بریده‌هایی از کتاب همه چیز فرو می پاشد

کسی که به بزرگان احترام می‌گذارد راه به بزرگی رسیدن خودش را هموار می‌کند.

باعث دل‌گرمی است که می‌بینیم این روزها نسل جوان از پدرانشان داناترند، باعث امیدواری است که می‌بینیم مردی به سنت‌ها پایبند است. یک مرد اگر خویشانش را به جشنی دعوت می‌کند نمی‌خواهد آن‌ها را از گرسنگی نجات دهد. همه‌ی آن‌ها کم یا زیاد دستشان به دهانشان می‌رسد. وقتی زیر نور مهتاب در زمین دهکده جمع می‌شویم به‌خاطر دیدن ماه که نیست. همه می‌توانند ماه را از حیاط خانه‌شان ببینند. ما دور هم جمع می‌شویم چون دیدار اقوام پُر از خوبی و برکت است.

وقتی کسی به مقدسات توهین می‌کند چه می‌کنیم؟ می‌رویم دهانش را می‌بندیم؟ نه. ما دستمان را روی گوشمان می‌گیریم تا چیزی نشنویم. این عمل عاقلانه‌تر است.»

گفته‌ی بزرگ‌ترها درست نیست؛ که از تو حرکت از خدا برکت. این‌جا مردی بود که با وجود حرکتش برکتی از خدا ندیده بود.

اگر هیچ‌کس هم پیدا نشود از من تعریف کند، خودم که هستم تا از خودم تعریف کنم.

وقتی کنار رودخانه زندگی می‌کنم نمی‌توانم با تف دست و رویم را بشویم.

«من پیرم و دوست دارم مدام حرف بزنم. الان این تنها کاری است که خوب از عهده‌اش برمی‌آیم.»

همه کاری ممکن است اما هر کاری به مصلحت نیست.

آتش سوزان، خاکسترِ سرد و ناتوان به‌بار می‌آورد.

کاری که به‌نظر یک عده زشت است از نظر عده‌ای دیگر خوب است.