بریده‌هایی از کتاب فلسفه عشق

"عاشق شدن" در ابتدا چیزی بیش از ... توجه غیرعادی به شخصی دیگر نیست

به گفتهٔ ایلوز، به نظر می‌رسد که مردم به واسطهٔ روابط عاشقانه بر تجربه نامرئی بودن غلبه می‌کنند

خود عشق، آن چیزی است که وقتی عاشق بودن از بین می‌رود باقی می‌ماند و این هم یک هنر است و هم یک حادثهٔ مساعد.

عشق نفس نفس زدن ناشی از هیجان نیست، برانگیختگی جنسی نیست، وعدهٔ هوس ابدی نیست، تمایل به جفت‌گیری در هر ثانیه از روز نیست، شب‌بیداری با تصور [...] نیست. خجالت نکش و سرخ نشو، من برخی از حقایق را به تو می‌گویم. این همان «عاشق» بودن است؛ کاری که هر نادانی می‌تواند انجام دهد.

او عاشق شدن را به‌عنوان «قلمرو هیجان دیوانه‌وار» و «یک حالت ذهنی فرودست، شکلی از بلاهت گذرا» می‌بیند.

اهمیت آموختن در روابط عاشقانه، به واسطهٔ مهم جلوه دادن احساسات عمیق رمانتیک، نادیده گرفته می‌شود

هر جذب‌شدگی اولیه‌ای که منجر به یک رابطه می‌شود نباید به‌عنوان عشق در نگاه اول به شمار آید.

عشق یک جنون موقت است، مانند آتشفشان فوران می‌کند و سپس فروکش می‌کند. و هنگامی که فروکش کرد، باید دریابید که آیا ریشه‌های شما تا آن اندازه به هم گره خورده‌اند که جدایی از یکدیگر غیرقابل‌تصور باشد.

اورتگا صراحتاً عاشق شدن را از عشق متمایز می‌کند: او توضیح می‌دهد که عاشق شدن «تنها یک مرحله از فرآیند بزرگ عاشقی است» و هشدار می‌دهد که عشق نباید مترادف با عاشق شدن در نظر گرفته شود ـ

نخست این‌که، روابط متعهدانه از منظر اجتماعی-اقتصادی برای زنان ضروری‌تر از مردان است،

مورد توجه قرار نمی‌گیرند. ادعای من در این فصل این است که در حال حاضر، عشق در یک بحران قرار دارد. در یک سو، پناهگاه امنی وعده داده شده است که آرون بن‌زئیف و روهاما گوسینکی آن را ایدئولوژی رمانتیک می‌نامند، دیدگاهی که عشق رمانتیک را فراگیر، منحصربه‌فرد و غیرقابل‌جایگزین توصیف می‌کند

هنگامی که به عشق فکر می‌کنیم، تمایل خاصی به فراطبیعی جلوه دادن آن داریم: یعنی نسبت دادن آن به ویژگی‌های شبه-الهی یا ماوراء طبیعی

تمام این‌ها ــ تصویر عشق به‌عنوان نیروی کنش‌گری که نقشه‌هایی برای تصاحب ما دارد و احکام سرنوشت را بیان و اجرا می‌کند و همچنین آنقدر قدرتمند است که می‌تواند در برابر نیروهای اصلی جهان شامل پیش‌آمدهای احتمالی و حتی مرگ مقاومت کند و دوام بیاورد یا حتی آن‌ها را شکست دهد ــ نوعی ایدئولوژی رمانتیک را تشکیل می‌دهند که نگرش ما در مورد عشق را ــ نه همیشه به صورتی بی‌ضرر ــ شکل می‌دهد.

از سویی دیگر، مقاومت معقول در برابر چنین افراط‌هایی را از سوی فیلسوفانی مانند سایمن مِی می‌بینیم که می‌نویسد: با نسبت دادن ویژگی‌های شایستهٔ عشق الهی به انسان، نظیر عشق بی‌قید و شرط و ابدی، ماهیت این مشروط‌ترین و زمان‌مندترین و زمینی‌ترین هیجان را تحریف می‌کنیم و آن را مجبور می‌کنیم تحت انتظاراتی تحمل‌ناپذیر کار کند.

ارسطو در اخلاق نیکوماخوس یادآور می‌شود که دوستی واقعی «به زمان و آشنایی نیاز دارد. به قولی، تا زمانی که نان و نمک یکدیگر را نخورند، نمی‌توانند یکدیگر را بشناسند... اگرچه تمایل به دوستی به سرعت ایجاد می‌شود، اما دوستی این‌گونه نیست»

«این یک اشتباه است... که فکر کنیم آنچه در «نگاه اول» تجربه می‌شود عشق است، یا این‌که عشق می‌تواند «در نگاه اول» وجود داشته باشد».

عشق یک جنون موقت است، مانند آتشفشان فوران می‌کند و سپس فروکش می‌کند. و هنگامی که فروکش کرد، باید دریابید که آیا ریشه‌های شما تا آن اندازه به هم گره خورده‌اند که جدایی از یکدیگر غیرقابل‌تصور باشد. زیرا عشق همین است. عشق نفس نفس زدن ناشی از هیجان نیست، برانگیختگی جنسی نیست، وعدهٔ هوس ابدی نیست، تمایل به جفت‌گیری در هر ثانیه از روز نیست، شب‌بیداری با تصور [...] نیست

خود عشق، آن چیزی است که وقتی عاشق بودن از بین می‌رود باقی می‌ماند و این هم یک هنر است و هم یک حادثهٔ مساعد.

عشق در حال تغییر است.

افراد درگیر را از انتظارات عاشقانهٔ نامفید رها سازد.

فرآیند عاشق شدن اغلب معادل شیفتگی شدید و شیدایی در نظر گرفته می‌شود، فلسفهٔ عشق اغلب به فرآیند عاشق شدن با نگاهی بدبینانه می‌نگرد.

اخیراً، کریستین مائورر (۲۰۱۴) دیدگاه دوسوزا را تکرار کرده است و بر این باور است که آنچه معمولاً عشق در نگاه اول نامیده می‌شود، به هیچ روی عشق نیست و تنها یک جاذبهٔ شدید است

اکنون در بسیاری از نقاط دنیا روابط عاشقانهٔ نامتعارف تا حدودی پذیرفته شده‌اند و افراد می‌توانند به طور همزمان با بیش از یک فرد در رابطهٔ رمانتیک باشند.

عشق رمانتیک نوعی «فیلیا» است