بریده‌هایی از کتاب آوازهای کوچکی برای ماه

باید چند روزی به دیدن‌مان بیایی، خوشحال‌مان کنی و خون را در شریان‌ها و لذت را در قلبِ من به جریان بیندازی.

پیداست که تحقیرهای فراوانی را تحمل کرده‌اند. چرا؟ همان داستان همیشگی: از کسی که مطابق رویهٔ دیگران عمل نکند، تنها عمل پلید سر می‌زند.

من که همیشه طرفدار اقلیت هستم، از آن به‌شدت برمی‌آشوبم. درواقع چیزهای زیادی مرا خشمگین می‌کند. روزی که دیگر برآشفته نشوم، مثل عروسک خیمه‌شب‌بازی که نخ‌هایش را رها کنند، فرو می‌افتم.

علم روانشناسی تا وقتی که فرهنگ‌نامهٔ دقیقی ندارد، همان‌جا که هست باقی خواهد ماند، در سایه‌های جهل، مادامی که مجاز است از ابزار و بیان مشابه برای دلالت بر عقاید متمایز بهره ببرد؛ زمانی که مقوله‌ها را با هم اشتباه می‌کند!

من که یک رمانتیک کهنه‌کارم

انسان سال به سال تغییر می‌کند. عمر، بی‌وقفه به چهرهٔ آن‌ها که می‌اندیشند و مطالعه می‌کنند شخصیتی دیگر می‌بخشد. به همین دلیل است که پرترهٔ آن‌ها نه‌تنها شبیه کسی دیگر نیست، بلکه در گذر زمان حتی شبیه خودشان هم نیست.

اگر هوا خوب باشد، وادارت می‌کنیم بیرون برویم و قدم بزنیم. اگر هم یک‌ریز باران ببارد، استخوان‌هامان را جلوی آتش برشته می‌کنیم تا حدی که قلب‌مان به سوزش بیفتد.

زندگی کن! این است صلای من و دعای خیرم. با همهٔ وجود در آغوش می‌گیرمت.

اعتقاد محکم حالم را به هم می‌زند

هرچه کسی در روزگاری که زندگی می‌کند، پیشروتر باشد، بیش‌تر رنج می‌برد.

نمی‌خواهم باعث خشنودی احساسات سیاسی کسی شوم، هرکسی می‌خواهد باشد، همان‌طور که می‌دانی کینه‌ای عمیق نسبت به تمام تعصبات مذهبی و همهٔ احزاب دارم.

برای حفظ هرگونه اعتقاد سیاسی، قدری سادگی و خلوص نیاز است.

اگر کسی تودهٔ مردم را مخاطب قرار ندهد، حقیقت این است که مردم هم پولی برای او نمی‌پردازند. این اقتصاد سیاسی است.

تو شیفتهٔ عدالت هستی، پس از منصف بودن با خود شروع کن. تو حفظ کردن و رشد خویش را به خود بدهکاری.

تو می‌خواهی برای اعصار بنویسی. اما من گمان می‌کنم ظرف پنجاه‌سال مطلقاً فراموش می‌شوم و شاید سنگدلانه نادیده گرفته شوم. چنین است قانون هر چیزی که در مقام نخست نباشد و من هرگز خود را در مقام نخست ندانسته‌ام

«زندگی‌ات را نهان کن»، پندی از اپیکتتوس

برابری خود را تحمیل نمی‌کند، گیاهی‌ست رها که تنها در سرزمین‌های حاصلخیز می‌روید و در هوایی پاک. بر روی سنگلاخ‌ها ریشه نمی‌دواند و حالا دیگر این را خوب می‌دانیم!

از لحظه‌ای که آن‌ها از عقیدهٔ خود یک حرفه ایجاد می‌کنند، دیگر عقیده‌شان ارزشی ندارد.

چه‌قدر غم‌انگیز است شاهد ذره‌ذره زوال کسانی باشی که دوست‌شان داری!

می‌دانی بدتر از همه چیست؟ «این است که به آن عادت کنیم»