بریده‌هایی از کتاب صیاد اسفنج

حالا پندی را آموخته‌ام که از ژان کریستف و بالزاکِ بزرگ یاد نگرفته بودم: «با انسانی که به تو ایمان آورده صادقانه رفتار کن …»

رودخانه‌های بزرگ درست مثل روح‌های بزرگ‌اند: عمق‌شان هرگز ثابت نمی‌ماند و این همون چیزی‌ست که روحِ دریانوردای واقعی را به خودش جلب می‌کند.

من اجازه نمی‌دهم کسی غیر از خودم دربارهٔ سرنوشتم تصمیم بگیرد. وقتی دربارهٔ جنبه‌های ضعیف و آسیب‌پذیر خودم صحبت می‌کنم دوست دارم همه بدانند که درباره نقاط قوتم نیز صحبت خواهم کرد.

تک‌وتنها چشمانم را به سقف سفید خانه‌ام در بریلا دوخته بودم و تمام روز و شب را فکر می‌کردم و مانند مرغی بسمل‌شده بین جنون و خودکشی دست‌وپا زدم. می‌خواستم بیشتر بدانم، می‌خواستم نقبی به اعماق تمام رذائل انسان بزنم.

زمانی‌که احساسات والای انسانی رنگ‌ولعاب خود را از دست نداده‌اند تنها چیزی که از دل انسان‌ها رخت برنمی‌بندد دوستی‌های بزرگ است.

به‌هرحال بعضی اوقات خوشبختی و سعادت پشت‌سر بدبختی و فلاکت‌ها پنهان می‌شود.

زندگی یعنی اینکه ردپایی از خودت به‌جا بذاری. این نشون می‌ده که تو صاحب روح و روانی.