بریده‌هایی از کتاب قله خودت را فتح کن

انسان‌ها ذاتاً در برابر چیزهای ناشناخته مقاومت می‌کنند، چون باعث می‌شود کنترل را از دست بدهند. حتی اگر آن چیز «ناشناخته» بسیار باارزش و برایمان مفید باشد، باز هم در برابرش مقاومت می‌کنیم. خودتخریبی در بسیاری از مواقع نتیجهٔ ناآشنا بودن است، هر شرایط ناآشنایی -هر چقدر هم خوب باشد- برایمان عجیب و آزاردهنده است. گاهی افراد این آزاردهنده‌بودن را به حساب «بدبودن» یا «مضربودن» آن چیز یا موقعیت می‌گذارند. در این مواقع، موضوع فقط تطبیق روانی با شرایط ناآشنا است.

انسان‌ها به‌دنبال راحتی هستند. آن‌ها از شرایطی که برایشان آشنا باشد استقبال می‌کنند و شرایط ناآشنا را کنار می‌زنند، حتی اگر برایشان بهتر باشد. با توجه به این حقیقت، اکثر افراد فقط زمانی زندگی‌شان را واقعاً تغییر می‌دهند که تغییرنکردن برایشان ناراحت‌کننده‌تر و سخت‌تر باشد

همیشه زندگی‌مان را به سمتی می‌بریم که به آن باور داریم. برای همین، باید عقاید منسوخ و نادرست‌مان را بشناسیم و شهامت تغییرشان را داشته باشیم. شاید در تمام عمرتان باور داشته‌اید که حداکثر ظرفیت و توانایی‌تان این است که در شرکت خوبی با حقوق سالانه ۵۰ هزار دلار کار کنید. شاید آنقدر به خودتان گفته‌اید «من همیشه استرس دارم» که اضطراب و ترس در مجموعهٔ باورهایتان جا افتاده‌اند. شاید در محیط بسته و متعصبی بزرگ شده‌اید، یا محیطی که همه عقاید یکسانی دارند و بروز عقاید مخالف مجاز نیست. شاید یاد نگرفته باشید که می‌توانید باورهای سیاسی و مذهبی‌تان را زیر سؤال ببرید و تغییر دهید. شاید هیچ‌وقت فکر نکرده‌اید که می‌توانید خوش‌تیپ باشید، از زندگی‌تان راضی باشید یا به دور دنیا سفر کنید.

ما طوری تکامل پیدا کرده‌ایم که به‌دنبال شرایط آشنا باشیم. شاید خودمان فکر کنیم که در جستجوی خوشبختی هستیم، اما در واقع به‌دنبال شرایطی هستیم که برایمان آشناتر است.

ما طوری تکامل پیدا کرده‌ایم که به‌دنبال راحتی باشیم، نه خوشحالی. پس هر چیزی که خارج از قلمروی راحتی‌مان باشد، تهدیدکننده یا ترسناک به نظر می‌رسد ـ‌مگر این که به آن عادت کنیم و برایمان آشنا شود

وقتی از آستانهٔ بالایتان می‌گذرید، به‌طور ناخودآگاه دست به تخریب می‌زنید تا به شرایط راحت و آشنایتان برگردید. در بعضی افراد، این آستانه نمود جسمی دارد ـ‌مثل خارش، درد، سردرد یا فشار جسمی. برای بعضی دیگر هم نمود احساسی دارد ـ‌مثل مقاومت، عصبانیت، عذاب وجدان یا ترس. شاید این پدیده بر خلاف غرایزمان به نظر برسد، اما به یاد داشته باشید که ما طوری تکامل پیدا کرده‌ایم که به‌دنبال راحتی باشیم، نه خوشحالی. پس هر چیزی که خارج از قلمروی راحتی‌مان باشد، تهدیدکننده یا ترسناک به نظر می‌رسد ـ‌مگر این که به آن عادت کنیم و برایمان آشنا شود.

ته خط آنقدرها هم بد نیست. کسی اتفاقی به ته خط نمی‌رسد. این اتفاق فقط زمانی می‌افتد که عادت‌های منفی‌مان اثر همدیگر را تشدید کنند و سازوکارهای مقابله‌مان آنقدر از کنترل خارج شوند که دیگر نتوانیم احساسات بدمان را مخفی کنیم. ته خط جایی است که بالاخره با خود واقعی‌مان روبه‌رو می‌شویم. وقتی همه چیز قمر در عقرب شود، می‌فهمیم که فقط یک راهکار وجود دارد: باید اوضاع را بهتر کنیم. باید تغییر کنیم. باید مسیر دیگری را برویم تا هرگز به آن نقطه برنگردیم.

اگر می‌دانید که باید زندگی‌تان را تغییر دهید، ایرادی ندارد که هدف‌تان خیلی دور از دسترس به نظر برسد یا مسیر برایتان روشن نباشد. ایرادی ندارد که از پایه شروع کنید. اشکالی ندارد که به ته خط رسیده‌اید و مسیر را نمی‌بینید. اگر هنوز پای کوه درونی‌تان هستید و قبلاً در فتح آن شکست خورده‌اید، اشکالی ندارد. مسیر بهبود و موفقیت معمولاً از ته خط شروع می‌شود؛