بریده‌هایی از کتاب آناتومی پیشرفت

شما با خواندن تمامی مطالب به یادگیری نائل نمی‌آیید، بلکه زمانی یاد خواهید گرفت که بدانید کدام بخش‌ها را نباید بخوانید.

برترین راه برای خوش‌شانس بودن پشتکار داشتن است، چون احتمال بروز شانس با سپری شدن زمانِ طولانی‌تر افزایش خواهد یافت. اگر شانس را پدیده‌ای پیش‌بینی‌ناپذیر تعریف کنیم، هر چه شما دیرتر تسلیم شوید، شانس بالاتری هم خواهید یافت.

اگر تعریفی از موفقیت داشته باشید، همیشه شکست خواهید خورد. انسان‌ها ماشین نیستند و اگر خودمان را به مثابهٔ ماشینی مؤثر در نظر بگیریم، در همان نخستین کیلومترهای مسیر بزرگراه پیش رویمان، از کار می‌افتیم. اگر می‌خواهید به‌راستی و به معنای واقعی کلمه موفق شوید، راه‌حل متناقضی را برگزینیدکه بسیاری از افراد موفق پیشنهاد داده‌اند: سخت نگیرید.

قانون طلایی این است که خلاص شدن از در بسته تقریباً همیشه بیش از انتظارمان طول می‌کشد و در اغلب مواقع، ما در حالی تسلیم می‌شویم که فقط چند گام تا خط پایان فاصله داریم.

اگر این آزمون‌ها دلهره‌آور به نظر می‌آیند، کاهش درجه حرارت هیجانی‌تان ارزشمند خواهد بود. یکی از روش‌های انجام دادن چنین کاری این است که به روند خودیاری "مجسم‌سازی موفقیتتان" تن ندهید، بلکه برعکس عمل کنید: مدتی را صرف تمرکز بر بدترین سناریوی ممکن کنید: اگر در آزمون وکالت رد شوید، چه؟ اگر نمرهٔ آزمون ارزیابی تحصیلی شما کمتر از انتظار باشد، چه؟ اگر از راهیابی به کالج موردنظرتان باز بمانید، چه؟ اگر مجبور شوید برای سومین یا چهارمین بار در آزمون وکالت شرکت کنید، چه؟ اندیشیدن به چنین سناریوهایی دردناک است، اما فوق‌العاده ارزشمند نیز هست، چراکه به شما نشان می‌دهد آن‌سوی سکهٔ زندگی نومیدی است. همچنین شما را از بار سنگین وسواس ذهنی در باب احتمال شکست می‌رهاند. چراکه وجود همین بار ذهنی می‌تواند احتمال شکست شما را افزایش دهد.

مادامی‌که زنده باشید می‌توانید روز بعد را هم به جنگیدن ادامه دهید، زندگی می‌تواند ادامه داشته باشد و ادامه خواهد داشت و شما هم از مجال غلبه بر چالش‌های فردایتان برخوردار خواهید بود.

کمال‌گرایی پدیدآورندهٔ اصطکاک است، چراکه به تعیین اهداف فلج‌کننده منتهی می‌شود.

برخی مربیان نگران‌اند که مبادا تیمشان پس از یک باخت، روندی روبه‌زوال پیدا کند و پیش از دستیابی مجدد به تعادل خود، دو یا سه باخت دیگر متحمل شود. بهترین روش برای مقابله با این نگرانی این است: زمانی ببازیم که باختن اهمیت چندانی ندارد.

وقتی به لحاظ ذهنی به دام افتاده باشیم، واکنش غریزی مخالف را القا می‌کند؛ در این حالت، به جای دستیابی به قدرت هیستریک به لحاظ ذهنی فلج می‌شویم. ترفند مناسب برای غلبه بر گیرافتادگی ذهنی نادیده گرفتن غریزهٔ اقدام فوری است. اغلب بهترین راه برای مقابله با گیرافتادگی ذهنی دوری کردن از اقدامات فوری است.

شما باید ایده را با همان فشاری در دست نگاه دارید که پرندهٔ کوچکی را در مشتتان می‌گیرید؛ به قدری محکم که نتواند پرواز کند و از دستتان بجهد و به قدری ملایم که در میان مشتتان له نشود.

در بسیاری از موارد، خوردن به در بسته نشانهٔ پیشرفت است: چراکه شما از حاشیهٔ امنتان فراتر رفته‌اید و وارد محدوده‌ای چالش‌آفرین شده‌اید. نکتهٔ کلیدی این است که بدانید رفتن به محدوده‌های دشوارتر یعنی استقبال کردن از موانع بیشتر، اما وجود همین موانع در بلندمدت برای پیشروی‌تان ضروری است.

