بریده‌هایی از کتاب کوهستان تویی

درخشش واقعی یعنی برای اولین بار قلب خود را بر چشم دیگران ارجح بدانید.

حقیقت این است که هیچ‌کس جز خودتان نیست که باید به او هر چیز را اثبات کنید.

همه‌چیز در طبیعت ناکامل است و به دلیل همین بی‌نقص نبودن است که امکان رشد وجود دارد.

نباید از اینکه نیاز به گریه کردن داریم، ناراحت‌ایم یا دل‌مان برای چیزی که دیگر نداریم تنگ شده خجالت بکشیم یا حس کنیم کار اشتباهی می‌کنیم. در واقع گریه کردن در زمان‌های مناسب یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های قدرت ذهنی است، زیرا افرادی که در حال مبارزه‌اند اغلب به‌سختی می‌توانند احساسات خود را رها کرده و آسیب‌پذیر باشند.

یک روز کوهستانی را که روبه‌روی شما قد علم کرده بود جوری پشت‌سر خواهید گذاشت که به‌سختی از دور دیده شود. اما در مسیر فتح کوهستان به چه کسی تبدیل شده‌اید؟ این شخص همیشه با شما خواهد ماند. ‫این خاصیت کوهستان است.

تو برای کامل بودن به دنیا نیامده‌ای. تو به دنیا نیامده‌ای که همیشه شاد باشی. اما اگر بتوانید هر روز خود را متعهد کنید که کاملاً انسان باشید حتی زمانی که می‌ترسید با احساسات‌تان روبه‌رو شوید، می‌توانید وارد مرحلهٔ بسیار زیبایی از مسیر پیشِ رو شوید.

زندگی شما در نهایت با نتایج سنجیده می‌شود نه نیات. مهم نیست شما می‌خواستید کاری انجام دهید یا اگر زمان آن را داشتید انجام می‌دادید. مهم نیست که فکر می‌کنید علت انجام ندادنش چه بوده. تنها چیزی که اهمیت دارد این است که در نهایت آن کار انجام شد یا خیر.

کارهای کوچکی که به طور مکرر و با گذشت زمان انجام می‌شوند به کارهای بزرگ تبدیل خواهند شد.

آن‌چه را اتفاق افتاده فراموش کنید و روی این‌که چگونه آن را درست خواهید کرد تمرکز داشته باشید

گی هندریکس این مسئله را «حد بالایی» یا توان تحمل خوشبختی می‌نامد زیرا هر کس ظرفیتی دارد که به خود اجازه می‌دهد تا همان حد احساس خوبی داشته باشد.

خودویرانگری زاییدهٔ نظام باورهاست

زندگی اغلب به نفع ما کار می‌کند، حتی زمانی که به نظر می‌رسد ما فقط با مشکلات، رنج و تغییر مواجه‌ایم.

اغلب به این دلیل خودویرانگری می‌کنیم که دست‌یابی به هدفی که آرزویش را داریم با شخصیتی که باید برای رسیدن به آن هدف در خود ایجاد کنیم سازگار نیست.

خشم یک احساس زیبا و متحول‌کننده است. اغلب با سایه‌اش، یعنی پرخاشگری، اشتباه گرفته می‌شود بنابراین سعی می‌کنیم در برابر آن مقاومت کنیم. عصبانی بودن رفتاری سالم است و این خشم می‌تواند جنبه‌های مهمی از این‌که چه کسی هستیم و به چه چیزی اهمیت می‌دهیم به ما نشان دهد. به عنوان مثال، خشم به ما نشان می‌دهد مرزهای ما کجاست. خشم همچنین به ما کمک می‌کند آن‌چه را که ناعادلانه است تشخیص دهیم.

التیام جایی است که هیچ‌چیز را بر کیفیت زندگی در زمان حال ترجیح نمی‌دهید.

کوهستان مرزی بین تو و آن زندگی‌ای است که می‌خواهی داشته باشی و مواجهه با آن تنها راه آزاد و رها شدن توست.

ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم و هر چیزی که خارج از آن قلمرو راحتی باشد تا زمانی که با آن آشنا نباشیم احساس تهدید یا ترس را در وجود ما فعال می‌کند.

وقتی انتظار داریم کارمان همان اولین‌باری که انجامش می‌دهیم بی‌نقص باشد وارد چرخهٔ کمال‌گرایی شده‌ایم.

