بریده‌هایی از کتاب گندم هایم را بباف

دوری از عشق هم داغ بزرگی است عطیه! هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنی.

هیچ‌کس از آینده‌اش خبر ندارد

همه‌چیز درست می‌شود. زمان آن‌ها را خسته می‌کند.

«من بی‌خیال نیستم؛ اما از این‌همه رنج خسته شده‌ام عطیه! می‌خواهم کمی این رنج را فراموش کنم.»

حرف مردم... حرف مردم... چقدر حرف مردم برایت مهم است.

بدی روزگار تلخم کرد.