«چیزی به نام شانس وجود ندارد. آنچه وجود دارد صرفاً آمادگی کافی یا ناکافی ما در مواجهه با جهان آماری است.»

«وقتی افراد درگیر انجام دادن یک دوره از تکلیفی خلاقانه می‌شوند و حس می‌کنند دیگر مغزشان کارایی لازم را ندارد، احتمالاً دست از کار خواهند کشید.» قبولاندن این واقعیت به افراد که این چالش‌های ذهنی نه نشانهٔ رکود، که نشانهٔ پیشرفت‌اند کار دشواری به حساب می‌آید.

«الهام گرفتن مختص افراد تازه‌کار است؛ باقی ما لازم است بایستیم و به کار کردن مشغول شویم. اگر منتظر ابرها بمانید تا به هم بخورند و به واسطهٔ آن‌ها برقی به مغزتان اصابت کند، هیچ‌گاه کار خارق‌العادهٔ انجام نخواهید داد.»

خلاصی از درهای بسته تا حدی مستلزم پیروی از برنامه‌های ذهنی صحیح است. خوردن به در بسته زندگی‌تان را پیچیده می‌کند و اغلب بهترین راه برای پیشروی، ساده‌سازی مشکل، شناسایی فرصت‌ها برای بیرون زدن از مسیر انحرافیِ فعلی و دریافتن این نکته است که به‌کارگیری دادهٔ مغزهای متعدد اغلب -و البته نه همیشه- بهتر از اتکای صرف به ایده‌های خودتان است.

اگر در تلاشید وزن کم کنید، عضلاتتان را نیرومند سازید یا زبان جدیدی فرا بگیرید، نمی‌توانید به خوردن همان غذاهای همیشگی ادامه دهید، از روال تمرینی یکنواختی استفاده کنید یا به همان روش قبلی خود برای فراگیری کلمات جدید متکی باقی بمانید. این مشکلِ گونهٔ ماست، چراکه ما بندگان عادت هستیم؛ وقتی تکنیکی برایمان کارساز می‌افتد، تمایل می‌یابیم تا به جای تجدیدنظر رویکردمان، بارها و بارها همان تکنیک را به کار بگیریم. این کار منطقی است، چراکه شروع کردن از نقطهٔ صفر نیازمند تخصیص زمان و انرژی بسیاری است. منتها مسئله اینجاست که تکنیک‌های سابق درنهایت کارایی‌شان را از دست می‌دهند. همان رژیم غذایی، برنامهٔ ورزشی یا برنامهٔ فراگیری زبان که سابقاً کارساز بوده است، به مرور زمان، کارآمدی‌اش را از دست خواهد داد.

شعار همیشگی فایلر این است: «وقتی دچار پریشانی شدی، به روایت‌ها روی بیاور.»

نخستین دلیل این است که این مفهوم برچسبی عاری از قضاوت است که تمامی ما را در بر می‌گیرد. وقتی ما بتوانیم روی تجارب ذهنی‌مان نامی بگذاریم، به حسی از کنترل دست می‌یابیم و بدین‌ترتیب، کمتر احساس تنهایی می‌کنیم.

«رویدادهایی که عشق و ازدواج را نابود می‌کنند اغلب آن رویدادهایی‌اند که خودشان را بی‌اهمیت جلوه می‌دهند. بسیاری از رویدادهای خطرناک وقتی رخ می‌دهند، نه ظاهری خطرناک دارند و نه خطرناک حس می‌شوند. آن‌ها شبیه به بمب‌ها و گلوله‌ها نیستند، آن‌ها شبیه به خراشیدگی‌های نوک سوزن‌اند، شبیه به پارگی‌های کاغذ هستند و همین آن‌ها را خطرناک می‌کند. وقتی عاملی را تهدیدآمیز ندانیم، مراقب هم نخواهیم بود. همین زخم‌های کوچک شروع به خونریزی می‌کنند و خونریزی آن‌ها به قدری تدریجی است که بسیاری از ما تا زمانی‌که خیلی دیر شده است، متوجه خطرشان نمی‌شویم.

اغلب افراد ترجیح می‌دهند امروز تنبلی کنند، حتی اگر قرار باشد فردا بدین خاطر دو برابر کار کنند.

