بریده‌هایی از کتاب اسب سیاه

افرادی که در رأس امور سازمان‌های بزرگ‌اند، دیدگاهی بسیار انتزاعی دربارهٔ انسان‌ها دارند و گاه فراموش می‌کنند انسان واقعی چگونه است و به‌جای اینکه بکوشند سیستم‌هایی هماهنگ با انسان‌ها بسازند، تلاش می‌کنند انسان‌ها را به‌زور با سیستم‌ها هماهنگ کنند. برتراند راسل

هیوم همچنین جملهٔ کوتاهی نوشته است که می‌توان آن را شعار اسب سیاه در نظر گرفت: «خوشبخت کسی است که اوضاع پیرامونی او با خلقیات درونی‌اش متناسب و سازگار باشد.»

در آن کاری که بیشترین اهمیت را برای تو دارد، بهتر و بهتر شو.

در اولویت قراردادن رضایت درونی، روشی امن برای دست‌یافتن به موفقیت است،

تکیه به شانس و اقبال در ذهنیت اسب سیاه جایی ندارد.

«اسب سیاه» استعاره از یک قهرمان غیرمنتظره است که نادیده گرفته شده است؛ چراکه با معیار ذهنی یک قهرمان استاندارد هم‌خوانی ندارد.

کسی که اندیشه‌ای را از من وام بگیرد، درسی از من می‌آموزد، بدون‌اینکه چیزی از من کم شود؛ همان‌گونه که اگر کسی شمعش را با شمع من روشن کند، نور دریافت می‌کند، بدون‌اینکه مرا در تاریکی فروببرد. تامس جفرسون

از فردیت خود برای رسیدن به احساس رضایت درونی بهره ببرید تا به تکامل و بالندگی دست پیدا کنید.

زمانی که دست به اقدام جسورانه‌ای می‌زنید، به جهان اعلام می‌کنید: «من دارم به این سمت می‌روم.»

زمانی که تصمیمات خودتان را می‌گیرید و با سرعت خودتان حرکت می‌کنید، زمان اهمیتش را از دست می‌دهد؛ چون با هر قدمی که برمی‌دارید، رضایت درونی خودتان را بیشینه می‌کنید که در نهایت منجر به بیشینه‌شدن سرعتتان در مسیر تکامل و بالندگی خواهد شد.

وقتی آزادی انتخاب دارید که بتوانید فرصت‌های خودتان را بیافرینید؛ حتی فرصت‌هایی که پیش‌ازاین به ذهن کسی خطور نکرده است. اما گزینش فرایندی منفعلانه است. وقتی از بین گزینه‌های ازپیش‌تعیین‌شده دست روی یکی می‌گذارید، یعنی انتخاب واقعی را کس دیگری قبل‌تر انجام داده است.

وقتی به مردم آزادی انتخاب شخصی مبتنی‌بر هویت فردی می‌دهیم، هرج‌ومرج و آشوب به وجود نمی‌آید؛ بلکه رضایت درونی و تکامل و بالندگی حرفه‌ای را با هم به دست می‌آوریم.

سرنوشت زاییدهٔ شانس و تصادف نیست؛ بلکه محصول انتخاب است. نباید منتظر سرنوشت ماند؛ باید آن را به دست آورد

دشوارترین بخش رسیدن به موفقیتِ شخصی‌سازی‌شده، قبول نگرش جدید نیست، رهاکردن نگرش قدیمی و تاریخ‌مصرف‌گذشته است.

مغلطهٔ استعداد به‌راستی همان اصل معروف کتاب مزرعهٔ حیوانات جرج اورول است: «همهٔ حیوانات با هم برابرند؛ اما بعضی از حیوانات از بقیه برابرترند.»

در ذهنیت اسب سیاه، زمان امری نسبی است.

زمان به‌تنهایی شما را به تکامل و بالندگی نخواهد رساند. تصمیم‌های شما هستند و نه تیک‌وتاک ساعت که شما را به‌سوی تکامل و بالندگی پیش می‌رانند.

