بریده‌هایی از کتاب کوهستان تویی

درخشش واقعی یعنی برای اولین بار قلب خود را بر چشم دیگران ارجح بدانید.

حقیقت این است که هیچ‌کس جز خودتان نیست که باید به او هر چیز را اثبات کنید.

همه‌چیز در طبیعت ناکامل است و به دلیل همین بی‌نقص نبودن است که امکان رشد وجود دارد.

نباید از اینکه نیاز به گریه کردن داریم، ناراحت‌ایم یا دل‌مان برای چیزی که دیگر نداریم تنگ شده خجالت بکشیم یا حس کنیم کار اشتباهی می‌کنیم. در واقع گریه کردن در زمان‌های مناسب یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های قدرت ذهنی است، زیرا افرادی که در حال مبارزه‌اند اغلب به‌سختی می‌توانند احساسات خود را رها کرده و آسیب‌پذیر باشند.

تو برای کامل بودن به دنیا نیامده‌ای. تو به دنیا نیامده‌ای که همیشه شاد باشی. اما اگر بتوانید هر روز خود را متعهد کنید که کاملاً انسان باشید حتی زمانی که می‌ترسید با احساسات‌تان روبه‌رو شوید، می‌توانید وارد مرحلهٔ بسیار زیبایی از مسیر پیشِ رو شوید.

زندگی شما در نهایت با نتایج سنجیده می‌شود نه نیات. مهم نیست شما می‌خواستید کاری انجام دهید یا اگر زمان آن را داشتید انجام می‌دادید. مهم نیست که فکر می‌کنید علت انجام ندادنش چه بوده. تنها چیزی که اهمیت دارد این است که در نهایت آن کار انجام شد یا خیر.

آن‌چه را اتفاق افتاده فراموش کنید و روی این‌که چگونه آن را درست خواهید کرد تمرکز داشته باشید

زندگی اغلب به نفع ما کار می‌کند، حتی زمانی که به نظر می‌رسد ما فقط با مشکلات، رنج و تغییر مواجه‌ایم.

گی هندریکس این مسئله را «حد بالایی» یا توان تحمل خوشبختی می‌نامد زیرا هر کس ظرفیتی دارد که به خود اجازه می‌دهد تا همان حد احساس خوبی داشته باشد.

خودویرانگری زاییدهٔ نظام باورهاست

از آن‌جایی که آتش‌سوزی‌های جنگلی برای اکولوژی محیط زیست ضروری هستند ــ برای باز شدن بذرهای جدید که برای جوانه زدن و بازسازی جمعیت درختان نیاز به گرما دارند ــ ذهن ما نیز دوره‌هایی از فروپاشی مثبت یا پاک‌سازی را از سر می‌گذراند که از خلال آن ما رها می‌شویم و درکی جدید از خودمان به دست می‌آوریم.

اگر مشکلات خود را بپذیریم و آن‌ها را فرصت بدانیم، درمی‌یابیم که همانند جنگل‌ها که برای گسترش به آتش نیاز دارند، آتشفشان‌ها که به انفجار نیاز دارند و ستارگان که به فروپاشی نیاز دارند انسان‌ها نیز برای تغییر اساسی و عمیق شدن به یک فروپاشی بزرگ نیازمندند.

اغلب به این دلیل خودویرانگری می‌کنیم که دست‌یابی به هدفی که آرزویش را داریم با شخصیتی که باید برای رسیدن به آن هدف در خود ایجاد کنیم سازگار نیست.

شادی حالت طبیعی شماست؛ یعنی اگر به احساسات خود برای درک شدن فرصت بروز بدهید و در برابرشان مقاومت نکنید شاد خواهید بود. هر چه کم‌تر در برابر ناراحتی خود مقاومت کنید شادتر خواهید بود.

خشم یک احساس زیبا و متحول‌کننده است. اغلب با سایه‌اش، یعنی پرخاشگری، اشتباه گرفته می‌شود بنابراین سعی می‌کنیم در برابر آن مقاومت کنیم. عصبانی بودن رفتاری سالم است و این خشم می‌تواند جنبه‌های مهمی از این‌که چه کسی هستیم و به چه چیزی اهمیت می‌دهیم به ما نشان دهد. به عنوان مثال، خشم به ما نشان می‌دهد مرزهای ما کجاست. خشم همچنین به ما کمک می‌کند آن‌چه را که ناعادلانه است تشخیص دهیم.

سلامت عاطفی تجربهٔ آرام و شاد بودن دائمی نیست. تجربهٔ اجازه دادن به طیف وسیعی از احساسات ــ چه خوب و چه بد ــ و گیر نکردن بیش‌ازحد در هر یک از آن‌هاست. به طور مشابه سلامت روان و تسلط بر خود توانایی دیدن، احساس و تجربهٔ یک فکر بدون پاسخ به آن است.

آن‌جا که برای منحرف کردن حواس‌مان از مشکلات زندگی دیگر نمی‌توانیم به سازوکارهای مقابله‌ای خود تکیه کنیم به نظر می‌رسد به آخر خط رسیده‌ایم.

التیام جایی است که هیچ‌چیز را بر کیفیت زندگی در زمان حال ترجیح نمی‌دهید.

