بریده‌هایی از کتاب کلاهدوزها

چقدر ناعادلانه است که چیزهای ممنوع همیشه جذابند.

کوردلیا با خودش فکر کرد پدرِ اون هم مثل پدر من گم شده، فقط یه جور دیگه.

هیچ‌چیز شبیه داشتن یک نفر هم‌قد خودت که با او این‌ور و آن‌ور بچرخی نیست. کسی که هم‌قد شما باشد همیشه دنیا را همان‌طوری می‌بیند که شما می‌بینید.

غذا، یه جور جادوئه، مثل کلاه درست کردن. غذا می‌تونه هر نوع دردی رو درمون کنه.

جادو در هر چیز طبیعی در جهان وجود داره. جادو در باد وجود داره، در رودها، توی خاک و توی نور خورشید. در گل‌ها و درخت‌ها و سنگ‌ها و در ذات همۀ موجودات آفریده می‌شه، اما بیشتر مردم فراموشش کردن... یا حتی بدتر از فراموشی... اونها فکر می‌کنن جادو قدیمی شده.

«من اگه بودم پولم رو هدر نمی‌دادم، هر بار که این آدم‌بزرگ‌ها یه روزنامه می‌خرن، فقط اخم می‌کنن. واسه چی آدم پولش رو واسه چیزی خرج کنه که حالش رو خراب کنه؟ من که ترجیح می‌دم پولم رو برای یه قناری خرج کنم.»

«من شرور نیستم، من تاجر خوبی هستم. جنگ باعث ترس می‌شه. ترس پول می‌آره. خیلی معادلۀ ساده‌ایه.»

«غذا، یه جور جادوئه، مثل کلاه درست کردن. غذا می‌تونه هر نوع دردی رو درمون کنه.»

کیمیاگرها آزمایش انجام می‌دن تا بتونن خاک رو به طلا تبدیل کنند، اما دیدم این کار به اون صورتی که تو کتاب‌ها هست شدنی نیست. کیمیاگر واقعی باید روحش رو طلا کنه. برای این ‌کار، آزمایشی باید انجام بدیم و این بزرگ‌ترین آزمایش زندگیه.

کوردلیا فکر کرد شاید دشمنش به‌خاطر این ترسیده که خودش شمشیر چوبی به رنگ خاکستری داره اما شمشیر آقای هوگو انگار از آهن واقعی ساخته شده

کوردلیا با خودش فکر کرد پدرِ اون هم مثل پدر من گم شده، فقط یه جور دیگه.

پراسپرو به او گفت: «کلاه‌های ما به اونها کمک می‌کنه، کلاه‌ها مردم رو به جادویی پیوند می‌ده که من در گنجینه‌هام جمع‌آوری می‌کنم. اونها مردم رو با جادوی درونی خودشون پیوند می‌ده حتی وقتی مردم متوجهش نشن.»

«این فقط یه گیرۀ معمولیه دیلی! اون خلاقیت و انرژی و هیجان از وجود خود تو سرچشمه می‌گیره!»