بریده‌هایی از کتاب بابا گوریو

هیچ کدامشان! کار دارند، خوابیده‌اند، نخواهند آمد! می‌دانستم. آدم باید بمیرد تا بداند اولاد یعنی چه!... آه! دوست من، زن نگیرید، بچه نداشته باشید! شما زندگی را به آنها می‌بخشید، آنها مرگ را به شما می‌دهند. شما آنها را به دنیا می‌آورید، آنها شما را از دنیا بیرون می‌کنند. نه، نخواهند آمد! ده‌سال است که من این را می‌دانم. گاه این را به خودم می‌گفتم، ولی جرأت نمی‌کردم باور کنم.

اشخاص پست و حقیر احساسات خوب یا بد خود را با حقارت‌های مداوم ارضاء می‌کنند.

از ده شبی که جوانان می‌خواهند وقف کار کنند هفت شب صرف خواب می‌شود. برای بیدارماندن باید بیش از بیست‌سال داشت!

زن از رنج کشیدن به‌خاطر کسی که دوستش دارد لذت می‌برد!

قلب دختر بیچاره بدبخت و بینوا اسفنجی است که بسیار حریص به عشق است، اسفنج خشکی که به محض ریختن یک قطره عاطفه بی‌درنگ بزرگ می‌شود. اظهار عشق به دختر جوانی که در تنهایی نومیدی و فقر به سر می‌برد و از ثروت آینده‌اش چیزی نمی‌داند، مثل آن است که انسان در قمار دستی بیاورد که بردش حتمی باشد.

انسان در پاریس باید بیدارخوابی بکشد تا بفهمد دوروبرش چه خبر است.

بچه جان، کسی که نخواهد گول عروسک‌ها را بخورد، باید کاملا وارد خیمه‌شب‌بازی بشود، و تنها به همین اکتفا نکند که از سوراخ پرده‌ها نگاه کند.

اگر در قلب مرد یک احساس غریزی باشد، همانا غروری است که حمایت همه‌ساعته از یک موجود ضعیف در او پرورش می‌دهد. شما عشق، یعنی حق‌شناسی گرم همه دل‌های صمیمی را نسبت به آنچه منشاء لذت آنهاست، به این احساس غرور بیفزایید، آن‌وقت بسیاری از غرایب اخلاقی مردم برای شما مفهوم خواهد گشت.

راستینیاک وقتی‌که خود را با لباس خوب، دستکش خوب، و کفش خوب دید، تصمیم تقوی را فراموش کرد. جوانان وقتی‌که به طرف بدی کشیده می‌شوند جرأت نمی‌کنند خود را در آیینه وجدان نگاه کنند، و حال آنکه پیران خود را در آن دیده‌اند: اختلاف این دو مرحله زندگی تنها در همین است.

عشق و کلیسا هر دو جانماز زیبا می‌خواهند