بریده‌هایی از کتاب خانه ابریشمی

کودکی، اولین سکهٔ ارزشمندی است که فقر، از یک کودک می‌دزدد.

بدترین مصیبت عصر ما را هم نباید فراموش کرد؛ بی‌توجهی‌ای که باعث می‌شد ده‌ها هزار کودک از خیابان سردرآورند و گدایی کنند، جیب‌بری و دله‌دزدی کنند یا اگر توانایی این‌کارها را نداشتند، تنها و بی‌کس گوشه‌ای بمیرند و این مسئله برای پدر و مادرانشان (اگر زنده بودند) پشیزی ارزش نداشته باشد. بعضی از کودکان در خانه‌هایی زندگی می‌کردند که هزینهٔ خواب و خوراکش، فقط سه پنی بود (به‌شرطی که بتوانند سهم خود را از کرایهٔ شبانه بدهند) و در وضعیتی در اتاق‌ها می‌چپیدند که حتی برای حیوانات مناسب نبود.

لحظاتی وجود دارد که می‌دانی به انتهای سفری طولانی رسیده‌ای. هنوز مقصدت را نمی‌بینی، ولی در اعماق وجودت، احساس می‌کنی که بعد از پیچ بعدی، به‌مقصد می‌رسی.