بریده‌هایی از کتاب ۴۸ قانون قدرت

«هر انسانی که سعی کند همیشه خوب باشد، درنهایت به‌دست انبوه آنانی که خوب نیستند نابود می‌شود.»

هرچه بیشتر ساکت بمانیم دیگران زودتر به حرف می‌آیند و با لب به سخن گشودن آنان از مقاصد واقعی‌شان سر درمی‌آوریم...

دربار خود را منتهای پاکی می‌دید، اما ورای ظاهر درخشانش، ملغمه‌ای از هیجانات تیره‌وتار، طمع، حسادت، شهوت، و نفرت بود. جهان امروز ما به همین سیاق خود را درظاهر، آخرِ انصاف نشان می‌دهد، درحالی‌که همان هیجانات زشت در درون ما می‌لولند. بازی یکی است؛ علی‌الظاهر محسنات را محترم می‌شماریم، اما پیش خودمان محتاط عمل می‌کنیم، مگر اینکه خیلی احمق باشیم و این کار را نکنیم.

در دنیایی که روزبه‌روز مبتذل‌تر و عادی‌تر می‌شود، هرچیزی که پیچیده به‌نظر آید، فوراً جلب‌توجه می‌کند. هیچ‌وقت دربارهٔ کاری که می‌کنید یا قرار است بکنید زیاد توضیح ندهید. همهٔ کارت‌هایتان را رو نکنید. قدری مرموزیت به حضورتان می‌افزاید؛ به‌علاوه، همه را به پیشگویی وامی‌دارد و همه منتظرند ببینند بعد چه می‌شود. به‌کمک مرموزیت جذب کنید، اغوا کنید، حتی بترسانید.

صدف‌ها با کامل شدن ماه باز می‌شوند، و وقتی خرچنگی آن‌ها را ببیند سنگ یا جلبکی به داخل آن‌ها می‌اندازد و صدف‌ها دیگر نمی‌توانند بسته شوند و طعمهٔ خرچنگ می‌شوند. این دقیقاً سرنوشت کسانی است که دهان گشادشان را نمی‌بندند و بهانه به‌دست شنونده می‌دهند.

اگر جایگاه اجتماعی‌تان شما را از مرموز بودن در کارتان منع می‌کند، لااقل یاد بگیرید کمتر جلوی چشم باشید. هرازگاهی طوری رفتار کنید که با درک دیگران از شما همخوانی نداشته باشد.

آدم‌های بدگمان و محتاط راحت‌تر از دیگران گول می‌خورند. در یک زمینه اعتماد آنان را جلب کنید و زمینه‌های دیگر از دید آنان مخفی می‌ماند و شما فرصت می‌کنید زیرپوستی جلو رفته و آنان را با خاک یکسان کنید

وقتی با دشمن دوست شوی، دشمن را نابود کرده‌ای.

وقتی دشمن نداشته باشیم، تنبل می‌شویم. وقتی دشمن بیخ گوشمان باشد درایت ما را برمی‌انگیزد و سبب می‌شود همیشه به‌هوش باشیم. از این رو گاهی بهتر است از دشمنانمان به‌عنوان دشمن، و نه تبدیل آنان به دوست یا هم‌پیمان بهره بگیریم.

هرگاه در کانون توجهات قرار گرفتید باید پیوسته با تغییر و اصلاح روش جلب‌توجه، موقعیتتان را حفظ کنید، در غیر این‌صورت اطرافیان خسته شده و به‌سراغ یک ستارهٔ جدیدتر می‌روند. لازمهٔ این بازی، هشیاری دائم و خلاقیت است.

صدف‌ها با کامل شدن ماه باز می‌شوند، و وقتی خرچنگی آن‌ها را ببیند سنگ یا جلبکی به داخل آن‌ها می‌اندازد و صدف‌ها دیگر نمی‌توانند بسته شوند و طعمهٔ خرچنگ می‌شوند. این دقیقاً سرنوشت کسانی است که دهان گشادشان را نمی‌بندند و بهانه به‌دست شنونده می‌دهند.

برای دشمن‌تراشی، یک دوست انتخاب کن: او می‌داند کجا ضربه را بزند.

از جنگجویانی الگو بگیرید که نقشه‌هایشان را فقط از ویرانی کشورهایی که از آنجا گذشته‌اند می‌توان فهمید. (نینون دو لونکلوو ۱۷۰۶-۱۶۲۳)

اگر فکر می‌کنید آدم‌های حیله‌گر افراد پرزرق‌وبرقی هستند که با دروغ‌های حساب‌شده و داستان‌سرایی دیگران را گول می‌زنند، در اشتباهید. زبردست‌ترین کلاه‌برداران خیلی ساده پیش می‌روند تا جلب‌توجه نکنند. آنان به این موضوع واقف‌اند که کلمات و حرکات خیلی سنگین سریعاً ظن دیگران را برمی‌انگیزد.