وقتی به جای انتخاب فعالانه دست به گزینش منفعلانه می‌زنیم، شکاف بین هویت فردی ما و قالب استاندارد، به ریسکی تمام‌عیار تبدیل می‌شود.

باوجوداینکه عصر نوظهور شخصی‌سازی نویدبخش آینده‌ای روشن است، ممکن است دگرگون‌کننده و ترسناک هم باشد. وقتی با چنین تحول اجتماعی عظیمی مواجه می‌شویم، اغلب غریزهٔ ما می‌خواهد به امنیت روش‌های قدیمی پناه ببرد؛ یعنی وعده‌های آشنای عصر استانداردسازی. حتی اگر روش‌های قدیمی پاسخ‌گوی نیازهای ما نباشند، حداقل آشنا و پیش‌بینی‌پذیرند. اما استفاده از فرمول قدیمی دیگر راهبرد مطمئنی نیست؛ بلکه بدون‌شک ما را از دیگران عقب می‌اندازد.

تنها سؤالی که باید از خودتان بپرسید، این است: «کدام راهبرد برای من مناسب است؟»

چشم‌انداز تکامل و بالندگی هر فرد، توپوگرافی مخصوص خودش را دارد؛ چون مجموعهٔ خرده‌انگیزه‌ها و توانایی‌های سیال هرکس منحصربه‌فرد است.

حق انتخاب واقعی به معنای توانایی پیداکردن فرصت‌هایی است که بیشترین تعداد خرده‌انگیزه‌های شما را فعال می‌کند. حق انتخاب یعنی توانایی مهندسی‌کردن هدفتان و در نتیجه توانایی دستیابی به رضایت درونی.

توانایی‌ها پویا هستند و به‌شدت انعطاف‌پذیرند: با تمرین و تکرار پیشرفت می‌کنند و با بی‌اعتنایی تحلیل می‌روند.

در حقیقت فرایند شناخت راهبردها اولین جایی است که در ذهنیت اسب سیاه باید انتظار شکست داشته باشید. آن را با آغوش باز بپذیرید. شکست جزئی ضروری و شاید رکن اساسیِ دست‌یافتن به تکامل و بالندگی است. شکست‌خوردن تنها راهی است که می‌توانید با آن، زوایای پنهان توانایی‌های سیال خود را بشناسید.

بی‌اعتنایی به مقصد باعث می‌شود روی فرصت‌هایی تمرکز کنیم که هم‌اکنون دردسترس ما هستند، نه اینکه صرفاً چشم‌انداز ته جاده را ببینیم.

متأسفانه درک انگیزه‌هایتان به‌نحوی شفاف و واضح، دشوارتر از چیزی است که در وهلهٔ اول به نظر می‌رسد؛ چون پیمان استانداردسازی دیدتان را تار می‌کند.

کلید دست‌یافتن به رضایت درونی و بالندگی داشتن ذهنیتی است که ما را قادر می‌سازد از وضعیت کنونی‌مان در خدمت علایق و توانایی‌های منحصربه‌فرد خود بهره ببریم. این ذهنیت را می‌توان به زبان ساده این‌گونه بیان کرد: از فردیت خود برای رسیدن به احساس رضایت درونی بهره ببرید تا به تکامل و بالندگی دست پیدا کنید.

اگر می‌خواهید به رضایت درونی دست پیدا کنید، باید بدانید که دقیقاً چه‌چیزی شما را به حرکت وامی‌دارد؛ نه آن چیزی که بقیه توصیه می‌کنند دنبال کنید.

اسب‌های سیاه ثابت می‌کنند که علاقه دنبال‌کردنی نیست؛ بلکه می‌شود آن را مهندسی کرد.

در پیمان استانداردسازی، اعتماد به آمار و ارقام کاملاً منطقی به نظر می‌رسد و شاید حتی عاقلانه باشد؛ اما برای دست‌یافتن به موفقیت شخصی‌سازی‌شده، عاملی سمی و مهلک است.