بریده‌هایی از کتاب باشندگی

از همان نقطهٔ دوری که جهانم زیر پاست به تماشایت نشستم ای گل بی‌عیب و کاست هرچه رفتم دورتر دیدم که زیباتر شدی تازه فهمیدم چرا دنیا چنین بی‌انتهاست

پروانه به شوق گل مهمان گلستان شد شوریده به شوق می راهی میستان شد با شوق به پرواز آ، ای مرغ بلند آواز انسان ز فراق نور مهمان شبستان شد

آن مصرع ناگفتهٔ آن شاعر مشهور منم آن قطعهٔ جامانده در این ساز پر از شور منم هرچه گفتی نه من آنم، هرچه گفتم نه من او آن جملهٔ معروف به‌جامانده ز منصور منم