بریده‌هایی از کتاب ضد اضطراب

اگر تفکر منفی‌تان از کنترل خارج می‌شود، فوراً روی جزئیات کوچک و ملموسی در لحظه تمرکز کنید. نتیجه‌گیری‌های کلان که فقط به تعمیم افراطی منجر می‌شوند را فراموش کنید؛ بنابراین یکی از راه‌های شگفت‌انگیز برای فاصله‌گرفتن و تغییر دیدگاه این است که از ذهنتان خارج شوید و وارد دنیای فیزیکی و عینی شوید. گاهی هیچ‌چیز نمی‌تواند نشخوار فکری بیهوده، افکار منفی و بدبینی را به این سرعت حل کند!

دیدگاه منفی‌اش را نه به عنوان واقعیت، بلکه تنها به عنوان یک دیدگاه منفی در نظر بگیرد.

او دیگر وابسته به افکارش نیست و خودش را به عنوان کسی می‌بیند که آن افکار را در سر دارد.

طرز فکر شما فقط بر زندگی‌تان تأثیر نمی‌گذارد، بلکه خودِ زندگی شماست.

هدف صحبت‌کردن از حقیقت است اما با عشق و مهربانی بیشتر نسبت به خود.

ما نمی‌توانیم از رخ‌دادن اتفاقات دشوار در زندگی‌مان اجتناب کنیم و مطمئناً نمی‌توانیم در مورد چیزهایی که قبلاً در گذشته برایمان اتفاق افتاده است کاری انجام دهیم؛ اما چگونه می‌توانیم به روشی آرام‌تر و سنجیده‌تر با آن‌ها کنار بیاییم؟ مکانیسم‌های مقابله‌ای سالم چگونه هستند؟ بیایید در نظر داشته باشیم که حتی اگر مثبت فکر کنیم، آنچه باید رخ دهد، رخ می‌دهد. ترفند این است که این واقعیت را بپذیرید و راه خوبی برای مدیریت مشکلات پیدا کنید.

شکایت‌کردن یعنی شناسایی یک مشکل بدون جستجوی راه‌حل برای آن. نوعی غرزدن منفعلانه تا دیگران مشکل را برایتان حل کنند. این روشی ظریف برای انکار مسئولیتتان در قبال یک موضوع است. زبانی «خارج از قدرت» که منجر به قربانی‌سازی خویشتن شود. وقتی شکایت می‌کنیم، منفی‌گرایی را تشدید می‌کنیم درحالی‌که هیچ کاری برای رفع آن انجام نمی‌دهیم. شکایت‌کردن در بدترین حالت، افرادِ شاکی را آزار داده و نارضایتی‌شان تقریباً می‌تواند سلاحی بر علیه دیگران شود، گویی دائماً می‌گویند: «من ناراضی‌ام و تا زمانی که کسی کاری در مورد آن انجام ندهد، اوضاع را برای همه ناخوشایند می‌کنم!» اساساً شکایت‌کردن مانند نوعی لج‌بازی است!

افکار، خودش نیستند و او فقط دارنده افکار است

رواقیون، استاد «زندگی در زمان حال» بودند. آن‌ها به وضوح دیدند که واکنش درست به تفکر منفی و به ویژه اضطراب و نگرانی، بازگشتن به جایی است که بیشترین کنترل را روی آن دارید: یعنی زمان حال. گذشته مهم است، اما نباید در آن گیر کرد، بلکه باید آن را خواند و از آن درس گرفت. آینده نیز مهم است، اما نباید راجع به آن وسواس بیهوده داشته باشیم. کاری که باید بکنیم این است که از آنچه در حال‌حاضر در اختیار داریم بهره ببریم تا برای بدترین اتفاق‌ها برنامه‌ریزی کنیم و اقداماتی را به راه بیندازیم که به بهترین نحو به ما کمک کنند. فراتر از آن، آینده را نیز باید فراموش کرد چراکه در نهایت در زمان معینی از راه خواهد رسید!

یکی از ترس‌هایمان را یادداشت می‌کنیم و می‌پرسیم: «اگر درست بود چه می‌شود؟» سپس بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد را تجسم می‌کنیم و به خودمان نشان می‌دهیم که قابل تحمل است و در نهایت خیلی هم بد نیست. به‌همین‌ترتیب، عبارت لاتین «به یاد داشته باشید که خواهید مرد» را به خاطر بسپارید تا به شما کمک کند حواستان روی چیزهایی باشد که واقعاً در زندگی مهم هستند.

- چیزی که برایتان مهم است و برایش ارزش قائل هستید را نوشته و سپس از خودتان بپرسید: «آیا کاری که انجام می‌دهم و افکار و احساساتی که دارم، مرا به آن نزدیک‌تر می‌کند؟»