بریده‌هایی از کتاب آوای وحش

صبر و شکیبایی موجوداتی که شکار می‌شوند، کمتر از صبر و شکیبایی موجوداتی است که شکار می‌کنند؛ به همین دلیل است که از پا در می‌آیند.

شکیبایی یکی از خصوصیات دنیای وحش است. باید مثل خود زندگی سرسخت، خستگی‌ناپذیر و مُصِر بود.

برای احراز مقام ریاست، چاره‌ای جز جنگ نبود و باک آن را می‌خواست. آن را می‌خواست چون ریاست در ذاتش بود. غرور خاص سورتمه‌کشی وجودش را فرا گرفته بود؛ غروری که تا آخرین دم، سگ‌ها را به تلاش وا می‌داشت. غروری که سبب می‌شد زیر تازیانه و افسار و تسمه‌ی سورتمه جان دهند. دوری از افسار سورتمه برای آنها به معنای مرگ و شکست ابدی بود.

اما حس جنگجویی او تحریک شده بود؛ همان حسی که موجب می‌شود مشکلات آسان شوند و ناممکن درک نشود.

آن مرد جانش را نجات داده بود و چنین کاری معمول نبود.

نصیحت‌کردن آنها بیهوده بود. او می‌دانست که نمی‌توان در کار احمق‌ها مداخله کرد. به هر حال، با کم و زیاد شدن دو سه احمق هیچ اتفاقی نمی‌افتاد.

هر روز خورشید زودتر طلوع و دیرتر غروب می‌کرد.

هوای بهاری زیبایی بود، اما سگ‌ها و آن سه نفر از آن بی‌خبر بودند.

هیچ امیدی به اسپیتز نبود. باک بی‌امان حمله می‌کرد. ترحم را برای سرزمین متمدن نگاه داشته بود.

هیچ امیدی به اسپیتز نبود. باک بی‌امان حمله می‌کرد. ترحم را برای سرزمین متمدن نگاه داشته بود.

بدون آنکه تلاشی بکند و بدون آنکه سعی کند گذشته و نیاکانش را بشناسد، آنها خود به سویش می‌آمدند. گویی همواره همراه او بودند.

این، طرز حکومت در آن سرزمین بود. بازی عادلانه‌ای نبود. وقتی کسی زمین می‌خورد، کارش تمام بود.