اگر از همین امروز گام‌های کوچکی برداریم و فرصت عمق‌گیری بیشتر را به این باتلاق‌ها ندهیم، می‌توانیم از گیر افتادن در بسیاری از آن‌ها اجتناب کنیم

وقتی طعمهٔ اضطراب می‌شوید، خواه در رشته‌ای ورزشی، خواه در هر حوزهٔ دیگری از زندگی، درنگ کنید. آهسته‌تر گام بردارید و خود را آماده سازید. مسی دقایق نخستین همهٔ بازی‌ها را قربانی می‌کند و آغاسی نیز چند سرویس برگشتی را قربانی می‌کرد، اما بدان طریق اطلاعاتی گردآوری می‌کردند که این از دست دادن‌ها را کاملاً جبران می‌کردند. گاهی اوقات، خلاصی از درهای بسته بیش از آنکه مستلزم پیشروی سریع‌تر باشد، نیازمند کاهش سرعت است.

شما نمی‌توانید بدون جدا کردن مسیرتان از دیگران خلاقیت بورزید.

سکوت را به آغوش بکشید؛ چنین رویکردی را درنگ مقدس می‌نامند. در برابر میل به سروصدا کردن (چه کلامی چه انواع دیگر آن) فقط با هدف پایان دادن به سکوت، مقاومت کنید.

اگر تعریفی از موفقیت داشته باشید، همیشه شکست خواهید خورد.

زنده بودن یعنی جدال با درهای بسته. افراد در خانه و محل کارشان، به لحاظ مالی یا فکری، به شکل فردی یا بین‌فردی، در نقش‌های خلاقانه یا کارآفرینانه، به عنوان ورزشکار یا متفکر و به‌تنهایی یا در قالب یک گروه، به درِ بسته می‌خورند. اصطلاح خوردن به درهای بسته می‌تواند در مورد طیف وسیعی از بافت‌ها و تجارب متنوع صدق کند، درعین‌حال، به باور من سه معنا دارد: (۱) اینکه شما موقتاً قادر به پیشرفت در حوزهٔ موردنظرتان نیستید؛ (۲) اینکه شما به قدری دچار انفعال بوده‌اید که احساس ناراحتی روان‌شناختی به سراغتان بیاید و (۳) اینکه عادات و راهبردهای سابق شما مشکلتان را حل نمی‌کنند.

بسیاری از ما استانداردهایی بسیار بالا و غیرسودمند را برای کارمان در نظر می‌گیریم. تعیین استانداردهای بسیار بالا به جای افزایش تدریجی استانداردها در طول زمان، نسخه‌ای مطمئن برای ایجاد اصطکاک است. به طور کلی، استانداردهای پیش‌فرضتان را پایین بیاورید، مگر آنکه دلیلی عالی وجود داشته باشد مبنی بر اینکه دستیابی به نتیجهٔ به قدر کافی خوب، به قدر کافی خوب به حساب نمی‌آید.

سطوح اضطراب در افراد متفاوت است، اما حتی افراد با برترین عملکرد در هر حوزه‌ای هم اضطراب را تجربه می‌کنند. دادن مجوزی به خود برای مضطرب بودن در میانهٔ نقاط باتلاق‌مانند یکی از برترین روش‌ها برای رهایی از درهای بسته است.

نرخ بهینهٔ شکست برای با انگیزه ماندن -و گیر نکردن- تقریباً در اکثر شرایط یک در پنج یا یک در شش است. اگر فراوانی شکست‌ها در هر پنج یا شش تلاش بیش از یکی باشد، در کوتاه‌مدت گیر خواهید کرد. اگر فراوانی شکست‌ها در هر پنج یا شش تلاش کمتر از یک بار باشد، در درازمدت گیر خواهید کرد.

هر چه زمان، انرژی و تلاش بیشتری را صرف فعالیت خلاقانه‌تان کنید، با احتمال بالاتری به موفقیت دست خواهید یافت. هر دو نگرش در این وجه با هم مشترک‌اند، چراکه نگرش مبتنی بر کوشش به کار سخت تأکید دارد و نگرش مبتنی بر بینش هم می‌گوید هر چه مدت‌زمان بیشتری را غرق فعالیت خلاقانه کنید به لحظات آهای بیشتری بر خواهید خورد. چه‌بسا ندانید این لحظات چه زمانی سر می‌رسند، اما اگر فرصت بیشتری به شکوفا شدنشان اختصاص دهید، بخت بیشتری هم برای مواجهه با آن‌ها خواهید داشت.