علاوه‌براین چیزی که به طور مداوم در طول زمان می‌کارید در نهایت برداشت تصاعدی به همراه دارد. اغلب عواقب اعمال خود را بلافاصله تجربه نمی‌کنید که این می‌تواند فریبنده باشد. اگر یک نخ سیگار می‌کشیدید، احتمالاً سرطان نمی‌گرفتید. اگر فقط یک روز ده دلار برای قهوه خرج کنید، احتمالاً بر زندگی مالی شما تأثیری نخواهد گذاشت. بااین‌حال با گذشت زمان این عادت‌ها نتایج شدیدی دارند. به نظر می‌رسد که روزانه ده دلار طی ۵۰ سال با بهرهٔ پنج درصد به ۸۱۶ هزار دلار تبدیل می‌شود.

کوهستان مرزی بین تو و آن زندگی‌ای است که می‌خواهی داشته باشی و مواجهه با آن تنها راه آزاد و رها شدن توست.

خودویرانگری زمانی اتفاق می‌افتد که ما آگاهانه از برآوردن نیازهای درونی خود امتناع می‌کنیم، اغلب به این دلیل که باور داریم توانایی حل‌وفصل و رسیدگی به آن‌ها را نداریم.

ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم و هر چیزی که خارج از آن قلمرو راحتی باشد تا زمانی که با آن آشنا نباشیم احساس تهدید یا ترس را در وجود ما فعال می‌کند.

خودویرانگری اغلب به‌اشتباه راهی برای تنبیه، تمسخر، یا آسیب عمدی به خود شناخته می‌شود. این برداشت در نگاه اول درست به نظر می‌رسد. خودویرانگری این است که به تغذیهٔ سالم متعهد شوید و چند ساعت بعد از یک رستوران بی‌کیفیت سر درآورید. یا این‌که خلئی را در بازار تشخیص دهید و ایدهٔ کسب‌وکاری درخشان و بی‌سابقه‌ای در ارتباط با آن به ذهن‌تان برسد، اما بعد «حواس‌تان پرت شود» و فراموش کنید که روی آن ایده کار کنید. یا این‌که افکار عجیب و وحشتناکی داشته باشید و بگذارید در مواجهه با تغییرات مهم یا نقاط عطف زندگی فلج‌تان کنند

بعضی‌ها نمی‌توانند بفهمند که چرا همواره روابط احساسی اشتباه را انتخاب می‌کنند، در واقع الگوهای طرد شدن، سوءاستفاده و عدم‌تعهد دربارهٔ آن‌ها مدام تکرار می‌شود. شاید متوجه نباشند همواره روابطی را که قبل‌تر و گاه در جوانی داشته‌اند بازسازی می‌کنند؛ عشق را با از دست دادن یا رها شدن مرتبط می‌دانند و می‌خواهند روابطی را که در خانواده سبب احساس درماندگی‌شان می‌شده دوباره بازسازی کنند. می‌خواهند این‌بار در قالب یک بزرگ‌سال به فرد معتاد، دروغ‌گو یا شکست‌خورده کمک کنند.

به فکر نوشتن یک کتاب پُرفروش نباشید، فقط بنویسید. نگران گرفتن جایزهٔ بین‌المللی نباشید، فقط موسیقی بسازید. نگران شکست نباشید، فقط به تلاش کردن ادامه دهید. در ابتدا تنها چیزی که مهم است این است که کاری را انجام دهید که واقعاً دل‌تان می‌خواهد. سپس می‌توانید از اشتباهات خود درس بگیرید و به مرور زمان به جایی برسید که واقعاً می‌خواهید باشید.

ممکن است کاملاً غیرمنطقی به نظر برسد اما ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم

وقتی انتظار داریم کارمان همان اولین‌باری که انجامش می‌دهیم بی‌نقص باشد وارد چرخهٔ کمال‌گرایی شده‌ایم.

پشیمانی تنها به دلیل انتظارات برآورده‌نشده پدید نمی‌آید، بلکه پدید می‌آید تا به ما انگیزه بدهد که در آینده به آن‌ها عمل کنیم. سعی دارد به ما نشان دهد که تغییر چه چیزی در آینده کاملاً ضروری است.

حقیقت این است که وقتی چیزی برای شما مناسب است، برای شما اطمینان می‌آورد و وقتی چیزی برای شما اشتباه است، سردرگمی به همراه دارد.

رهایی از الگوی از این شاخه به آن شاخه پریدن به معنای رضایت دادن به چیزی که نمی‌خواهید نیست و همچنین به این معنی نیست که در یک موقعیت ناامن یا ناسالم بمانید و دم نزنید، بلکه به معنای روشن کردن مسائل و تصمیم‌گیری در مورد مسیر درست خاص خودتان است و سپس برنامه‌ریزی برای این‌که چگونه پیشرفت کنید، نه این‌که فقط حفظ بقا کنید. هرگاه لحظه‌ای رسید که تمایل به فرار از موقعیتی داشتید، با ناراحتی مقابله کنید و همان جایی که هستید بمانید. دریابید که چرا از دلبستگی به چیزی ناراحت‌اید و تعیین کنید که دلبستگی سالم برای شما چگونه باید باشد.