بریده‌هایی از کتاب امضای کوچک: کتابی برای حضرت علی‌اصغر نکته‌ها، درس‌ها و آموزه‌های تربیتی امروزی‌اش

تنها کسی که در کربلا برایش نماز گزارده شد و دفنش کردند، علی‌اصغر (ع) بود: «إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَر

مستند نبش قبر علی‌اصغر و سر شیرخواره به نیزه؟! در منابع معتبر این حرف‌ها نیست؛ گزارش بیرون آورده شدن قُنداقه علی‌اصغر از زیر خاک و جدا کردن سر او و به نیزه کردن آن در منابع دست اول ذکر نشده است... منابع تا این‌جا نوشتند که این کودک دفن شد [که پیش‌تر نیز روایاتش بیان شد]: «فَنَزَلَ الحُسَینُ علیه‌السلام عَن فَرسِهِ، وحَفَرَ لِلصَّبِی بِجَفنِ سَیفِهِ، ورَمَّلَهُ بِدَمِهِ ودَفَنَهُ.» حسین علیه‌السلام، از اسبش فرود آمد و با قبضه شمشیرش، گودالی کنْد و کودک را با خون آغشته اش، در آن، دفن کرد. «فَرَمَّلَهُ علیه‌السلام، وحَفَرَ لَهُ بِسَیفِهِ، وصَلّی عَلَیهِ ودَفَنَهُ، وقالَ هذِهِ الأَبیاتَ: غَدَرَ القَومُ وقِدما رَغِبواعَن ثَوابِ اللّهِ رَبِّ الثَّقَلَینِ...» حسین علیه‌السلام، خون کودک را به بدن او مالید و با شمشیر خود، گودالی برایش کنْد و بر او نماز خواند و او را به خاک سپرد

ماجرای دفن ایشان کنار قلب امام حسین در منابع معتبر بیان نشده است. ظاهراً مبنای این بحث یک رؤیا بوده است. شاید هم منظور از دفن کنار امام، کاربرد مجازی آن باشد و نه کاربرد حقیقی آن؛ به این معنا که به دنبال مزار او نباشید، جایگاه او در کنار قلب امام است...

جایی ننوشته‌اند که بعدها قبرش را شکافتند و مثلاً سر از پیکر او جدا شد...

«بِأَی ذَنْبٍ قُتِلَتْ» به کدامین گناه کشته شد؟!

در کربلا با دو و یا سه طفل مواجهیم...

امام با صدای بلند صدا زد: «هل من معین یعیننا لوجه الله؛ آیا کسی هست برای خدا مرا یاری کند.»

سئوال کرد پدر را بزنم یا پسر را؟ گفت همان که لشگر را به هم ریخته...

حسین علیه‌السلام گفت: «به نام خدا و یاری خدا و بر دین پیامبر خدا!». آن‌گاه، سرش را به سوی آسمان، بالا بُرد و گفت: «خدای من! تو می‌دانی که آنان، مردی را می‌کشند که جز او، فرزند پیامبری بر روی زمین نیست».

به ما بیاموز راه و رسم معیت با امام را! «از ولادت تا شهادت با حسین لحظه‌لحظه کرده عادت با حسین سینه‌اش سینای سرّالله بود تا خدا او را فقط یک آه بود»

«مرا ببخش که مجبور می‌شوم در شعر  بیاورم کلماتی شبیه حرمله را»

«تیر سه‌شعبه بر آن طفلک شش‌ماهه زدند یعنی اندازه عباس حسابش کردند» «یک تیر سه‌شعبه با خودش شر آورد سقای حسین را ز پا در آورد در حیرتم این تیر که سقا را کشت حالا چه بلایی سر اصغر آورد» «با اون سه‌شعبه‌ای که / عموتو کرد زمین‌گیر حرمله ‌ای عزیزم / تو رو گرفته از شیر»

این‌جا مدرسه کربلاست و امام حسین را خداوند به عنوان معلم این دیار انتخاب کرده است. آخر حسین را همه می‌شناسند، دوست‌داشتنی‌ترین معلم روی زمین! وقتی همه شیفته حسین شوند، بهتر درس‌هایش را می‌شنوند. معلم که دل‌بری کند، شاگرد بهتر حرف‌شنوی می‌کند.

«خوش به‌حال پسر فاطمه که می‌بیند دور او جمع شدند از همه سو حیدرها باز هم نام، علی‌بن‌حسین‌بن‌علی‌ست کوری چشم حسود همه دیگرها هر علی‌بن‌حسینی متولد بشود ترکی می‌خورد انگار در خیبرها»

هر علی‌بن‌حسینی متولد بشود ترکی می‌خورد انگار در خیبرها»

در «زیارت ناحیه مقدّسه» آمده است: «سلام بر عبداللّه‌بن‌الحسین، کودک شیرخواره تیرخورده ضربت‌خورده به‌خون‌تپیده که خونش به آسمان، پرتاب شد و در دامان پدرش، با تیر، سربُریده شد! خدا لعنت کند حَرمَلَه‌بن‌کاهِل اسدی و هم‌راهانش را که به او تیر زدند!»

کربلا، قصه شگفتی است. قصه بلوغ کودکان در شیرخوارگی قصه تشنه‌کامی کوچک است که فاتح همه آب‌های بهشت است.

«غم مخور ای کودک دُردی‌کشم من خودم تیر از گلویت می‌کشم غم مخور ای بهترین هم‌راز من غم مخور ای آخرین سرباز من غم مخور ای کودک خاموش من قتل‌گاهت می‌شود آغوش من در حرم زاری مکن از بهر آب چون خجالت می‌کشم من از رباب»

شگفت است سند افتخار کربلا کودکی باشد که با آیتی از گلو خدا را می‌خواند. کربلا آیت شگفتی است.»

علامه طهرانی از مرحوم حداد چنین نقل می‌کند که: «قنداقه نوزادان را تا چندماهگی در مجالس علم و محافل ذکر و حسینیه و محالّ عزاداری که نام حضرت سیدالشّهداء برده می‌شود، ببرند؛ چرا که نفس طفل هم‌چون مغناطیس است و علوم و اوراد و اذکار و قُدّوسیت روح امام حسین را جذب می‌کند. طفل گرچه زبان ندارد، ادراک می‌کند و روحش در دوران کودکی اگر در محلّ یا در محالّ معصیت برده شود، آن جرم و گناه او را آلوده می‌کند و اگر در محلّ و یا محالّ ذکر و عبادت و علم برده شود، آن پاکی و صفا را به خود می‌گیرد.