بریده‌هایی از کتاب راز داوینچی

زنان به‌اجبار باید ریاضت بیشتری می‌کشیدند و بدنشان را شکنجهٔ بیشتری می‌دادند... و تمام این‌ها به خاطر این بود که باید تاوان گناه نخستین‌شان را می‌دادند. انگار سیبی که حوا به آن گاز زده بود، دینی بود که تمام زنان در تمام عمرشان باید پرداختش می‌کردند.

«این کار هنگام جنگ و درگیری امری طبیعیه. قدرت نوپا، نمادهای قدرت قدیمی‌تر رو تحقیر می‌کنه و سعی می‌کنه معانی ارزشمندشون رو از بین ببره.

«تکرار. بهترین روش برای قوی کردن معنای یه نماد، تکرار کردنشه.

ما از هر چیزی که درکش نمی‌کنیم هراس داریم

آرمان حوت اینه که انسان قدرت تصمیم‌گیری برای خودش رو نداره و قدرت‌های برتر باید بهش بگن که چی‌کار کنه. در نتیجه در این دوره دین و مذهب قدرت زیادی دارن؛ اما حالا داریم وارد دورهٔ آکواریس میشیم و آرمان اون اینه که انسان حقیقت رو می‌فهمه و یاد می‌گیره که خودش به‌تنهایی فکر کنه.

تاریخ رو همیشه فاتحان نوشتند. وقتی دو فرهنگ باهم می‌جنگن، بازنده از میدون حذف میشه و برنده کتاب‌های تاریخی رو می‌نویسه... کتاب‌هایی که شکوه قدرت و پیروزی‌اش رو بزرگ‌نمایی می‌کنه و دشمن شکست‌خورده رو حقیر جلوه میده. همون‌طور که ناپلئون میگه: تاریخ چیست مگر داستان‌هایی که بر سر آن توافق شده است؟» لبخندی زد و ادامه داد: «تاریخ همیشه یک داستان یک‌طرفه ست.»

«رز همیشه نماد عشق زنانه بوده. در فرقهٔ الهه پرستی، رز پنج پر نماد پنج مرحلهٔ زندگی یه زن بوده... تولد، قاعدگی، بارداری، یائسگی و مرگ.

مفهوم زندگی بخش بودن زن، پایه و اساس یه مذهب باستانی بود. به دنیا آوردن یه بچه بسیار رمزآلود و نشونهٔ قدرت بود. متأسفانه کلیسا تصمیم گرفت از این قدرت زیست‌شناسی چشم پوشی کنه و به دروغ، مرد رو آفریننده جلوه بده. به همین خاطر تو باب پیدایش کتاب مقدس اومده که حوا از دندهٔ آدم زاده شده؛ یعنی زن یک تیکهٔ اضافه از مرد بوده و یک تیکهٔ گناهکار. باب پیدایش، پایانی شد برای تقدیس مادینگی.

این خدا نبود که زن رو مسئول گناه ابتدایی، یعنی خوردن میوهٔ ممنوعه و تبعید از بهشت می‌دونست. بلکه مرد بود که این مفهوم رو خلق کرد و زن رو که زمانی حیات بخشی مقدس بود، تبدیل به دشمنی گناهکار کرد.