بریده‌هایی از کتاب جوینده

در این دنیایی که به سختی موضوعی پیدا می‌شود که انسان بتواند شاد باشد، او همیشه لبخند به لب دارد.

«این که به هر قیمتی زنده بمونی مهم نیست، این که با چه کیفیتی زندگی کنی مهمه.»

«یک چیز بهت می‌گم و اون رو آویزون گوشت کن، این دنیا جای آدم‌های ضعیف نیست. ضعیف‌ها بازنده‌ان.»

به عقیده من انسان به عقل و آزاد بودنش انسانه

برای عزیزترین‌هایی که داری، باید عزیزترین چیزی که داری را فدا کنی.

این دنیا برای کسی دل‌سوزی نمی‌کنه

«این که به هر قیمتی زنده بمونی مهم نیست، این که با چه کیفیتی زندگی کنی مهمه.»

حالا منظور کورو را فهمیدم. ترس ما را درون چند حلبی و سنگ و چوب زندانی کرده و همین ترس قفسی دور فکرمان درست کرده بود که اجازه نمی‌داد افکار جدید وارد و افکار قدیمی خارج شوند.

«یک چیز بهت می‌گم و اون رو آویزون گوشت کن، این دنیا جای آدم‌های ضعیف نیست. ضعیف‌ها بازنده‌ان.»

«یک جوینده همیشه باید پشتش امن باشه و رو به خطر بخوابه.»

این دنیا جای آدم‌های ضعیف نیست. ضعیف‌ها بازنده‌ان.

برای عزیزترین‌هایی که داری، باید عزیزترین چیزی که داری را فدا کنی.

محبت کسی رو رام نکرده که هیچ، بلکه وحشی هم کرده و توقع به وجود آورده که اگه کمش کنی، همه طلب‌کار می‌شن

«این که به هر قیمتی زنده بمونی مهم نیست، این که با چه کیفیتی زندگی کنی مهمه.»

برای عزیزترین‌هایی که داری، باید عزیزترین چیزی که داری را فدا کنی

این که به هر قیمتی زنده بمونی مهم نیست، این که با چه کیفیتی زندگی کنی مهمه.

و من بی‌خود نگران هستم.

- به عقیده من انسان به عقل و آزاد بودنش انسانه.

شاید زنده باشیم، ولی زندگی نمی‌کنیم.

حرف‌هایش همانند تیغ، برنده هستند.

«دشمن هیچ‌زمان نمی‌تونه به ما غلبه کنه، فقط وقتی که خودمون راه رو بهشون نشون بدیم، اسیرشون می‌شیم.»

تو این روزگار به فکر خودت باش. همه تا جایی تو رو می‌خوان که به دردشون بخوری.

«یک جوینده همیشه باید پشتش امن باشه و رو به خطر بخوابه.»

- برای همین جوینده شدی؟ - آره. تنها راه رسیدن به هدفم همینه.

اون بیرون هزارتا دلیل واسه زندگی کردنه اما این‌جا درون این پناهگاهای مزخرف آدم رو محدود می‌کنن به نیازهای اولیه‌اش و نمی‌زارن که از زندگی‌شون لذت ببرن.

این دنیا جای آدم‌های ضعیف نیست. ضعیف‌ها بازنده‌ان.

کلمات ناخواسته بر لبانم جاری می‌شوند.

آن‌طور که می‌دانستم، باید سی وپنج سال داشته باشد ولی موها و ریش جوگندمی‌اش خبر از چهل تا پنجاه می‌داد. روزگار بار سنگینی روی دوشش گذاشته که این‌چنین شکسته شده بود و چشمانش نشان از درد کهنه عمیقی می‌داد.

شاید زنده باشیم، ولی زندگی نمی‌کنیم.

- ببین! تو این روزگار به فکر خودت باش. همه تا جایی تو رو می‌خوان که به دردشون بخوری.