بریده‌هایی از کتاب حسین (ع)، عقل سرخ

بدان اگر همهٔ درهای زمین و آسمان به روی کسی بسته شود و او تقوا بورزد، خداوند راه خروج از بن‌بست‌ها را به او نشان خواهد داد. بنابراین نترس و جز با حق، انس نگیر و جز از باطل نترس. آرام باش.

خدا ما را بس است: «حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ».

هرگز اسلام از کفر ضربه نمی‌خورد، بلکه از نفاق ضربه می‌خورد،

بی‌طرفی و صلح‌طلبی در برابر هیئت ظلم، ابداً فضیلت نیست؛ رذیلتی عریان است.

آنان نمی‌خواستند اسلام را محو کنند؛ بلکه می‌خواستند اسلام را مات کنند. می‌خواستند و می‌خواهند اسلامی بسازند با گنج قارون و تخت فرعون کاری نداشته باشد

شمر از خط مقدم جبههٔ علی‌بن‌ابی‌طالب(ع)به خط مقدم جبههٔ یزید آمد. همه به‌تدریج شمر می‌شوند. همهٔ ما این‌چنین هستیم و کم‌کم شمر می‌شویم؛ به‌طوری که اگر از ابتدا به خود ما بگویند بیست سال دیگر چنان آدمی خواهی بود، خودمان هم باور نمی‌کنیم؛ ولی بعد چنان می‌شویم و کم‌کم به‌راحتی باور هم می‌کنیم. مسئله خیانت در انقلاب، غدهٔ بدخیمی است.

خداوند پدرخوانده کسی نیست. هیچ‌یک از ما، قوم و خویش خداوند و نظرکرده نیستیم. اگر عمل صالح بکنیم، از سوی خدا حمایت می‌شویم: <إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ ینْصُرْکمْ>؛

حضرت امیر(ع)، نکتهٔ مهمی فرموده است که باید این تعبیر را مجریان همهٔ حکومت‌ها ببینند. روایت بسیار مهمی است. فرمود: کسانی می‌توانند حکومت دینی واقعی تشکیل دهند که اهل مداهنه و سازشکاری و مصانعه و ریاکاری نباشند؛ کسانی که با صاحبان قدرت و ثروت و با جناح‌های قوی و سرمایه‌دارها و با قدرت‌های داخلی و خارجی معامله نکنند و نترسند؛ کسانی که محافظه‌کار نباشند.

حضرت امیر(ع)درباره این افراد فرمود: «فَهُوَ خَائِنٌ»؛ کسانی که کار را نمی‌شناسند، ولی مسئولیت قبول می‌کنند، خائن هستند. حکومتی که قوم‌وخویش‌بازی و پارتی‌بازی و آقازاده‌بازی و این حرف‌ها در آن نیست.

اصولاً عشق و عقل در منطق عاشورا، هووی یکدیگر و پشت به یکدیگر نیستند. عشق عاشورایی عاقلانه است و عقل عاشورایی عارفانه است؛

این تاریخ دردناک اسلام است، روح اسلام، قربانی کالبدش شد و محتوایش پیش پای فرمش شهید گشت. اسلام با سلاح رستم فرّخ‌زاد ایرانی یا هراکلیوس روم یا با زبان شبهات کافرانه ابن‌ابی‌العوجاء و کفرگویی امثال او و نظریات جاثلیق زمین‌گیر نشد. اسلام با روایات جعلی ابوهُرَیره و ابودرداء، و با فتوای کعب‌الاحبار و ابوموسی اشعری و شریح قاضی کشته شد. سیدالشهدا(ع)در کربلا قربانی تحریفِ اسلام شد.