بریده‌هایی از کتاب خانه ای که در آن مرده بودم

می‌خواست حرفی بزند ولی سکوت کرد. نفهمیدم از توضیح دادن خسته شده بود یا فکر می‌کرد بیهوده با من دربارهٔ این موضوع صحبت می‌کند.

وقتی آدم عاشقه خیلی چیزها تصور می‌کنه. همیشه به خودش می‌گه ما با بقیه فرق داریم.

چهار نوع بدرفتاری داریم: بدرفتاری جسمی، سهل‌انگاری یا عدم مراقبت، بدرفتاری طبیعی یا بدرفتاری روانی.

آیا هر کسی خانه‌ای ندارد که در کودکی در آن مرده باشد؟

به نظر می‌رسد چهل‌وپنج درصد مادران بدرفتار خود نیز قربانی بدرفتاری بوده‌اند. و اگر این‌طور نبوده، پدرشان در زمان کودکی آن‌ها ناپدید شده یا مادرشان به بیماری مهلکی دچار بوده و در خانه حضور نداشته و به این یا آن دلیل دچار آسیب روانی شده‌اند. می‌شود گفت کمبود محبت داشته‌اند. ‫چون عشقی از پدر و مادرشان نگرفته‌اند، دوست داشتن را بلد نیستند...

قبلاً لوبیای خشک پرت می‌کردیم بیرون خونه تا دیوها و شیطان‌ها دور بشند و خوشبختی وارد خونه بشه، ولی حالا دیگه این کار رو نمی‌کنیم.

ولی بابا می‌گه وقتی کتاب می‌خونه حالش بهتره. خوب می‌دونم که به کتاب خوندن علاقه داره،

او پدری جدی است. در صورتی که وقتی جسم ضعیف می‌شود، آدم نرم‌تر می‌شود.

می‌دونی که همیشه زنده‌ها برای مرده‌هاشون اون چیزی رو که دوست داشته‌ند می‌آورند

به نظرم، دخترها تقریباً همه‌شون رؤیای نواختن پیانو رو دارند

قبلاً لوبیای خشک پرت می‌کردیم بیرون خونه تا دیوها و شیطان‌ها دور بشند و خوشبختی وارد خونه بشه، ولی حالا دیگه این کار رو نمی‌کنیم.

دوست دارم برم یه مزرعه. می‌خوام زندگیم رو با رسیدگی به گاوها و اسب‌ها بگذرونم.

وانگهی آیا هر کسی خانه‌ای ندارد که در کودکی در آن مرده باشد؟

پدر و مادرها وقتی نمی‌دونند بچه‌شون کی می‌تونه به مدرسه برگرده کیف مدرسه‌ش رو می‌برند تا بتونه تا وقتی به مدرسه برمی‌گرده خودش درس‌هاش رو بخونه. یکی از دوست‌هام که تو شرکت بیمه کار می‌کرد می‌گفت

۵ دسامبر. آفتابی. بابا امروز مرد. فکر می‌کنم از این مختصرتر نمی‌شد غمش را بگوید.

«آدم نمی‌تونه با یک بار که به عملی دست می‌زنه خودش رو قضاوت کنه.»

از لحظه‌ای که دیدمش احساس همبستگی زیادی با او می‌کردم. بدون شک چون او هم احساس تنهایی می‌کرد.

«می‌دونی برای پدر و مادر سخت‌ترین چیز چیه؟ تحقیر شدن از طرف بچه‌شون.»

اغلب کودک‌های آزاردیده و شکنجه‌شده همیشه در تنهایی زجر می‌کشند و از اعتماد به دیگران ناتوانند.

هر کسی ناگزیر است تنها باشد.

به زندگی ادامه خواهم داد با این باور که کس دیگری نیستم جز خود من.

شاید من هم در آن خانهٔ قدیمی مرده باشم؟ در کودکی آن‌جا مرده بودم و جسدم تمام این مدت منتظر من بوده تا به دیدارش بروم

گفت: «اجازه بده آخرین حرفم رو بزنم. به نظرت نمی‌آد اون زمان تو و من شبیه هم بودیم؟ وقتی تو رو می‌دیدم احساس می‌کردم خودم رو تو آینه می‌بینم. و این پایان دردآوری داشت.»

وقتی می‌بینم چه‌طور این شخص عوض شده برایم به طرز دردناکی یادآور این است که ما کاری جز متهم کردن نمی‌کنیم.

هر کسی ناگزیر است تنها باشد.

خاطرات کودکی برای من هم زیاد اهمیت نداره. خاطره‌ای داشته باشیم یا نه فرقی توی سرنوشت‌مون نخواهد داشت.»

«با این‌که ما شش سال با هم بودیم هیچ‌وقت از کودکی‌مون با هم حرف نزدیم. برای همین بود که متوجه نشده بودم تو خاطرات کودکی نداری.»

«هیچ‌وقت موقعیتش پیش نیومد. تو هم هیچ‌وقت از بچگی‌هات حرف نزدی.» «به نظرم یه توافق ناگفته بین ما بود که از گذشته حرفی نزنیم.» با لحنی سرد گفت: «همین‌طور از آینده.» نتوانستم از او بپرسم پس برای این بود که مرد دیگری را انتخاب کردی

«ولی من خودم رو برای مادر شدن آماده کرده بودم. به خودم می‌گفتم اگه مادر بشم بی‌تردید احساس هم باهاش می‌آد. فکر می‌کردم چه اشکالی داره به دخترم عشق و علاقه داشته باشم.» «می‌خوای بگی اون‌طور که فکر می‌کردی نشد؟» فریاد زد: «هیچ احساسی بهش ندارم! فقط اگه گاهی میل به در آغوش گرفتنش رو داشتم باز هم خوب بود. فکر نمی‌کنم بقیهٔ مادرها مثل من بی‌احساس باشند. می‌دونی بعضی وقت‌ها واقعاً از دخترم متنفر می‌شم. باورت می‌شه؟» «نمی‌تونم باور کنم، ولی می‌دونم این نوع احساس وجود داره.»

برای من، نگهداری نکردن از فرزندم یعنی احساس آزادی.