بریده‌هایی از کتاب به دور از تنش

شاید تنها راه دوست‌داشتن برخی از اعضای خانواده این باشد که آن‌ها را از راه دور دوست داشته باشیم.

اینکه بفهمید چه کسی هستید، جدا از اینکه در دوران کودکی به شما گفته شده چه کسی باشید، به سلامت روانتان کمک می‌کند.

تربیت فرزندان بالغ به معنای حمایت از آن‌هاست، نه مدیریت کارهایشان.

روابط سالم می‌تواند به عمر شما بیفزاید و در مقابل روابط ناسالم بیماری‌هایی مانند سرطان، مشکلات قلبی، افسردگی، اضطراب و اعتیاد در پی دارد.

داشتن انتظاراتی از دیگران منطقی است، اما اینکه دیگران انتظارات ما را برآورده می‌کنند یا خیر از کنترل ما خارج است.

گذشته را به یاد داشته باشید، اما در آنجا گیر نکنید.

اگر افراد خانواده با افسردگی کلنجار می‌روند، احتمالاً شما نیز به آن مبتلا خواهید شد؛ نه به این خاطر که ژنتیکی است، بلکه چون شما در آن محیط بزرگ شده‌اید و شاهد آن شرایط بوده‌اید. والدین افسرده برخورد متفاوتی با کودکان خود دارند و دیدگاه فیزیکی و عاطفی متفاوتی را به کودک القا می‌کنند. این عمل به نوبهٔ خود باعث می‌شود که کودکان رفتارهایی مشابه والدینشان نشان دهند.

پذیرش یعنی به دیگران اجازه دهید همان چیزی باشند که تمایل دارند، چه موردپسند شما باشد چه نباشد. این امر به معنای تسلیم‌شدن نیست، بلکه فقط تسلیم چیزی می‌شوید که درحال‌حاضر وجود دارد و با انجام‌دادن این کار می‌توانید آرامش را در رابطهٔ خود حفظ کنید.

شما این قدرت را دارید که داستان خود را بنویسید و درعین‌حال به خانواده‌تان اجازه دهید فرهنگشان را حفظ کنند.

با غلبه بر احساسات نمی‌توانید گذشته را تغییر دهید. این مهم است که حین ادامهٔ زندگی با احساسات خود کنار بیایید.

اعتیاد انتخاب نیست، بلکه ناتوانی در انتخاب است

خستگی شایع‌ترین دلیل تغییر است.

حل‌کردن مسائلی که خودشان از پس انجام‌دادنش برمی‌آیند وظیفهٔ من نیست.

تا موقعی که نفس می‌کشید برای تغییر دیدگاه و رفتارتان دیر نیست.

وقتی کودک فرد بالغ در رابطه باشد، جدی‌گرفتن رفتارهای والدین سخت می‌شود. امی سال‌ها انتظار داشت که مادرش بزرگ شود. در روزهای تعطیل، مادرش افراد خانواده را دشنام می‌داد و حفظ آرامش در مکان‌های عمومی برایش دشوار بود. امی مادرش را فردی نابالغ می‌دانست و از او می‌خواست که متناسب با سنش رفتار کند. اما سن فیزیکی بلوغ روانی را تعیین نمی‌کند.

وقتی معیار اولیهٔ شما ناکارآمد است، تغییر به‌سمت الگوی سالم‌تر اغلب شروع از صفر است.

وقتی که دیگران از پس انجام‌دادن کاری برنمی‌آیند، شیوهٔ حل مسئله را به آن‌ها نشان دهید، نه اینکه آن کار را برایشان انجام دهید

اگر به شما گفته شده باشد که کافی نیستید یا قبول داشته باشید که کافی نیستید، هرجا که بروید پیام «من شایسته نیستم» را نمایش می‌دهید.

شما نمی‌توانید از دیگران در برابر آسیبی که خودشان مسبب آن هستند محافظت کنید. همچنین، نمی‌توانید دائماً مراقب آن‌ها باشید و درعین‌حال حواستان به زندگی خودتان نیز باشد.

بخش بزرگی از تمام روابط خود شما هستید.

ممکن است برخی از افراد هیچ مشکلی در مسائل خانوادگی نبینند. برای مثال، غیبت پشت‌سر افراد خانواده ممکن است هنجاری پذیرفته‌شده در خانواده باشد. حتی ممکن است این کار را کم‌اهمیت جلوه بدهند یا شوخی بدانند. رضایت افراد خانواده از رفتار خاصی به معنای مناسب و سالم‌بودن آن رفتار نیست، بلکه به این معناست که هیچ‌کس توانایی تغییر الگوها را ندارد.