ظاهر بی‌تفاوت به خود گرفتن ـ همانند پوکربازی که چهرهٔ معصوم به خود می‌گیرد ـ اغلب بهترین سرپوش برای پنهان کردن نیاتتان در پس یک ظاهر آرام و خودمانی است.

نیات خود را پنهان نگه دارید، البته نه با سکوت (چراکه اگر مرموز به‌نظر برسید، شک دیگران را برمی‌انگیزید) بلکه با حرّافی دربارهٔ آمال و آرزوهایتان، البته نه آرزوهای حقیقی.

کنتس از حسادت و منگی خودش هم لذت می‌برد، چراکه گاهی‌وقت‌ها احساس، هر احساسی که باشد، از کسالتِ در آرامش بودن بهتر است.

اختلافات با دشمنتان را در مواقع لزوم کنار بگذارید و از خدماتش بهره بگیرید. چنان‌که لینکُلن گفت: وقتی با دشمن دوست شوی، دشمن را نابود کرده‌ای.

«ارزش بعضی چیزها در این نیست که برایمان چه سودی دارند، بلکه در بهایی است که بابت آن‌ها می‌پردازیم.»

قدرت در بسیاری موارد بازی با ظواهر است، و وقتی کمتر از حد نیاز حرف بزنید، قطعاً بسیار قدرتمندتر از آنچه هستید می‌نمایید. سکوت شما اطرافیان را معذّب می‌سازد. انسان‌ها همانند ماشین تفسیر و توضیح‌اند؛ باید بدانند در ذهن شما چه می‌گذرد. وقتی زبانتان در اختیارتان باشد این ماشین‌ها دیگر از مقاصد و منظور شما نمی‌توانند سر درآورند.

عموماً با حرف زدن نمی‌توانید دیگران را وادار به انجام خواسته‌تان کنید. اتفاقاً ضد شما عمل کرده، عکس خواسته‌های شما رفتار می‌کنند و از روی لجاجت از شما سرپیچی می‌کنند. او زمانی به دوستش گفته بود: «این‌طورکه فهمیدم آدم با دهان بسته خیلی قوی‌تر است.»

در بازی‌ها، رقبا را از روی نیات قضاوت نمی‌کنند و معیار مهم، تأثیر کارها و رفتارشان است. استراتژی و قدرت رقبا را براساس مشاهدات و احساسات می‌سنجید.

وقت ارزشمندتان را بیهوده هدر ندهید و ذهنتان را بیهوده درگیر کارهای دیگران نکنید، وگرنه بهای سنگینی خواهید پرداخت.

مراقب رفقایی باشید که به‌خاطر برانگیخته شدن سریع و راحت حسادتشان خیلی زود به شما خیانت می‌کنند. ضمناً لوس و خودرأی هم هستند. اما اگر کسی را که قبلاً با شما دشمنی داشته به‌کار بگیرید، وفادارتر از یک دوست خواهد بود، چراکه به‌دنبال توجیه است. درواقع بیشتر از دشمنان باید از دوستانتان بترسید. اگر هم دشمن ندارید به طریقی دشمن‌تراشی کنید.

آدم‌های بدگمان و محتاط راحت‌تر از دیگران گول می‌خورند. در یک زمینه اعتماد آنان را جلب کنید و زمینه‌های دیگر از دید آنان مخفی می‌ماند و شما فرصت می‌کنید زیرپوستی جلو رفته و آنان را با خاک یکسان کنید.

کسی که بر حرف‌های خود کنترلی نداشته باشد قادر به کنترل خود نیز نیست و چنین کسی شایستهٔ احترام نیست.

صدف‌ها با کامل شدن ماه باز می‌شوند، و وقتی خرچنگی آن‌ها را ببیند سنگ یا جلبکی به داخل آن‌ها می‌اندازد و صدف‌ها دیگر نمی‌توانند بسته شوند و طعمهٔ خرچنگ می‌شوند. این دقیقاً سرنوشت کسانی است که دهان گشادشان را نمی‌بندند و بهانه به‌دست شنونده می‌دهند.

انسان‌ها همانند ماشین تفسیر و توضیح‌اند؛ باید بدانند در ذهن شما چه می‌گذرد. وقتی زبانتان در اختیارتان باشد این ماشین‌ها دیگر از مقاصد و منظور شما نمی‌توانند سر درآورند.

پاسخ‌های کوتاه و سکوت شما آنان را در موضع تدافعی قرار داده و خود را قاتی کرده و فضای سکوت را با هر نوع اظهارنظری می‌شکنند که در این میان اطلاعات ارزشمندی از خود و ضعف‌هایشان بروز می‌دهند.

عموماً با حرف زدن نمی‌توانید دیگران را وادار به انجام خواسته‌تان کنید. اتفاقاً ضد شما عمل کرده، عکس خواسته‌های شما رفتار می‌کنند و از روی لجاجت از شما سرپیچی می‌کنند.