد و راه بندان شد، بدان خدا این کار را کرده، زود برو با خدا خلوت کن. بگو با من چکار داشتی که راهم را بستی؟ هرکسی گرفتار است، در واقع گرفتهٔ یار است.

علامه طباطبایی: هدف از آفرینش موجود ناقص، همان کمالی است که از راه حرکت نصیب آن‌ها می‌شود.