بریده‌هایی از کتاب قبرستان عمودی

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت و آمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هر طور که فکر کنی ناگهانیه، حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باور نکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت و آمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هر طور که فکر کنی ناگهانیه، حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باور نکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره.»

«می‌گن مدرسهٔ جدید محل کفره، می‌گن علم جغرافیا بچه‌ها رو بی‌خدا می‌کنه، می‌گن من کفر می‌گم.» و بعد یک‌مرتبه صدایش را بالاتر برد و گفت: «من کفر نمی‌گم. از آگاهی، از علم کفر درنمی‌آد. اون جهله که کفره، کافر کسی‌یه که جاهله، کسی که از حقیقت خبر نداره. اگر این‌طور نبود چرا گفتن که بهترین بندهٔ خدا کسی‌یه که علمش بیشتر از بقیه باشه، عالِم کافر نمی‌شه، جاهل کافر می‌شه چون جاهله، چون آگاهی نداره، چون نمی‌دونه.»

«جهل فقر می‌آره و فقر جهل، برای نجات مردم از این‌همه بدبختی باید جهل رو از بین برد.»

شاید بزرگ‌ترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی که از اول روزگارت همین بوده، نعمت بزرگی است.

همهٔ اهل عالم از فقیر و غنی روزی از روزهای خدا پا به این دنیا می‌گذارند و روزی دیگر از آن پا برمی‌دارند. اما آنچه هر کس را از دیگری جدا می‌کند کیفیت گذراندن فاصلهٔ میان این دو روز است، نه زمان آمدن و رفتن.