بریده‌هایی از کتاب یادگیری آزاد

در فضای دموکراتیک، مدرسه جایی برای جست‌وجو و اکتشاف است نه تعلیم و شست‌وشوی مغزی.

در اینجا با طنز تلخ و وحشتناکی روبه‌رو هستیم. به نام آموزش، کودکان را به‌طور روزافزون از زمان و آزادی‌ای محروم کرده‌ایم که برای آموزش خود از طریق روش‌ها و ابزار خاص خودشان به آنها نیاز دارند. و به نام امنیت، آنها را از آزادی محروم کرده‌ایم که برای پرورش درک و هوش، شجاعت و اعتمادبه‌نفس لازم برای رویارویی آرام و خونسردانه با خطرات و چالش‌های زندگی، به آن نیاز دارند.

بازی سرخوشانه ابزار طبیعت است برای اینکه به کودکان بیاموزد آنها ناتوان و درمانده نیستند. هنگام بازی کردن بدون نظارت بزرگسالان، بچه‌ها واقعاً اختیار عمل دارند و می‌توانند با تمرین آن را به اثبات برسانند. در بازی سرخوشانه، کودکان یاد می‌گیرند که خودشان تصمیم بگیرند، خودشان مشکلاتشان را حل کنند، قوانینی را ایجاد کنند و از آنها پیروی کنند و به‌جای اینکه با دیگران مانند زیردستان مطیع یا سرکش برخورد کنند طرز رفتار منصفانه و برابری با آنها داشته باشند.

در بازی‌های جدی و پرانرژی در فضای آزاد، بچه‌ها عمداً خود را در معرض مقدار متوسطی از ترس قرار می‌دهند مانند وقتی که با استفاده از وسایل زمین بازی تاب می‌خورند، سُر می‌خورند، یا می‌چرخند، از میله‌های بارفیکس یا درخت بالا می‌روند، یا با تخت اسکیت از روی میله‌ها به سمت پایین می‌آیند و در این مسیر آنها یاد می‌گیرند که علاوه بر کنترل بدنشان، ترسشان را نیز کنترل کنند. در بازی‌های گروهی، بچه‌ها نحوهٔ مذاکره کردن با دیگران، خشنود کردن دیگران و نحوهٔ تعدیل و برطرف کردن خشم و ناراحتی ایجادشده به دلیل برخوردها و اختلافات را یاد می‌گیرند.

بازی سرخوشانه، همچنین، ابزاری است برای طبیعت که به کودکان کمک کند آنچه را دوست دارند کشف کنند (استعداد خاصشان را بیابند). هنگام بازی، بچه‌ها فعالیت‌های بسیاری را امتحان می‌کنند و پی می‌برند که استعدادها و تمایلاتشان در کدام قسمت‌ها و فعالیت‌ها قرار دارد. هیچ‌یک از این درس‌ها را نمی‌توان از طریق ابزار کلامی آموخت؛ آنها را فقط می‌توان از طریق تجربه‌ای که بازی سرخوشانه فراهم می‌کند یاد گرفت. علاقه و شادی احساسات غالبی هستند که در هنگام بازی ابراز می‌شوند.

در یک سری از مطالعات تحقیقی که توسط یک روان‌شناس به نام سونیا لوتار، و همکارانش در محله‌های ثروتمند حومهٔ شهری در شمال شرق ایالات متحد انجام شد، آنها پی بردند بچه‌هایی که بیشترین فشار را از جانب والدینشان برای موفقیت در مدرسه احساس می‌کردند و مرتباً به فعالیت‌های فوق‌برنامهٔ مختلفی فرستاده می‌شدند، بیشترین احتمال وجود داشت که دچار اضطراب و افسردگی شوند.‌[۲۱]

در اینجا با طنز تلخ و وحشتناکی روبه‌رو هستیم. به نام آموزش، کودکان را به‌طور روزافزون از زمان و آزادی‌ای محروم کرده‌ایم که برای آموزش خود از طریق روش‌ها و ابزار خاص خودشان به آنها نیاز دارند. و به نام امنیت، آنها را از آزادی محروم کرده‌ایم که برای پرورش درک و هوش، شجاعت و اعتمادبه‌نفس لازم برای رویارویی آرام و خونسردانه با خطرات و چالش‌های زندگی، به آن نیاز دارند.

ما در بحرانی قرار داریم که هر سال با گذشت زمان جدی‌تر و شدیدتر می‌شود. ما روش طبیعی بزرگ کردن کودکان را فراموش کرده‌ایم. ما، نه‌تنها در ایالات متحد بلکه در سرتاسر دنیای توسعه‌یافته، توانایی و شایستگی کودکان را فراموش کرده‌ایم. ما دنیایی را ایجاد کرده‌ایم که در آن کودکان ناگزیر هستند غرایز طبیعی‌شان برای بر عهده گرفتن آموزشْ خود را سرکوب کنند و در عوض، کورکورانه مسیرهایی را به ناکجاآباد دنبال کنند -مسیرهایی که توسط بزرگسالان برای آنها ترتیب داده شده‌اند. دنیایی را خلق کرده‌ایم که به راستی کودکان را دیوانه می‌کند و بسیاری دیگر را در پرورش اعتمادبه‌نفس و کسب مهارت‌های لازم برای پذیرفتن مسئولیتِ بزرگسالی ناتوان می‌گذارد.

این کتاب در مورد شکایت و دادخواهی نیست بلکه در مورد امید و مسیری برای بهبود است. این کتاب برای افرادی است که منبع کنترل درونی دارند و می‌خواهند کاری کنند که دنیای بهتری بسازند نه اینکه شانه خالی کنند و بگویند، "همین است که هست و ما هم باید قبولش کنیم." همان‌طور که در فصل‌های بعدی نشان خواهم داد، انتخاب طبیعی کودکان انسان را از غرایز قدرتمندی برای آموزش خودشان بهره‌مند کرده است و احمقانه است که ما کودکان را از شرایط لازم برای استفاده از آن غرایز محروم کنیم.