روابط خانوادگی رایج‌ترین نوع روابط ناسالم است.

نوشتن باعث پاک‌سازی افکار شما می‌شود و به شما کمک می‌کند تا ذهن خود را در لایه‌های عمیق‌تری مرتب کنید.

وقتی که دیگران از پس انجام‌دادن کاری برنمی‌آیند، شیوهٔ حل مسئله را به آن‌ها نشان دهید، نه اینکه آن کار را برایشان انجام دهید. ما اغلب بر این باوریم که انجام‌دادن کار برای دیگران مفیدترین راه حمایت از آن‌هاست، اما در درازمدت نشان‌دادن اینکه چگونه از خودشان مراقبت کنند بهترین راه برای کمک به آن‌هاست. زمانی که توانایی مراقبت از خود را از دیگران سلب می‌کنیم، موظف به یک عمر تعهد برای کمک به آن‌ها خواهیم بود

برخی از افراد داستان شما را درک نمی‌کنند و متقابلاً شما هم از داستان خیلی‌های دیگر سر درنمی‌آورید. با این واقعیت که برخی افراد منظور شما را متوجه نمی‌شوند کنار بیایید. پذیرش این موضوع زندگی شما را بسیار آسان‌تر می‌کند. تا حدودی منطقی است که نگران طرزفکر دیگران باشیم، اما صرف زمان بیش از حد برای این موضوع شما را از ایجاد تغییرات مثبت بازمی‌دارد.

نیاز به بودن افراد در زندگی طبیعی است، اما نداشتن هویتی جدا و ازدست‌دادن شخصیت خود رفتاری ناسالم و توضیحی از هم‌وابستگی است. نجات‌دادن دیگران از مشکلات بدون درخواست از شما نیز نوعی از این رفتار است. اگر به نیازهای خودتان توجهی نکنید و نیازهای شخص دیگری را در الویت قرار بدهید، باز هم نشانی از هم‌وابستگی است. صمیمیت متقابل رفتاری سالم است، اما سردرگمی دراین‌باره که چه کسی هستید و زمانی که کنار فرد دیگری هستید چه احساسی دارید رفتاری ناسالم است.

وقتی که با هم‌وابستگی به مشکل خوردید، این جملات را تکرار کنید: - دارم نه‌گفتن را یاد می‌گیرم. - به دیگران اجازه می‌دهم از خودشان مراقبت کنند. - مستقل عمل می‌کنم. - برای خودم محدودیت‌هایی را تعیین می‌کنم. - بیش از حد در مشکلات دیگران غرق نمی‌شوم. - می‌دانم که دیگران می‌توانند زندگی خودشان را مدیریت کنند. - حاضرم کنار بکشم و همه‌چیز را رها کنم. - من مستحق این هستم که بتوانم از خودم مراقبت کنم. - من مسئول رفتار خودم هستم.

رفتارهای آموخته‌شده، تا زمانی که آگاهانه تغییرشان ندهید، به شخصیت شما می‌چسبند.

شما نمی‌توانید دیگران را تغییر دهید، پس منتظر آن نباشید پذیرش این حرف آسان نیست، اما خیال شما را راحت می‌کند. اگر راه‌حل مشکل را برمبنای تغییر دیگران بگذارید، مشکل هرگز حل نخواهد شد. شما فقط می‌توانید مسائل مربوط به خودتان را کنترل کنید.

اگر در خانواده‌ای ناکارآمد بزرگ شده باشید، احتمالاً این موارد را طبیعی فرض کنید: - بخشیدن و فراموش‌کردن رفتار آن‌ها، بدون اینکه تغییری در رفتار طرفین ایجاد شود؛ - نادیده‌گرفتن اتفاقی که افتاده و گذاشتن سرپوش روی آن؛ - انداختن مشکلات بر دوش دیگران؛ - انکار وجود مشکل؛ - اجتناب از بیان مسائلی که باید گفته شود؛ - تظاهر به خوب‌بودن؛ - ابرازنکردن احساسات؛ - بودن در کنار افرادی که به شما آسیب می‌زنند؛ - برخوردی پرخاشگرانه برای رسیدن به خواستهٔ خود.