بریده‌هایی از کتاب بازی درمانی

شبیه نیست و سرانجام به مرحله‌ای می‌رسد که این کار را اصولاً بدون استفاده از اشیاء و با حرکات نمایشی صامت انجام می‌دهد. این مراحل، میزان دور شدن تدریجی کودک از اشیای واقعی و افزایش مهارت وی در نمادسازی را نشان می‌دهند. تفاوت این نوع از بازی‌ها با بازی‌های نمادی آن است که در بازی‌های تقلیدی و نمایشی و حتی نمادی، کودک از آنچه دیده و تجربه کسب کرده است الگوبرداری می‌کند، در حالی که در بازی‌های تخیلی، کودک با استفاده از تجربه‌های گذشته خود، رویدادی جدید که در سابق برخورد چندانی با آن نداشته است، به‌وجود می‌آورد. کودک با استفاده از بازی‌های نمادی، قلمرو

ﻫ) بازی‌های خلاقیتی: کودک از طریق به‌وجود آوردن چیزهایی؛ عقاید و احساساتش را اظهار می‌کند؛ مانند نقاشی؛ موسیقی؛ خمیر‌بازی؛ شن‌بازی و یا استفاده از لغات که او را قادر می‌سازد تا در

بازی فعالیتی داوطلبانه و با انگیزه‌ی درونی است که در تعیین چگونگی انتخاب آن فعالیت انعطاف‌پذیری دارد و در ابتدا هیچ انگیزه و هدف بیرونی بر آن متصور نیست. در روند بازی معمول بر آن است که تنها از بازی باید لذت برد، اما نتیجه‌ای که از بازی حاصل می‌شود اهمیت کمتری دارد.