حقیقت این است که وقتی چیزی برای شما مناسب است، برای شما اطمینان می‌آورد و وقتی چیزی برای شما اشتباه است، سردرگمی به همراه دارد.

در واقع افرادی که بیش از همه‌چیز با احساس گناه دست‌وپنجه نرم می‌کنند افرادی هستند که واقعاً گناهکار نیستند.

در هر صورت، اگر این‌جایید پس واقعاً می‌خواهید زندگی‌تان را تغییر دهید. باید از انکار دست بردارید. باید با خود واقعی‌تان روبه‌رو شوید. باید تصمیم بگیرید که خودتان را خیلی دوست داشته باشید و به چیزی کم‌تر از آن‌چه واقعاً لیاقتش را دارید راضی نشوید

ناتوانی در پردازش احساسات به این معنی است که شما بین آن‌ها گیر می‌افتید. می‌نشینید و به خشم و غم خود فکر می‌کنید زیرا نمی‌دانید چگونه آن را از بین ببرید. در نتیجه وقتی فقط می‌توانیم نیمی از احساسات خود را پردازش کنیم در نهایت هم فقط نیمی از آن زندگی‌ای را که واقعاً می‌خواهیم زندگی خواهیم کرد.

ما مجبور نیستیم بقیهٔ عمر خود را صرف دست‌یابی به اندازه‌ای از موفقیت کنیم که قبلاً فکر می‌کردیم ایده‌آل است.

اگر از این‌که به اندازهٔ فرد دیگری موفق نیستیم احساس ناراحتی کنیم، ممکن است سعی کنیم چیزی منفی در مورد او پیدا کنیم تا احساس بهتری داشته باشیم.

از آن‌جایی که آتش‌سوزی‌های جنگلی برای اکولوژی محیط زیست ضروری هستند ــ برای باز شدن بذرهای جدید که برای جوانه زدن و بازسازی جمعیت درختان نیاز به گرما دارند ــ ذهن ما نیز دوره‌هایی از فروپاشی مثبت یا پاک‌سازی را از سر می‌گذراند که از خلال آن ما رها می‌شویم و درکی جدید از خودمان به دست می‌آوریم.

اگر مشکلات خود را بپذیریم و آن‌ها را فرصت بدانیم، درمی‌یابیم که همانند جنگل‌ها که برای گسترش به آتش نیاز دارند، آتشفشان‌ها که به انفجار نیاز دارند و ستارگان که به فروپاشی نیاز دارند انسان‌ها نیز برای تغییر اساسی و عمیق شدن به یک فروپاشی بزرگ نیازمندند.

شادی حالت طبیعی شماست؛ یعنی اگر به احساسات خود برای درک شدن فرصت بروز بدهید و در برابرشان مقاومت نکنید شاد خواهید بود. هر چه کم‌تر در برابر ناراحتی خود مقاومت کنید شادتر خواهید بود.

سلامت عاطفی تجربهٔ آرام و شاد بودن دائمی نیست. تجربهٔ اجازه دادن به طیف وسیعی از احساسات ــ چه خوب و چه بد ــ و گیر نکردن بیش‌ازحد در هر یک از آن‌هاست. به طور مشابه سلامت روان و تسلط بر خود توانایی دیدن، احساس و تجربهٔ یک فکر بدون پاسخ به آن است.

آن‌جا که برای منحرف کردن حواس‌مان از مشکلات زندگی دیگر نمی‌توانیم به سازوکارهای مقابله‌ای خود تکیه کنیم به نظر می‌رسد به آخر خط رسیده‌ایم.

علاوه‌براین چیزی که به طور مداوم در طول زمان می‌کارید در نهایت برداشت تصاعدی به همراه دارد. اغلب عواقب اعمال خود را بلافاصله تجربه نمی‌کنید که این می‌تواند فریبنده باشد. اگر یک نخ سیگار می‌کشیدید، احتمالاً سرطان نمی‌گرفتید. اگر فقط یک روز ده دلار برای قهوه خرج کنید، احتمالاً بر زندگی مالی شما تأثیری نخواهد گذاشت. بااین‌حال با گذشت زمان این عادت‌ها نتایج شدیدی دارند. به نظر می‌رسد که روزانه ده دلار طی ۵۰ سال با بهرهٔ پنج درصد به ۸۱۶ هزار دلار تبدیل می‌شود.