بریده‌هایی از کتاب ضیافت شکار

بعضی وقت‌ها تنهایی، تنها راهِ پس گرفتن سلامت روان است؛

بیشترِ مردم نمی‌دانند چقدر بیشتر از نیازشان وسیله دارند. آن‌ها تنبل و حریص‌اند و نمی‌بینند زندگی‌هایشان چقدر آسان است. شاید اشتباه از آن‌ها نباشد. شاید فقط فرصت نداشته‌اند ببینند چنگی که به شادی می‌زنند، چقدر ضعیف است؛

فقط زنده بود، اما زندگی نمی‌کرد. این وصف حال کسانی است که هر روز به دنبال سرگرمی، لذت و آرامش می‌گردند.

فرقی نمی‌کند چقدر فکر می‌کنم که تغییر کرده‌ام؛ که چقدر احساس می‌کنم سر کار یا در کنار آن چند دوست غیر دوران دانشگاهم، آدم دیگری هستم؛ در زمان‌هایی مانند الان، درست همان آدمی می‌شوم که بیش از یک دههٔ پیش بودم.

در زندگی‌مان، زخمی که در زمان خامی و بی‌تجربگی به ما وارد می‌شود، عمیق‌ترین زخم است و بدترین اثر را به‌جا می‌گذارد.

بعضی وقت‌ها حتی متوجه نمی‌شوند که دیگر ویژگی مشترکی ندارند... که دیگر حتی همدیگر را دوست ندارند.