بریده‌هایی از کتاب آوازهای کوچکی برای ماه

توبه کردن خوب است، اما گناه نکردن بهتر است.

بی‌طرفی بیش از حد، چیزی ضدبشری است

من زیاد خیال بافته‌ام و کم عمل کرده‌ام.

مثل گورستانی قدیمی از تابوت‌ها انباشته شده‌ام!

مردم نباید همهٔ وجود ما را در اختیار بگیرند،... بگذار چیزی هم برای خودمان بگذاریم.

معانی عمیق تنها از طریق مفاهیم ساده قابل دستیابی‌اند

به چه چیز باید باور داشت؟ به هیچ! این سرآغاز دانایی است.

انسان برای بلعیدن بی‌کرانگی ساخته شده است.

دیگر زندگی را چندان آسان نمی‌بینم. حساسیت‌های من به جای آن‌که کم‌تر شود، مدام بیش‌تر می‌شود. هرچیز بی‌ارزش و ناچیزی آزارم می‌دهد.

پس به چه چیز باید باور داشت؟ به هیچ! این سرآغاز دانایی است.

بیش از اندازه می‌خوابم! به قول بورژواها «وضع خزانه خوب است».

شاید فهم و خرد پیشرفت کرده باشد، اما برای ادامهٔ بقا کافی نیست و شیوهٔ مردن را هم به ما نمی‌آموزد.

هیچ رفاقتی بدون آزادی مطلق واقعی نیست.

انسان اندوهش را فراموش نمی‌کند، بلکه خود را وادار می‌کند آن را تاب بیاورد.

به چه وضع اسف‌باری افتاده‌ایم! از فراوانی این همه حماقت در محیط، انسان را سبعیت فرا می‌گیرد. من بیش از آن‌که خشمگین باشم، در خود نفرت و بیزاری احساس می‌کنم!

می‌دانی که برای من توضیح لازم نیست: من از تمام دست‌وپاگیری‌های زندگی باخبرم و هرگز قلب‌هایی را که می‌شناسم ملامت نمی‌کنم.

چگونه ارواح این از دست‌رفتگان را در قلب‌هامان حفظ کنیم. هرکدام از ما گورستانی را با خود حمل می‌کنیم.

تو نباید مثل نورمن‌ها باشی، باید چند روزی به دیدن‌مان بیایی، خوشحال‌مان کنی و خون را در شریان‌ها و لذت را در قلبِ من به جریان بیندازی.

در جهانی که هر روز بیش از پیش درخت‌ها از روی میوه‌هاشان قضاوت می‌شوند، اگر چنین احساسات و ایمانی را به سادگی از کف بدهیم مغبون خواهیم بود.

ما تنها از یک‌چیز در عذابیم: پوچی.