بریده‌هایی از کتاب لحظه زوال

مارکوس اورلیوس: ارزش هر انسان بسته به مشغولیت‌هایش است.

گالیله: بی‌شمار است شمار احمق‌ها.

آناتول فرانس: همیشه شمار احمق‌ها در اکثریت است تا اقلیت.

به دستور شورای آوینیون در ۱۲۰۹ فروش نان یا میوه به این دو گروه ممنوع بود: یهودی‌ها و فاحشه‌ها.

پاسکال: سر هیچ‌وپوچ آسایش می‌یابیم و سر هیچ‌وپوچ مضطرب می‌شویم.

بیکن: وقت گذاشتن زیادی برای مطالعه تنبلی است و استفادهٔ زیادی از دانش نیز تظاهر.

تف به این روزگار.

ایزاک دینِسن: تمام دردها را می‌شود تحمل کرد، اگر ازشان قصه‌ای بسازی.

دلم منظره‌ای خوش می‌خواهد، اما دوست دارم پشت به آن بنشینم.

نقل است چارلز داروین کتاب‌های قطور را نصف می‌کرده تا راحت‌تر حملشان کند. یا قسمت‌هایی را که خوشش نمی‌آمده پاره می‌کرده.

تولستوی تصویری از دیکنز روی دیوار اتاق مطالعه‌اش داشت.

روسو در اعترافات: کشیش‌ها حق ندارند بچه‌دار شوند، جز از زنان متأهل.

تامس نش جایی نوشته بود: حال من آن هنگام خوش است که یک قران هم در جیبم نباشد.

داستایوسکی قمارباز را ظرف شانزده روز نوشت.

هابز، دکارت، پاسکال، اسپینوزا، لاک، لایب‌نیتس، هیوم، کانت، شوپنهاور، کی‌یرکگور، نیچه، سانتایانا، ویتگنشتاین. هیچ‌کدامشان ازدواج نکردند.

دی. اچ. لارنس دربارهٔ تفاوت رمان و حماسه‌های قدیمی گفت: در رمان به توالت ساختمان هم اشاره می‌شود.

تولستوی پسر نامشروعی داشت که هرگز گردن نگرفت. کارل مارکس پسر نامشروعی داشت که هرگز گردن نگرفت. هنریک ایبسن پسر نامشروعی داشت که هرگز گردن نگرفت.

گرترود استاین گفت: دلم منظره‌ای خوش می‌خواهد، اما دوست دارم پشت به آن بنشینم.

دراموند هاتورندن می‌گوید بن جانسون گفته است که جان دان دوام نمی‌آورد. چون درک نمی‌شود.

اپیکتت پرسیده بود: من که بالاخره می‌میرم، حال آیا می‌خواهم کل عمرم را شکوه کنم؟

توضیح لئوناردو به دوک میلان دربارهٔ اینکه گاهی ساعت‌ها روبه‌روی شام آخر می‌نشیند و حتی یک بار هم قلمش را تکان نمی‌دهد: اهل خرد بیشترین فعالیت را وقتی دارند که کمتر کار می‌کنند.

دیوژن دربارهٔ اینکه چرا مردم به گداها کمک می‌کنند نه به فیلسوف‌ها توضیح داد: چون فکر می‌کنند خودشان هم ممکن است یک روز کور یا چلاق بشوند، ولی انتظار ندارند روزی فیلسوف بشوند.

ناتانیل لی، همکار موقت درایدن، دربارهٔ بستری شدنش در تیمارستان گفت: گفتند من دیوانه‌ام. من هم گفتم خودشان دیوانه‌اند. خدا لعنتشان کند که تعدادشان بیشتر بود.

مالون می‌میرد با این جمله شروع می‌شود: خلاصه که بالاخره چیزی به مرگم نمانده.

برگ‌ها که صبح‌ها خیس‌اند و اولین تلألؤهای آفتاب بر آن‌ها می‌تابد، شبیه جواهر به نظر می‌رسند.

ناظم حکمت در مسکو دفن شد، سی سال بعد درختی از ترکیه آوردند و کنار مزارش کاشتند.

نظر تورو دربارهٔ ویتمن: فقط دلش می‌خواست دربارهٔ خودش حرف بزند. اگر هم موضوع را عوض می‌کردیم، ناراحت می‌شد.

راسل: گزارش انسانی احمق از گفته‌های انسانی خردمند هرگز دقیق نیست، چون او شنیده‌هایش را ناخودآگاه به‌شکلی که خودش فهمیده بیان می‌کند.