بریده‌هایی از کتاب توکل

یکی از شاگردان مرحوم آقای قاضی بعد از فوت ایشان، خوابشان را دیده بود. از ایشان پرسیده بود از این عالم که رفتید با شما چگونه رفتار کردند؟ فرموده بود: از ما گله کردند. پرسید: از چه چیزی؟ فرموده بود: «شب جمعه‌ای از نجف به کربلا رفته بودم! ناگهان هوا سرد شد و لباس گرم همراه نداشتم. صاحب‌خانه‌ای که در منزلش بیتوته کرده بودم، پوستینی آورد روی ما انداخت. صبح برای تشکر به او گفتم: اگر این پوستین نبود، از سر ما یخ زده بودم. از این دنیا که رفتیم گفتند: «چرا همین را گفتی؟ اگر پوستین نبود آیا ما نبودیم؟»

توکل به خداوند به این است که انسان بداند مخلوق خدا نه زیانی می‌زند و نه سودی می‌رساند، نه به کسی چیزی می‌دهد و نه می‌تواند از بدست آوردن چیزی جلوگیری کند، و با توجه به این مسئله انسان چشم امید از خلق خدا بکند.

اگر ما باور کنیم حوادثِ عالمی که در آن زندگی و حرکت می‌کنیم؛ لحظه به لحظه و آنْ به آنْ از عالم بالا نازل می‌شود و در اینجا تحقّق پیدا می‌کند و رخت بر می‌بندد و می‌گذرد و بعد حادثهٔ جدیدی از عالم بالا نازل می‌شود آن وقت با آرامش کامل باور و تصدیق می‌کنیم که خدایی که خالق عالم است، لحظه به لحظه در حال خلق کردن است و اگر اراده کند در لحظه بعدی امور عالم به شکل دیگری است و اگر اراده نفرماید بر طبق همین نظم جاری که به مقتضای حکمت الهی و اسباب و صفات الهی است حرکت می‌کند.

هیچ حادثه‌ای در گذشته علّت حقیقی برای حوادث آینده نیست.

فرض کنید نیمه شب در کوچهٔ تاریکی کسی راه را بر شما بست و چاقویی را بر روی شکم شما قرار داد و قصد قلب شما را کرد. اگر در آن لحظه اعتقاد داشته باشید که اگر خدا بخواهد چاقو فرو می‌رود و اگر خدا نخواهد چاقو فرو نمی‌رود و با خودتان تصوّر نکنید که کار تمام شده و الان چاقو در قلبتان فرو می‌رود در این صورت شما توکل دارید.

حوادث عالم در دست خداست و هر گونه بخواهد آن‌ها را پیش می‌برد

طبیب را قبلاً معالج می‌خواندند. حضرت موسی بن عمران علیه‌السّلام به درگاه الهی عرضه داشت پروردگارا، درد از کیست؟ خداوند فرمود: از من. جناب موسی عرضه داشت: دواء از کیست؟ خداوند فرمود: از من.