بریده‌هایی از کتاب شاگرد شمس بودن

هر چیز که تو را از خودت دور می‌کند، هر چیزی که تو را از خودت بیگانه کرده، هر چیز یا هرکسی، باید جسارت داشته باشی تا آن چیز را از زندگی‌ات حذف کنی.

اگر هنوز هم خشمگین می‌شوی یعنی دعوای تو با خودت تمام نشده است. اگر هنوز ناراحت می‌شوی یعنی آجرهای خانهٔ دلت هنوز نپخته است. اگر هنوز محکوم می‌کنی یعنی به مقام بخشش نرسیده‌ای. اگر هنوز هم از گفتن «من» دست برنداشته‌ای یعنی هنوز افسارت دست نفست هست و هنوز هم برده این اسارت هستی. اگر هنوز هم به خاطر سختی‌هایی که کشیده‌ای غصه می‌خوری، یعنی حقیقت را نفهمیده‌ای. اگر هنوز هم شکایت می‌کنی یعنی حقیقت را نمی‌بینی.

پشت تمام مخلوقات فوق‌العاده حتماً یک تراژدی وجود دارد، انگار برای به دنیا آمدن یک گل معمولی هم باید دردهای شدیدی تحمل شود.

اگر برای موفق شدن نیاز به این نمی‌بینی که دیگران ناموفق شوند پس تو بیشتر از همه موفق خواهی شد.

چشمانی که عیوب را می‌بینند جسارت رویارویی با پرتگاه‌های درون خود را ندارند، نمی‌توانند از نقطه امن خود جدا شوند، درنتیجه ترسو، درونگرا، خشن و زخمی می‌شوند و زخمی می‌کندن، دقیقاً مانند سیستمی که در آن زندگی می‌کنیم.