بریده‌هایی از کتاب هشت قاعده عشق

شاگردی می‌پرسد: «تفاوت دوست‌داشتن و عاشق‌بودن در چیست؟» استاد جواب می‌دهد: «وقتی گلی را دوست داشته باشی، آن را می‌چینی؛ اما وقتی عاشق گلی بشوی، هر روز به آن آب می‌دهی.»

چرا باید منتظر کس دیگری بشویم تا ما را خوش‌حال کند؟

همان‌طور که برت اشاره می‌کند، «مفیدترین چیز برای سیستم عصبی ما یک انسان دیگر است. مضرترین چیز برای سیستم عصبی ما نیز یک انسان دیگر است.»

ما عادت داریم موفقیت یک رابطه را براساس طول عمرش بسنجیم؛ اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم.

آن چیزی را که از دیگری می‌خواهی، ابتدا خودت به خودت بده

پل تیلیش می‌گوید: «زبان واژهٔ ’تنهایی‘ را ابداع کرد تا درد تنهابودن را ابراز کند. و واژهٔ ’خلوت‘ را ساخت تا شُکوه تنهایی را ابراز کند.»

خلوت پادزهر تنهایی است پل تیلیش می‌گوید: «زبان واژهٔ ’تنهایی‘ را ابداع کرد تا درد تنهابودن را ابراز کند. و واژهٔ ’خلوت‘ را ساخت تا شُکوه تنهایی را ابراز کند.» تفاوت تنهایی و خلوت در عینکی است که با آن، اوقات تنهایی‌مان را می‌بینیم و اینکه چگونه از آن زمان بهره می‌جوییم. عینک تنهایی باعث می‌شود احساس ناامنی کنیم و تصمیمات بد بگیریم. عینک خلوت باعث می‌شود ذهنمان باز و کنجکاو شود. به‌این‌ترتیب، خلوت شالوده‌ای است که عشق را روی آن بنا می‌کنیم. خلوت شکست در عشق نیست؛ بلکه سرآغازِ عشق است. زمانی که همراهی نداریم، جهان را به‌شکل دیگری تجربه می‌کنیم و بیشتر از خودمان و جهان آگاهیم.

نمی‌دانیم کجا و کی عشق به سراغمان می‌آید؛

تنهایی کاری می‌کند که با عجله وارد رابطه شویم، ما را در رابطه‌های اشتباه نگه می‌دارد و وادارمان می‌کند به کمتر از آنچه سزاوارش هستیم، قانع شویم.

ما عادت داریم موفقیت یک رابطه را براساس طول عمرش بسنجیم؛ اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم.

شاگردی می‌پرسد: «تفاوت دوست‌داشتن و عاشق‌بودن در چیست؟» استاد جواب می‌دهد: «وقتی گلی را دوست داشته باشی، آن را می‌چینی؛ اما وقتی عاشق گلی بشوی، هر روز به آن آب می‌دهی.»

وقتی از مجردبودن بترسیم، احتمال اینکه به روابطِ غیررضایت‌بخش تن دهیم، بیشتر است.

آیا ما ترجیح می‌دهیم براساس حس ناامنی و درماندگی در رابطه بمانیم یا براساس حس رضایت و خوشبختی؟ تنهایی کاری می‌کند که با عجله وارد رابطه شویم، ما را در رابطه‌های اشتباه نگه می‌دارد و وادارمان می‌کند به کمتر از آنچه سزاوارش هستیم، قانع شویم. باید از زمانی که در دوران تجرد داریم، استفاده کنیم یا وقتی در رابطه‌ایم، زمانی را به خلوت با خودمان اختصاص دهیم تا خودمان و لذت‌ها و ارزش‌هایمان را بشناسیم. وقتی یاد بگیریم که عاشق خودمان باشیم، شفقت و همدلی و شکیبایی را در خود تقویت می‌کنیم. سپس می‌توانیم از این ویژگی‌ها برای عشق‌ورزیدن به دیگری بهره ببریم. بنابراین تنهابودن (نه احساس تنهایی، بلکه احساس راحتی و اعتمادبه‌نفس در وضعیتی که مسئولیت تصمیم‌ها و انتخاب مسیر و تفکر دربارهٔ تجربیاتمان بر عهدهٔ خودمان است)، اولین قدم در راه آماده‌شدن برای عشق‌ورزیدن به دیگران است.

می‌خواهیم با یک فرد دیگر رشد کنیم، نه اینکه از او برای رشد خودمان استفاده کنیم.

