بریده‌هایی از کتاب این است مذهب من

«هر کس دوست دارد از میان مردم اول از همه باشد بهتر است خود را خدمتگذار مردم و آخر همه بداند.»

هر کس بر خود مسلّط شود بر دنیا مسلّط شده است

پیروی از تمایلات و تولید لذت بدبختی‌آور است. کسانی که بدون احساس گرسنگی و تشنگی می‌خورند و می‌نوشند و از فرط راحتی بی‌هدف مسافرت می‌کنند و معتقدند که در هر جا سعادتمند خواهند زیست، به منظور تفنن مطالعه می‌کنند، در کاباره‌ها می‌نوشند و در دانسینگ‌ها می‌رقصند، بالاخره از این زندگی یکنواخت به ستوه خواهند آمد و سرانجام انتحار خواهند کرد. زیرا زندگی برای آنان هیچ معنایی ندارد و از این بدبختی راه گریزی جز خودکشی ندارند، ادامه‌ی زندگی برای آنان خلائی است که نامش عدم و نیستی است.

مردی که مبشر محبت و حقیقت است هرگز نمی‌میرد،

طبیب حقیقی کسی است که برادر رنجورش را به سوی طهارت و حکمت هدایت نماید.

«فقط کسانی که با نیروی محبت تنبیه شده‌اند از نیروی آن باخبرند.»

تسلیم شدن به تمایلات جنسی را بزرگ‌ترین ننگ و عار می‌شمرد.

بهتر است انسان از چیزی شروع کند که برخلاف میل قلبی اوست.

«وقتی انسان روح خود را از دست بدهد، فتح دنیا به چه دردش می‌خورد»

در دنیا فقط یک نیکی وجود دارد و آن دوست داشتن دیگران مانند دوست داشتن خویشتن است

گاندی شخصا به تناسخ و حلول روح عقیده نداشت، ولی بی‌شک تحت تأثیر طایفه جینا کشتن و آزار هر ذی‌روحی او را رنج می‌داد.

کشوری که طالب استقلال است شایسته‌ی آن نیست که نیاکان خود را مورد تحقیر قرار بدهد.

غربی به شکافتن اتم دست می‌زند که مخالف پرستش خدا و حیات ابدی است.

تمدن غربی اگر مردمانش را مبتلا به خوردن مشروب و توجه به اعمال جنسی نموده، به خاطر این است که غربی به جای خویشتن جویی در پی نسیان و هدر ساختن خویشتن است.

اگر گاندی در کودکی خجول و منزوی بود در بزرگی رشید و بی‌پروا بار آمد و بزرگ‌ترین شهامت اخلاقی را که عبارت از اعتراف به گناه و انتقاد از خویش است به دست آورد، و رهبری ملت عظیمی را در راه آزادی بر عهده گرفت.

مردی که حکومت بر خویش را شناخت مانند سلطان جنگل‌ها آزاد است و برق نگاهش صفوف دشمن را می‌شکافد.

مشاغلی نظیر وکالت و قضاوت و طبابت و معلمی وظایفی مقدس و معنوی‌اند و نباید آن را شغل و پیشه قرار داد و از آن طریق مال اندوخت، کارهای مقدس را پیشه‌ی خود ساختن برای افراد شریف شرافتمندانه نیست

عذاب الهی را انسان با خباثت ذاتی برای خویش فراهم می‌سازد. عذاب الهی زنجیری است که انسان خودش ساخته است. هر کس به دست خود ابزار قتل خود را می‌سازد.

انوار سعادت روح و عفت و پاکی و صفای قلب هنگامی در قلب انسان می‌تابد که انسان مدام آنها را به خاطر بیاورد.

«غربی از هوش خود سوءاستفاده کرده، و خدای خود را از یاد برده است» این عبارت گناه غربی را آشکار ساخته، این گناه، گناهی غیرقابل بخشش و گناه بر ضد روح است و از افراط در توجه به مادیات و اشتغال به منافع مادی سرچشمه می‌گیرد.