بریده‌هایی از کتاب آن چنان تر

علی آقا سرایدار آخرین آدمی است که نفهمیده وقتی مردم می‌پرسند چه خبر منظور خاصی ندارند و نمی‌خواهند خبری بشنوند

من آخرین کسی هستم که خاله اشرف بخواهد نظرش را در مورد چیزی بداند. برنامه‌نویس یک استارت‌آپ بانکی، که نه سررشته‌ای در امور خانه‌داری و آشپزی دارم، نه از اسرار طب سنتی و تازه‌های پزشکی باخبرم. پسر شش ساله‌ام را به کمک پرستار بیست و چهار ساعته و مربی‌های مهدکودک از آب و گل درآورده‌ام، مهریه بخشیده و حق طلاق گرفته‌ام، به نظر مادرم ضرر کرده و باخت داده‌ام، به نظر شوهرم رفیق نیمه‌راه هستم، به نظر روان‌شناسم عصیان و طاغی بودنم توی چهل سالگی نتیجهٔ سال‌ها مطیع بودن است و به نظر خودم هیچ نقطه‌ای در زندگی‌ام وجود ندارد که بتوانم از آنجا به خاله‌اشرف مشورت بدهم.

مثل یک لقمهٔ مفت‌به‌دندان‌آمده، تهران من را خورد و تفاله‌ام را پشت در سفارتخانه‌ها انداخت.

حقیقتی که نمی‌شود برای کسی تعریف کرد فرق ندارد راست باشد یا دروغ. آدامسی است که خاله خوب جویده و وقتی پاک مزه‌اش را برده دست کرده آن را از دهان خودش آورده بیرون، گذاشته توی دهان من. حالا یک تکه لاستیک بی‌مزه است که فقط فک آدم را خسته می‌کند.

می‌خواهم از بابا بپرسم دلش می‌خواهد مثل او مهندس شوم یا اشکالی ندارد اگر مجسمه‌ساز بشوم.