در خلوت تمرین می‌کنید آنچه را نیاز دارید، خودتان برآورده کنید؛ پیش‌از آنکه از دیگری انتظار داشته باشید.

«عشق الهی این است که از عظمت کسی آگاه باشی؛ اما جذب نیکویی‌اش شوی.»

اعتمادبه‌نفس با اختصاص‌دادن زمان به چیزهایی که برایمان مهم است، ساخته می‌شود. اگر جنبه‌هایی از خودمان را دوست نداریم، باید اقدامی در راستای تغییرشان انجام دهیم.

«یکی از رازهای داشتن رابطهٔ خوب این است که ازروی اختیار با یک نفر باشید؛ نه ازروی نیاز.»

ما عادت داریم موفقیت یک رابطه را براساس طول عمرش بسنجیم؛ اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم. اگر این را بفهمیم، می‌توانیم تصمیماتی را که گرفته‌ایم، بهتر ارزیابی کنیم. می‌توانیم بررسی کنیم و ببینیم چرا یک نفر را انتخاب کردیم و چه مسئله‌ای در رابطه پیش آمد. آنگاه بهتر می‌توانیم تصمیم بگیریم که ازاین‌پس چه نوع آدمی را انتخاب کنیم و نیاز داریم برای دفعهٔ بعد چه تغییراتی اعمال کنیم.

«اگر می‌خواهی یک ساعت خوش‌حال باشی، چرت بزن. اگر می‌خواهی یک روز خوش‌حال باشی، ماهی‌گیری کن. اگر می‌خواهی یک سال خوش‌حال باشی، مالی به ارث ببر. اگر می‌خواهی تا ابد خوش‌حال باشی، به یک نفر دیگر کمک کن.»

وقتی مردم دیر به سر قرار می‌رسند، غر می‌زنیم؛ اما هیچ‌وقت به‌خاطر وقت‌شناسی از آن‌ها تشکر نمی‌کنیم. وقتی کسی کاری پیدا می‌کند، همه به او تبریک می‌گویند؛ اما زمانی که کارش را به‌نحو احسن انجام می‌دهد، کسی چیزی نمی‌گوید.

اگر می‌خواهیم برای عشق آماده شویم، باید از عشق‌ورزیدن به خود در خلوتمان آغاز کنیم. ما در خلوت خود یاد می‌گیریم که خودمان را درک کنیم، درد خودمان را درمان کنیم و از خودمان مراقبت کنیم.

اعتماد در درجهٔ اول از خودمان آغاز می‌شود. ما باید قابل‌اعتماد باشیم. این به معنای هماهنگی بین تفکرات و گفتار و رفتارمان است. وقتی به چیزی فکر می‌کنیم، آن را به زبان می‌آوریم و سپس براساس آن اندیشه رفتار می‌کنیم. از این طریق می‌توانیم به خودمان اعتماد کنیم.

بر سر آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید خلوت دل نیست جای صحبت اضداد دیو چو بیرون رود فرشته درآید

عشق خیره‌شدن در چشمان یکدیگر نیست؛ عشق این است که افق نگاه‌هایمان را با یکدیگر هم‌سو کنیم. آنتوان دو سنت اگزوپری

استاد دانشگاه استنفورد، کارول دوک، در کتاب خود با عنوان طرز فکر می‌گوید که ما ویژگی‌های خود را خصوصیات ثابت و تغییرناپذیر می‌بینیم. وقتی در ذهنیت ثابتی هستیم، به‌جای دیدن فرصت رشدی که در نقد نهفته است، احساس می‌کنیم بی‌کفایت ارزیابی شده‌ایم.

تارا برچ، مربی مراقبه و روان‌شناس بالینی و نویسندهٔ موفق، می‌گوید: «تمام چیزهایی که دوستشان داریم، روزی ما را ترک می‌کنند؛ پس توانایی سوگواری‌کردن برای آن فقدان، رهاکردن و حس‌کردن اندوه با تمام وجودمان، تنها راهِ داشتنِ قلبی کامل و گشوده است. اگر ازدست‌دادن را به‌عنوان بخشی از عشق نپذیریم، هرگز قادر به عشق‌ورزیدن نخواهیم بود.»

جذب‌شدن به یک نفر به‌خاطر آنچه دارد یا موفقیت‌هایی که کسب کرده است، شاید برای شروع بد نباشد؛ اما پایان خوبی نیست

آن چیزی را که از دیگری می‌خواهی، ابتدا خودت به خودت بده

شناسایی سبک دعوای خود و شریک زندگی‌تان اولین قدم به‌سوی جنگیدن برای عشق است.