بریده‌هایی از کتاب ۱۶ قانون ارتباطات

«معتبر بودن به صورت خودکار موفقیت را تضمین نمی‌کند، اما معتبر نبودن شکست را قطعی می‌نماید». اگر شما حرف‌هایی بزنید که خودتان مطابق آن عمل نمی‌کنید، حرف‌هایتان اعتباری نخواهد داشت و نمی‌توانید در ارتباطات و رساندن پیامی موفق باشید.

فاصله بین حرف و شخصیت اثر حرف را خنثی می‌کند، چرا که مؤثرترین پیام شما، سبک زندگی شماست و بقیه حرفِ باد هواست. این قانون باورپذیر بودن است.

رابطه‌ای که ما با خودمان داریم، رابطه‌ای که با دیگران داریم را تعیین می‌کند. اگر ما آن‌چه که هستیم را قبول نداریم (و چیزی غیر از آن را می‌گوییم)، اگر با خودمان راحت نیستیم، اگر نقاط قوت و ضعف خودمان را نمی‌شناسیم و خودمان را تصدیق نمی‌کنیم، تلاش ما برای برقراری ارتباط با دیگران نتیجه‌ای نخواهد داشت.

هر وقت خودمان را شناختیم و با خودمان صادق بودیم، آن وقت می‌توانیم دیگران را بشناسیم، آن‌ها را دوست بداریم و با آنان راحت باشیم.

وقتی شما برای اولین بار ارتباط گرفتن با دیگران را آغاز می‌کنید، آن‌ها نمی‌دانند که آیا شما شخصیت استواری دارید یا خیر؟ مردم معمولاً برحسب رفتار ظاهری شما به حرف‌هایتان ارزش می‌دهند. کلمات شما وزن بالایی دارند، چرا که مردم هنوز با اعمال و رفتار شما آشنا نیستند.

اگر می‌خواهید انتقال‌دهنده خوبی برای پیام خود باشید، «استواری» بسیاری حیاتی است.

وقتی حرف و عمل کسی در یک مسیر نباشد، او فقط مخاطب خود را سردرگم نمی‌کند؛ او مخاطب را کلاً از دست می‌دهد.

اول از همه و بیشتر از همه شما باید هدفتان را نفع رساندن به دیگران قرار دهید.

اگر می‌خواهید به خوبی انتقال‌دهنده پیام باشید، باید بدانید که موقعیت و عنوان شما مردم را وارد پروسه نخواهد کرد. لازم است تمایل افراد را به خودتان جلب کنید و مهارت‌هایی را در خود پرورش دهید که مردم به خاطر آن‌ها پای صحبت شما بنشینند.

«مردم توجه چندانی ندارند که شما چه می‌گویید؛ تا وقتی که ببینند شما چقدر به آن‌ها پیوند دارید». من این را دریافتم که ارتباطات صرفاً با حرف زدن شکل نمی‌گرفت، بلکه پیوند خوردن با مردم بود.