بریده‌هایی از کتاب مراجع را کوچ کن نه مشکل را

اندیشه‌ها اصول ما هستند، برای بهتر و یا بدتر [شدن] جان دیویی

جاشوا آرونسون روان‌شناس می‌گوید: «ترس دشمن کنجکاوی است.»

«مربی‌گری شراکت با مراجع در فرایندی تفکربرانگیز و خلاق است که آنان را ترغیب می‌کند ظرفیت‌های شخصی و حرفه‌ای خود را به حداکثر برسانند.»

مربی‌گری از آن جهت ارزشمند است که هیچ‌کدام از ما خودمان به‌تنهایی تفکرمان را تغییر نمی‌دهیم.

به جای اندیشیدن در مورد یک مسئله، تفکری را مورد بررسی قرار می‌دهند که آن مسئله را مشکل‌ساز کرده است.

مربی‌گر بر شناسایی باورهایی تمرکز دارد که در پشت نظرات، اعمال، ترس‌ها و ارزش‌های متناقضی پنهان شده‌اند که باعث ناهماهنگی و سردرگمی می‌شوند. دنبال آن هستید که به‌جای تلاش برای تغییر در رفتار فرد، هویت او را تغییر دهید.

مربی‌گر بر شناسایی باورهایی تمرکز دارد که در پشت نظرات، اعمال، ترس‌ها و ارزش‌های متناقضی پنهان شده‌اند که باعث ناهماهنگی و سردرگمی می‌شوند. دنبال آن هستید که به‌جای تلاش برای تغییر در رفتار فرد، هویت او را تغییر دهید.

وقتی دانسته‌هایمان را زیر سؤال می‌بریم، آمادهٔ یادگیری هستیم

کندوکاو احساسات می‌تواند قدرتمندتر از کندوکاو افکار باشد.

وقتی مراجعین را از احساس محروم می کنید، رشدشان را متوقف می‌کنید. ‫ تلاش برای بهتر کردن احساسشان، حتی در حد دستمال کاغذی دادن برای پاک کردن اشک‌هایشان، بر مربی‌گریتان تأثیر منفی خواهد گذاشت، فرقی نمی‌کند هدفتان چقدر ارزشمند باشد.

تسلط به معنای عمق بخشیدن به حضور است نه کمال مهارت‌ها.

در واقع، مربی‌گری خوب همیشه راحت نیست. یادگیری اغلب در لحظات ناخوشایند فقدان اطمینان اتفاق می‌افتد، زمان‌هایی که نوبت زیر سؤال بردن باورها و فرضیاتی فرا می‌رسد که زیربنای تصمیماتمان را تشکیل می‌دهند. دیویی هم تصدیق می‌کند ناراحتی‌ای که همراه شک وجود دارد، جزئی از ذات فرایند یادگیری است. یک واقعیت غافلگیرکننده اینکه برای در هم شکستن آنچه فکر می‌کنیم می‌دانیم، نیاز به یک بازتاب تحول‌آفرین یا سؤال قاطع داریم. آن موقع است که پذیرای یادگیری خواهیم بود. درهم‌شکستگی همیشه احساس خوبی ندارد. با این حال، وقتی زمان بگذرد، به‌خاطر دیدگاه‌هایی که به‌دست می‌آوریم سپاسگزار خواهیم بود.

همان‌طور که دنیل کانمن در کتاب «تفکر، سریع و آهسته» می‌گوید، در برابر خودکاوی مقاومت می‌کنیم، به‌ویژه زمانی‌که پای احساسات در میان باشد. به‌خودی خود، خوب تغییر نمی‌کنیم. باید کسی از بیرون ذهنمان افکارمان را به ما برگرداند و ازما سؤالاتی بپرسد که وادارمان می‌کنند بیندیشیم چرا این‌گونه فکر می‌کنیم، تا بتوانیم الگوهای فکری نامطلوب را متوقف کنیم. این گزاره‌ها و سؤالات ما را قادر می‌سازند داستان‌های سرهم‌کرده‌مان را طوری ببینیم که انگار جلوی کتابی نشسته‌ایم که آن را بخوانیم و تحلیل کنیم.

بازتاب‌های تأمل‌برانگیز به افراد کمک می‌کنند، ببینند چه می‌گویند. سؤالی که بعد از آن طرح می‌شود، کار را تمام می‌کند، منجر به تغییری در آگاهی می‌شود که مسائل را حل می‌کند و باعث اقدامات جدید می‌شود.