بریده‌هایی از کتاب زیبایی جانوران

رنگارنگی پستانداران خیلی کمتر از مهره‌داران دیگری همچون ماهی‌ها یا پرندگان است. شاید علتش این واقعیت باشد که تکامل پستانداران هنگامی آغاز شد که دایناسورها بر این سیاره حاکم بودند و نیاکان پستانداران، همچون حشره‌خورهای امروزی، عمدتاً رنگ‌های روشن‌تر و تندتر خود را از دست دادند زیرا شب‌فعال بودند و زیر زمین زندگی می‌کردند.

پرندگان لانه‌ساز در مجموع جوجه‌های خودشان را تشخیص نمی‌دهند و به هر چیزی که در لانه باشد، تا زمانی که دهانش را باز کند، غذا می‌دهند؛

کراتین ممکن است بسیار سخت و محکم باشد و ساختارهای فشرده‌ای همچون مادهٔ شاخی را به وجود آورد که ناخن، چنگال، شاخ، و سم از آن ساخته می‌شوند، اما ضمناً می‌تواند ساختارهایی بلند، نرم و نازک همچون مو و پر را نیز به وجود آورد.

اگرچه الگوی نرهای زیبا و چشمگیر و ماده‌های معمولی و استتاری فراگیرتر است، اما قاعده‌ای بدون استثنا نیست و این الگو در گونه‌هایی رایج است که در آنها نرها در مراقبت از جوجه‌ها نقشی ندارند. در این نوع گونه‌ها است که مفاهیمی همچون پسند ماده‌ها و مبارزه یا رقابت نرها با هم (که در بسیاری از موارد به تکامل جثهٔ درشت‌تر و جنگ‌افزار در جنس نر انجامیده) بهتر از همه صدق می‌کند. در گونه‌های تک‌همسر که در آنها هر دو والد از بچه‌ها مراقبت می‌کنند معمولاً دوریختی جنسی ، چه از نظر تفاوت جثه و چه از نظر زیبایی و نقش‌ونگار، مشاهده نمی‌شود یا بسیار ناچیز است.

«زنده ماندن و بقا فقط وسیله‌ای برای رسیدن به هدف هستند. آن هدف تولیدمثل است.»

رنگ‌آمیزی تیره سبب می‌شود که شکارگران نتوانند این جانوران را به‌آسانی تشخیص دهند

نرهای پرندهٔ کُریچ‌ساز استرالیایی، که داروین به آنها نیز اشاره کرده است، با ترکه‌های راست لانه‌های نمایشی پیچیده‌ای می‌سازند که دهانهٔ ورودی‌شان با اشیائی رنگی تزئین شده که پرنده جمع‌آوری کرده و با خود به لانه آورده است. از نظر ماده‌ها این لانه‌ها (و سازندگان‌شان)‌ بسیار جذاب هستند.