بریده‌هایی از کتاب آوازهای کوچکی برای ماه

به این ترتیب در آغوشت می‌گیرم، دعوتت می‌کنم، چشم به راهت می‌مانم، به آمدنت امید می‌بندم، اما مایهٔ عذابت نمی‌شوم. دوستت داریم و شکی در آن نیست و دل‌مان می‌خواهد کمی از صبر خود را در مورد مسائل غیردلنشین این دنیا، در تو بدمیم، خوب به این کار واردیم!

برخی افراد با حرف‌هایی پوچ در مورد نامیرایی، دست به حیله و خدعه می‌زنند، زیرا مسئلهٔ مهم، دانستن این است که آیا انسان باقی خواهد ماند یا نه؟

بی‌شک روشنفکران بیش‌تر از تمام سن‌ونسان دوپول‌ها در دنیا به نژاد بشر خدمت کرده‌اند! و سیاست، مادامی که مطیع علم نباشد، حماقتی ابدی خواهد بود.

بچه‌ها خیلی پررمز و رازند! آن‌ها بدون آن‌که بفهمند فکر می‌کنند. تنها یک کلمهٔ اندوهناک می‌تواند غصه‌دارشان کند.

دلیل آن‌که هرکدام در یک زمان به دیگری فکر می‌کنیم، این است که هر یک به ضد خود نیازمند است؛ ما یکدیگر را با پیوستن‌مان به آن‌چه نیستیم، تکمیل می‌کنیم.

آن هنگام که انسان از "خویشتن خویش" کاملاً چشم بپوشد، هستی چه زیباست و زندگی، آن‌گاه که او نقشی در آن ایفا نکند، نمایشی است دلنشین برای دیدن و گوش سپردن بدان!

آن هنگام که انسان از "خویشتن خویش" کاملاً چشم بپوشد، هستی چه زیباست و زندگی، آن‌گاه که او نقشی در آن ایفا نکند، نمایشی است دلنشین برای دیدن و گوش سپردن بدان!

هنرمندان، کودکان لوس‌شده‌ای هستند و بهترین‌شان هم، خودپرستانی بزرگند

چه بسیار هنرمندانی که تنها بورژواهای به بیراهه رفته و سرگردانند!

دوست تو مردی از جنس موم است؛ هرچیزی نقشی بر او بگذارد، او به همان شکل درمی‌آید.

درواقع چیزهای زیادی مرا خشمگین می‌کند. روزی که دیگر برآشفته نشوم، مثل عروسک خیمه‌شب‌بازی که نخ‌هایش را رها کنند، فرو می‌افتم.

آن‌چه باعث می‌شود تاب بیاورم، خشمی‌ست که حماقت بورژواها در من ایجاد می‌کند! و خشمی که حالا با حجم عظیمی از قانون و دستور، بر هم انباشته شده و به ارتفاع خیره‌کننده‌ای رسیده!

مارا می‌گفت: «نمردن را ترجیح می‌دهم». آه! نه! کافی است، فرسایش کافی است!

زندگی تشکیل شده از بلاهایی پی‌درپی که به قلب انسان مشت می‌کوبد. اما وظیفه در همین جاست: باید ادامه دهیم و خدمت خویش را به انجام رسانیم، بدون غمگین کردن آن‌هایی که همراه با ما رنج می‌برند.

بگذار باور داشته باشم که مردگان «دیگر در تکاپو نیستند» و در آرامش مطلق‌اند. آن‌قدر روی زمین در رنج و عذاب هستیم که سزاواریم در زیر آن به آرامش فرو رویم! آه!

مطمئن باش این روزها هرکسی از مشکلی غیرقابل درک رنج می‌برد. دوست‌مان رونان یکی از ناامیدترین انسان‌هاست و شاهزاده ناپلئون نیز دقیقاً همین وضع را دارد. اما آن‌ها اعصابی قوی دارند. من دچار یک نوع افسردگی خوش‌خیم شده‌ام. باید آن را بپذیرم و نمی‌پذیرم.

انسان خود سرنوشتش را رقم نمی‌زند، بلکه به آن گردن می‌نهد. من همیشه به صورت روزمره زندگی کرده‌ام، بدون طرح و نقشه‌ای برای آینده و بی‌نگریستن به چپ و راست، پایان خود را دنبال می‌کنم. هرچه دور و اطرافم بود، ناپدید شده و حالا خود را در بیابان یافته‌ام. خلاصه، به‌شدت از فقدان عنصر شوریدگی و جنون رنج می‌برم. انسان برای نوشتن چیزهای خوب، نیازمند سرزندگی کامل است! برای کسب دوبارهٔ آن چه می‌توان کرد؟ برای اجتناب از اندیشیدن دائم به تیره‌روزی‌های خود چه باید کرد؟ بیمارترین بخش وجود من خلق و خویم است: باقی، بی‌شک خوب خواهد شد.

زندگی ارزش قدم زدن را دارد! به دیدن ما نمی‌آیی؟ چه غمگین باشی و چه شاد، دوستت داریم و آرزو می‌کنیم که عواطف و احساسات معنادار شود، هرچند ما آن را نثارت می‌کنیم و بی‌قیدوشرط به پایت می‌ریزیم.

او هم مثل تمام کسانی که به افق‌های دور می‌نگرند، در رنج است؛

ما داریم از فریب، جهل، غرور بی‌جا، تحقیر نجابت، عشق به ابتذال و یاوه‌گویی ابلهانه می‌میریم. روی بلاس می‌گوید: «اروپای بیزار از ما، نگاه‌مان می‌کند و می‌خندد». خدای من، او حق دارد بخندد.