بریده‌هایی از کتاب بازگشت

تنها بودن بهتر از احمق بودنه

تو از مردن ترسیدی، درحالی‌که یه عقاب واقعی از پرواز نکردن بیشتر می‌ترسه.

تنها بودن بهتر از احمق بودنه، تنها بودن بهتر از خائن بودنه.

برای یه عقاب قفس یعنی مرگ. حتی اگر هر روز کلی آدم بیان و با هیجان به اسم جذاب‌ترین پرنده‌ی دنیا تماشات کنن

وای به حال جنگلی که یه لاشخور بخواد سلطانش بشه....

از این همه تنهایی خسته شدم، دلم یه آغوش مهربون می‌خواد

برای یه عقاب قفس یعنی مرگ. حتی اگر هر روز کلی آدم بیان و با هیجان به اسم جذاب‌ترین پرنده‌ی دنیا تماشات کنن.

من دائم دارم برای نفرت‌جمع‌کردن از دیگران تلاش می‌کنم

خیلی خنده‌داره، من دائم دارم برای نفرت‌جمع‌کردن از دیگران تلاش می‌کنم ولی انگار اون‌ها اینجوری بیشتر از من خوششون میاد.

مگه زندگی بدون محبت و دوست داشتن زندگی میشه؟

من هیچ اصولی را به کسی تحمیل نمی‌کنم، اما هیچ بی‌عدالتی‌ای را هم تحمل نمی‌کنم. من به همه آزادی می‌دهم تا حس بودن را تجربه کنند، اما به هیچ زیاده‌طلبی هم امان نمی‌دهم.

به هر حال آزادی تاوان داره

برای یه عقاب قفس یعنی مرگ. حتی اگر هر روز کلی آدم بیان و با هیجان به اسم جذاب‌ترین پرنده‌ی دنیا تماشات کنن. غیر از این قفس، غیر از این شهری که برامون ساختن، جز یه سری خاطرات مبهم از دوران کوتاه زندگیم توی جنگل، بعضی از حیوون‌هاش، و پدر و مادری که طاقت زندگی توی این قفس رو نداشتن و همون روزهای اول تلف شدن، چیز دیگه‌ای تو ذهنم نیست. چیز دیگه‌ای ندیدم ولی می‌دونم عقابی که پرواز نکنه‌ با یه موش هیچ فرقی نداره.

اونقدر اینجا زندگی یکنواخت شده که حساب روزها از دستم رفته. صبح منتظر یه حادثه‌ی جذاب در شب و شب منتظر یه چالش در روز. اما هیچ! هیچ اتفاق جدیدی نمیفته.

برای یه عقاب قفس یعنی مرگ.

تا چیزی برای کسی مهم نباشه دربارش اینقدر حرف نمیزنه

من دائم دارم برای نفرت‌جمع‌کردن از دیگران تلاش می‌کنم

بعضی از این آدم‌ها از اینکه طوطی‌ها حرف‌هاشون رو تکرار می‌کنن به‌قدری ذوق‌زده میشن که تمام باغ و پرنده‌هاش رو رها می‌کنن و می‌چسبن به قفس طوطی‌ها.

من حتی به صفت خودم هم، یعنی «جذاب‌ترین پرنده‌ی دنیا» دلخوش نیستم و حاضرم به قیمت آزادی، همه‌ی مدال‌ها و افتخارات آبکی‌ای که باهاش ازم تعریف می‌کنن رو زیر پاهام له کنم و به بقیه بسپارم.

تو خوب می‌دونی بدون آزادی، مردن بهتر از موندنه.

از این محبوبیت احمقانه که قیمتش از دست رفتن آزادیمه بیزارم. من نمی‌تونم مثل این طاووس زیبای بی‌شعور هر روز با افتخار پر و بالم رو باز و بسته کنم و به دیگران نشونشون بدم تا برام دست بزنن. تازه اون هم قلابی. بارها دیدم به کلاغ‌هایی که بالای سقف باغ می‌شینن با حسرت نگاه می‌کنه. مطمئنم حاضره همه‌ی زیباییش رو بده تا بتونه مثل اون‌ها پرواز کنه. ولی خب، چیزی که آرومش می‌کنه اینه که من هم که عقابم و می‌تونم پرواز کنم، اسیرم

خسته‌ام. از این محبوبیت احمقانه که قیمتش از دست رفتن آزادیمه بیزارم.

لعنت به این همه بی‌معرفتی....

برای یه عقاب قفس یعنی مرگ. حتی اگر هر روز کلی آدم بیان و با هیجان به اسم جذاب‌ترین پرنده‌ی دنیا تماشات کنن.

پس یا باید بغضم رو قورت بدم یا برای شکوندنش از تاریکی شب استفاده کنم

لعنت به این همه بی‌معرفتی....

همه‌ی روزهام رو دارم تکرار می‌کنم، اونقدر اینجا زندگی یکنواخت شده که حساب روزها از دستم رفته.

باورت نمیشه. ولی اینجا توی قفس کناری یه کرکس نگهداری میشه. نمی‌دونم چرا، اما لحظه‌ها و روزهایی که الکی‌ به همه چیز خوش‌بین میشم فکر می‌کنم این کار رو کردن تا به آدم‌ها نشون بدن دو تا پرنده که از یک تیره‌ان، چقدر با هم متفاوتن!!! یکی جذاب، یکی چندش‌آور. یکی با‌وقار و پر‌غرور، اون یکی قوز‌کرده و مرده‌خور.

«من هیچ اصولی را به کسی تحمیل نمی‌کنم، اما هیچ بی‌عدالتی‌ای را هم تحمل نمی‌کنم. من به همه آزادی می‌دهم تا حس بودن را تجربه کنند، اما به هیچ زیاده‌طلبی هم امان نمی‌دهم.»

اینجا هیچ فکری وارد عمل نمی‌شه. نمی‌شه و به‌جاش این قوه‌ی تخیل منه که هر روز داره قوی‌تر از دیروز میشه. خودم هم خیلی خوب می‌دونم که هر روز دارم از واقعیت‌های دنیای بیرون از این قفس بیشتر فاصله می‌گیرم.